Czy nadzieja zwycięża każde zło?

 

 

 

Sama nadzieja to za mało, żeby zmierzyć się z ogromem zła. Potrzebna jest jeszcze – co najmniej – wiara i miłość.

 

Nadzieja ma jedną cenną właściwość. Gdy jesteś w ciemnym tunelu życia, w trudnym położeniu, nadzieja jest jak iskra zapałki. Co się stanie, gdy zapalisz zapałkę w ciemności? Mrok  cofnie się do kątów przed płomieniem, lecz wciąż tam będzie się czaił. W oczekiwaniu, że zapałka zgaśnie.

 

Tylko głupi nie chcą widzieć, że zapałka w końcu zgaśnie. Mądrzy starają się być zapobiegliwi. Oprócz zapałki mają ze sobą przynajmniej świeczkę wiary i kaganek wiedzy oraz przytomności. Nadzieja musi się pojawić, jak iskra zapałki, która da zapłon świeczce wiary i kagankowi  mądrości. Wówczas przeniesie tam swój nikły płomień i stopi się w jedno z płomieniami, które możesz donieść do końca ciemnego tunelu.

 

Módlmy się o nadzieję, która jest Matką mądrych. Niech nas zagarnie pod swój matczyny płaszcz i pocieszy w chwilach zwątpienia.

Módlmy się o mądrą wiarę, która nie skłania do fanatyzmu, lecz do rozwagi i pracy od podstaw nad zmianą.

Módlmy się wreszcie o słońce miłości, na spotkanie którego idziemy przecież z nadzieją i wiarą, ciemnym tunelem wątpliwości.

 

Dopiero miłość, wsparta na lasce mądrości, ożywiana nadzieją i wiarą, otwarta i otwierająca drzwi do wspólnoty wolnych ludzi, zwycieża zło.

 

Przeznaczeniem wojownika ducha jest odnaleźć drogę miłości, która łączy ludzi ze sobą we wspólnoty, pomimo ich słabości, ułomności i grzeszności. Tak też powinno robić się politykę. W duchu prawdy i bez służenia kłamstwu.