PRZYPOMNIENIE… Recenzja sylwestrowa to dowód sympatii ze spotkania się z tą książką. Autorzy są członkami grupy "Kawa o dziesiątej" i z nieformalnej dyskusji wywodzą zainteresowanie się problematyką, która doprowadziła do wydania "Zagrożeń do przewidzenia". Na dwa kluczowe przykłady możliwych do uniknięcia katastrof współczesności Bazerman i Watkins wybrali wydarzenia o globalnym rozgłosie:
– terrorystyczny nalot na Amerykę z 11 września 2001 roku,

empikmedia.pl/c/oblicza-terroryzmu-bprod57203994.jpg

– spektakularny przypadek bankructwa firmy Enron

i kompromitację jej "niezależnego" audytora firmy Arthur Andersen.

empikmedia.pl/c/biznes-od-nowa-b1865.jpg

Niejako przy okazji, w pierwszej części książki, autorzy rozprawiają się z stereotypem myślenia wstecznego czyli przekonaniem, że zagrożenia łatwiej rozpoznaje się po fakcie niż przed jego zaistnieniem. Teza Bazermana i Watkinsa jest prosta za mało i niezbyt starannie diagnozujemy bieżące sytuacje. Zdaniem obu badaczy — negocjatorów i pojednawców "Raport komisji prezydenta Gore’a z 1996 r." oraz artykuł Michaela Bazermana o zależności firm audytorskich od zleceniodawców (1997) pozwalały już przed kilkoma laty na podjęcie działań zapobiegawczych.

W części drugiej odnajdujemy odpowiedź na pytanie: Czemu wiedzieć nie znaczy działać? Prawda, że nie wiemy bo nie chcemy oraz że nie działamy bo nie odczuwamy kosztów bezczynności jest znana. Bazerman i Watkins przypominają ją sugestywnie.

Inny międzynarodowy konsultant Jeffry Pfeffer widzi problem podobnie:
[…] Okazuje się, że sama wiedza to nie wszystko. Inaczej mówiąc, nie wystarczy być mądrym — nie wystarczy czytać, analizować i wymyślać mądre rzeczy — trzeba umieć (uczyć się! A. Budzyk) zastosować w praktyce posiadaną wiedzę.

Książka "Zagrożenia do przewidzenia" staje się takim podręcznikiem zarządzania w czasie rzeczywistym w trzeciej części. Sądzę, że autorom w zaprezentowanym podejściu pomaga umiejętność (mentalność) rokowań. W skutecznych negocjacjach bieżące reagowanie nie pozwala na odwlekanie decyzji w czasie.

Personel i Zarządzanie Andrzej Budzyk; 01/2007