CZARNE KWIATY

zimne miejsce przy stole milczało z wyrzutem….

I

przedmiot się każdy okrył zamyśleniem

znów rzucam pióro bezsilny i słaby

lęk obok siada bezgłośnie i tkliwie

godziny ciekną przez brudne sylaby

grudzień się słońcem nisko w lesie błąka

zdziwione sarny przystają wpół kroku

świerki mrocznieją w srebrzystej kąpieli

lęk po kolędzie chodzi tego roku…

przy stole widmo przed pustym talerzem

dzwoni o krawędź obudzonym nożem

dla Nich opłatek biały w kratach krzyży

okruch pamięci…ciszy kwiat położę…

II

a jak wygląda wigilia samotnych ?

odartych z ciepła domu i radości…

którym nie świeci nocą żadna gwiazda

których nie dotknie ciepła dłoń miłości…

z pustą przestrzenią kulawego stołu

gdy wokół siada ponure milczenie

a Czarny Anioł u krawędzi nocy

w nich się mocuje śmiertelnie z sumieniem…

więc jak wygląda wigilia samotnych ?

Tych co nie mogą być z nami dziś bliżej

którzy zbijają z bólu i rozpaczy

dla Twoich ramion coraz nowe krzyże…

III

stał stroskany grudzień przed progami domów

tej zimy Czarne Kwiaty wyrosły na śniegu

drżący płomień się błąkał w pociemniałych szybach

krzyże tylko świeciły na odległym brzegu

zimne miejsce przy stole milczało z wyrzutem

Ojczyzna odwijała skrwawione bandaże

pod ziemią ślepli ludzie lecz w zmęczonych dłoniach

wysoko nieśli jak obłok wolność na sztandarze

Czarne Kwiaty wyrosły tej zimy na śniegu

Bóg przechadzał się każdy z nich dotykał dłonią

staliśmy oniemieli niezwykłym widokiem…

bo zamieniał je w ciernie i…nakładał skroniom…