Czcij ojca swego

dawno było a jakoby stało się wczoraj

 

tamtego deszczowego dnia
szyny wyglądały niczym lśniące poręcze
pośrodku podkłady śmierdzące karbolem
po których drobiły kroki ojca z synem
i to milczenie
cięższe niż kamienie wyłożone pomiędzy

 

nie zatrzymał ich opuszczony semafor
ani Bóg nie stanął na drodze

 

pierwszą ścieżką zeszli w stronę lasu
na skraju
ojciec wyciągnął sznur zza pazuchy
założył pętlę na szyi
drugi koniec przez gałąź przerzucił
podciągnął mocno do góry
trwało to chwilę

dawno było a jakoby dzieje się dalej

 

pamiętam jego oczy wypłowiałe ze strachu
nie wiem jak wybaczyć