Drogiemu Stefanowi pseudonim „dziurawy”

W kontekście jego wczorajszego wystąpienia:
Błękitny ekran wypełnił wielki gadający łeb ulubionego
– ponad wszystko i wszystkich w TV parlamentarnego nienawistnika i idioty.

Tak, to było właśnie to, czego mi  brakowało

do twórczej pracy.



Wielki tłusty łeb, osadzony – bez szyi – na drogim,

markowym garniturze. Wyłupiaste oczy – od hodowanej 

pieczołowicie przez lata głupoty i nienawiści – które nie zdradzały 

ani cienia przynależności do gatunku homo sapiens.

zaś słowa, które wypływały – o jakże melodyjnie – 

– z tego tępego łba, nic nieznaczące, bezbarwne, puste, 

dopełniały tylko w nim stan najwyższego szaleńczego uniesienia.



O, kretynie najdroższy, Wielki Kreatorze chorej wyobraźni,

z nieba mi spadasz. Żadne kwiaty na drzewach,

żaden śpiew strumienia, ani oniryczny powiew wiosny,

nie wprawiły mnie w stan tak twórczy i radosny,

jak twój wielki, durny i pusty łeb, gadający bez sensu z telewizora,

osadzony bez szyi, ale nad kwiecistym krawatem,

w garniturze od Armaniego.



Oto temat godny współczesnej sztuki TV. Porzućcie te wasze

pachnące kwiaty, melodyjne strumienie i inne  martwe rekwizyty. 

Nic nie jest tak piękne  i poetyckie zarazem jak żywy, uśmiechnięty,  

zadowolony z siebie wielki i bezdennie głupi łeb Pana Posła, 

wyrzucający z siebie miliony, biliony, a nawet  miriady 

najgłupszych i najbardziej nienawistnych bzdur