Drei Kaiserreichs Ecke

W roku 2008 w plebiscycie „Dziennika Zachodniego” miejsce to okazało się być największą atrakcją turystyczną województwa śląskiego

Wytyczone wzdłuż Białej i Czarnej Przemszy granice trzech mocarstw zaborczych stykały się właśnie tutaj – w granicach dzisiejszego Sosnowca.

A tak to wyygląda na mapie:

Historia tego miejsca sięga pierwszej połowy XVIII wieku. Oto w 1742 roku w wyniku tzw. pierwszej wojny śląskiej Prusy otrzymały znaczną część Górnego Śląska, dotąd pozostającego pod władaniem austriackiego cesarza. Czarna Przemsza stała się granicą pomiędzy Królestwem Prus a Księstwem Siewierskim – po jego włączeniu do Rzeczpospolitej  (1790) była to już granica miedzy Polską a Prusami.

III rozbiór Polski ziemie Księstwa Siewierskiego włączył w skład Prus (1795) – Czarna Przemsza ponownie stała się granicą 12 lat później – pomiędzy Prusami a Księstwem Warszawskim.

Kongres wiedeński (1815) na nowo podzielił Europę. Połączenie Białej i Czarnej Przemszy stało się punktem rozgraniczającym Królestwo Kongresowe (a więc de facto Rosję), Prusy i Rzeczpospolitą Krakowską.

16 listopada 1846 roku tereny Rzplitej Krakowskiej zostały oficjalnie wcielone do Austro – Węgier (po wcześniejszej 10 –letniej okupacji).

Aż do 1871 roku widły Czarnej i Białej Przemszy były znane jako Drei Länder Ecke – Kąt Trzech Krajów (na terenach zamieszkiwanych przez Polaków mówiono o Trójkącie Trzech Krajów).

18 stycznia 1871 roku Wilhelm I w podparyskim Wersalu został ukoronowany jako cesarz zjednoczonych Niemiec.

Trójkąt trzech krajów stał się odtąd trójkątem trzech cesarzy.

Fotograf stoi na terenie należącym ongiś do Cesarstwa Rosyjskiego. Po prawej stronie było Cesarstwo Niemieckie, po lewej zaś – Austro – Węgry.

Po niemieckiej stronie granicy, w dzisiejszych Mysłowicach, wzniesiono w 1907 roku „wieżę Bismarcka” – ze strzegomskiego granitu. Na wysokości około 20 metrów znajdował się taras, z którego, przy dobrej widoczności, widać było Kraków i Beskidy.

Od strony granicy z Rosją wieżę ozdabiał orzeł cesarski autorstwa berlińskiego rzeźbiarza Gustawa Linde.

W czasie powstań śląskich wieża służyła jako punkt obserwacyjny; w 1922 roku, już w granicach Państwa Polskiego, nazwano ją Wieżą Powstańców, by niedługo potem ochrzcić ją imieniem Tadeusza Kościuszki.

W 1938 roku wieża została rozebrana, a marmurowe bloki użyto do budowy m.in. cokołu przy wyjściu z grobów królewskich na Wawelu a także do budowy katowickiej katedry p.w. Chrystusa Króla.

20 01. 2013