Echa z sowieckiej, nieludzkiej ziemi

Wykorzystujący niewolniczą pracę więźniów GUŁag — stał się najpotężniejszym sowieckim przedsiębiorstwem budowlanym. Komunistyczni bandyci z Kremla uważali bowiem, że niewolnicza praca ludzi oferuje im mobilną oraz niemal darmową siłę roboczą.

Echa z sowieckiej, nieludzkiej ziemi

"Kto nie był, ten będzie, a kto był, ten nie zapomni"[i]

Książka dziennikarza Teofila Lachowicza "Echa z nieludzkiej ziemi" jest zbiorem szkiców dotyczących losów Polaków na sowieckiej, barbarzyńskiej i nieludzkiej ziemi. Znajdują się w niej m.in. niezwykle interesujące i po raz pierwszy publikowane dokumenty, w tym opracowanie prof. Stanisława Swaniewicza o obozach pracy w ZSRS, sprawozdanie ks. Józefa Jarzębowskiego, sporządzone dla kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski, o sytuacji Kościoła na Litwie i Wileńszczyźnie pod okupacją sowiecką 1940–1941, a także relacje zesłańców i łagierowników.

Z kart książki Lachowicza wyłania się ponury obraz totalitarnego państwa, którego symbolem stał się komunistyczny "archipelag Gułag". Czyli miejsce niewolniczej pracy i niezawinionych cierpień dziesiątków milionów ludzi, a wśród nich i ogromnej liczby Polaków. Szkice te powstały w oparciu o materiały archiwalne przechowywane m.in. w zbiorach Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, Instytutu Hoovera w Stanford w Kalifornii, centralnego Archiwum Polonii w Orchard Lake, czy Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce.

Dr Teofil Lachowicz – historyk, archiwista i dziennikarz — od 1990 roku mieszka w USA — pisząc m.in. materiały na temat historii Polonii w USA. Jest on autorem wielu opracowań m.in.: "Weterani polscy w Ameryce do 1939 roku", "Dla ojczyzny ratowania", "Szkice z dziejów wychodźstwa polskiego w Ameryce i inne", "Polish Freedom Fighters on American Soil" (Polscy bojownicy o wolność na ziemi amerykańskiej) oraz ponad 200 artykułów popularno-naukowych, opublikowanych na łamach prasy polonijnej w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii oraz gazet i czasopism w Polsce.

Tytuł książki red. Lachowicza nawiązuje do tytułu książki "Na nieludzkiej ziemi" Józefa Czapskiego,[ii] i wpisuje się wraz z "Innym światem" Herlinga-Grudzińskiego oraz "Archipelagiem Gułag" Sołżenicyna, we wstrząsające świadectwo hekatomby tych cierpień — jakie zgotowała całemu światu zbrodnicza, komunistyczna utopia realizowana z niewyobrażalnym okrucieństwem przez sowiecki aparat przemocy i ucisku.

Około 60 milionów ofiar zamordowanych przez komunistów w ZSRS

Szacuje, że w zbrodniczym państwie sowieckim zamordowano lub zagłodzono na śmierć od początku rewolucji sowieckiej w 1917 roku do roku 1956 — około 50 do 60 milionów ludzi.

Sołżenicyn w II tomie "Archipelagu GUŁag" cytuje naukowców i podaje poniższe dane dotyczące liczby ofiar: 

Oto kilka cyfr, znalezionych przez specjalistów od statystyki. Profesor J.A. Kurganow: od 1917 do 1959 zginęło – nie licząc strat poniesionych przez walczące armie, a biorąc pod uwagę jedynie ofiary terroru, tłumienia buntów, głodu, wyniszczającego reżymu w łagrach i doliczając do tego deficyt demograficzny, to jest spadek liczby narodzin – dochodzi się do cyfry 66,7 milionów ludzi (nie licząc zaś owego deficytu – 55 milionów).

Historyk ekonomii M. Bernstam: w latach 1917–1956 ofiar terroru, tłumienia buntów, przymusowych robót i sztucznie organizowanego głodu było ponad 55 milionów.

Z kolei znany sowietolog Robert Conquest określa w książce "Wielki Terror" liczbę ofiar na 20 milionów osób, które zostały zamordowane lub zagłodzone na śmierć.  Natomiast — zdaniem historyka Normana Daviesa — liczba pomordowanych osób wynosi około 50 milionów osób,

Koncepcja sowieckich obozów pracy

Koncepcja sowieckich obozów pracy została wysunięta przez komunistycznego bandytę Lenina w 1917 roku, a pierwsze obozy powstały już w roku następnym. Liczba więźniów utrzymywała się początkowo na poziomie kilkudziesięciu tys. osób.

Robert Conquest szacuje, że liczba więźniów wzrosła w okresie "kolektywizacji" w 1931–32 do około 2 mln., a w 1933–35 do około 5 mln, a w latach 1935–5 około 6 mln. Zdaniem Conquesta, w latach 1942–53 w obozach przebywało około 10–12 milionów ludzi, czyli mniej więcej 5% całej populacji ZSRS…

Natomiast, z szacunków autorki "Gułągu" Anne Applebaum przedstawionych w jej książce "Gulag Voices: An Anthology" wynika, że w latach 1929–1953 w obozach pracy i koloniach karnych przebywało około 18 milionów więźniów. Dodatkowo, do różnych osiedli albo wsi karnych deportowano 5 do 6 milionów osób.

*

Obozy GUŁagu

Określenie "Gułag" najczęściej jest kojarzone z ukształtowanym w sowieckim ZSRS systemem obozów pracy, czy też systemem obozów koncentracyjnych. Jest to akronim rosyjskoej nazwy centralnej instytucji nadzorującej system obozowy w państwie sowieckim. Jednak GUŁag[iii][iv] nie może być utożsamiany tylko z obozami. Jako sowieckiej centralnej instytucji podlegały GUŁagowi przez znaczną część jego istnienia, także i zbiorowości przymusowych przesiedleńców zaludniających liczne osiedla specjalne, lecz nie będących więźniami obozów.

Już w połowie lat 30. XX wieku — wykorzystujący niewolniczą i głodową pracę więźniów — GUŁag stał się najpotężniejszym sowieckim przedsiębiorstwem budowlanym. Komunistyczni bandyci z Kremla uważali bowiem, że niewolnicza praca ludzi oferuje im mobilną oraz niemal darmową siłę roboczą.[v] W państwie sowieckim obozyGułagu stały się niemal wszechobecne, tzw. "łagpunkty" pokryły gęstą siecią całe olbrzymie terytorium poddane komunistycznym mordercom z Kremla.

Obecnie wiadomo tylko tyle, że do obozów, kolonii karnych oraz różnych wsi i osiedli specjalnych — zesłano około 25 milionów sowieckich "wrogów ludu", z których dużą część zamordowano lub zagłodzono. Zbrodnicze warunki panujące o obozach GUŁagu opisał Aleksander Sołżenicyn w trzytomowym dziele "Archipelag GUŁag".

Mimo tego, że książki o komunistycznych zbrodniach oraz o zbrodniczym systemie niewolniczych obozów pracy i śmierci były publikowane[vi] — to w latach pomiędzy I a II wojną światową do Związku Sowieckiego, na znakomitą wyżerkę oraz huczne przyjęcia jeździły tabuny lewackich propagandzistów — wychwalających później na Zachodzie postępującą budowę komunizmu w tym zbrodniczym państwie sowieckim.

A tym samym czasie w państwie komunistycznych masowych morderców — miliony osób były mordowane, ginęły z głodu lub z powodu niewolniczej pracy w Gułagach…

* Indeed, between 1929, when they first became a mass phenomenon [the Soviet camps, colonies and settlements], and 1953, the year of Stalin’s death, some 18 million passed through them. In addition, a further 6 or 7 million people were deported, not to camps but to exile villages. In total, that means the number of people with some experience of imprisonment, in Stalin’s Soviet Union, could have run as high as 25 million, about 15% of the population.

Za: From Anne Applebaum’s Introduction to Gulag’s Voices, http://www.anneapplebaum.com/gulag-voices-an-anthology.