CP. Ekonomia cywilizacji

Chodząc po górach, przeskakując pagórki… Człowiek.

Czemu nawiązuję do tych słów?

Bo mam szczególną atencję dla ludzi gór – tych, którzy „kochają chodzić po górach”.

Dlaczego?

Bo można ich obdarzyć znacznie większym zaufaniem, niż przeciętnego „zjadacza chleba”

I znowu – dlaczego?

Bo człowiek wybierający się na wędrówkę wie, że wszystko, co chce mieć – musi wynieść na własnych plecach. Dlatego bierze rzeczy niezbędne.

Nasza „droga przez życie” ma te same właściwości; wszystko, co posiadamy, jak też i to czego pożądamy – jest naszym obciążeniem. Błyskotki, którymi się obciążamy stanowią coraz większy balast przygniatający nas do ziemi.

Ważne zatem, aby umieć wybrać tylko to, co jest, lub może być, niezbędne w wędrówce.

Bo z dużym obciążeniem – na pewno pagórków nie będziemy przeskakiwali.

Jak ma się ten wstęp do ekonomii cywilizacji?

Zasady są identyczne; idea cywilizacyjna wyznacza cel, ku jakiemu dana cywilizacja dąży tworząc stosowne i sposobne struktury organizacyjne społeczeństw. I odrzuca „przedmioty zbytku” – czyli wszystko to, co na danym etapie rozwoju jest niepotrzebne.

Banialuki?

No, niekoniecznie. Warto zauważyć, że wiele z wynalazków i odkryć zostało dokonanych już dawno temu, a nie zostały wykorzystane w rozwoju cywilizacyjnym. Wiele z nich zostało uznanych za szkodliwe i zakazane.

Dopiero „nasza cywilizacja” uznała je za godne upowszechnienia. Czy zawsze z pożytkiem dla społeczeństw?

Ekonomia.

Obecnie mamy do czynienia z przejawami kryzysu, który może zniszczyć struktury organizacyjne tej cywilizacji. Czy można sobie wyobrazić dalszy rozwój sytuacji i możliwość wytyczenia nowych kierunków?

Wydaje się, że jedynie poprzez porównanie obecnego stanu rzeczy z ideę cywilizacyjną. Ta zaś nastawiona była na ciągłe powiększanie ilości dóbr, bądź włączania naturalnych zasobów do sfery wymiany.

Ostatnio coraz większą część tej „sfery wymiany” były marzenia i pożądania. Niestety – to stany ulotne. Nie można na nich budować długofalowych programów. W efekcie nastąpiło rozchwianie między rzeczywistością, a miernikami wartości naszego świata.

Czy syty od pokoleń człowiek będzie gotów myśleć o sposobach zapobiegania głodu? Czy będzie gotów do systematycznego poświęcenia?

Dziwi niekiedy, że tak potężne cywilizacyjnie strefy jak Chiny, czy Indie, nie wytworzyły znaczących struktur dla technicznego rozwoju.

Tymczasem – należy zauważyć, że to nie było potrzebne dla realizacji ich idei cywilizacyjnych.

Dopiero obecnie, i to raczej jako wynik podjętej konfrontacji , nastąpił rozwój. Jego gwałtowność wskazuje na potencjał zawarty w ideach.

Tymczasem w „naszej strefie cywilizacyjnej” objawiają się znamiona kryzysu. Pojawiają się opracowania i rozważania dotyczące koniecznych zmian. Także w dziedzinie finansów i ekonomii. I, niestety, zazwyczaj są to rozważania cząstkowe, fragmentaryczne – nie odnoszące się do idei cywilizacyjnej, która obejmuje wszystkie dziedziny regulacji życia społecznego.

Czy poprawienie sposobu finansowania budowy autostrad wpłynie na poprawę stanu szkolnictwa?

A przecież obie te dziedziny są w stanie upadku, a reformy tylko maskują rozkład.

Potrzeba nowej idei cywilizacyjnej, która będzie w stanie wyzwolić ludzką energię, energię niezbędną do przeprowadzenia zmian organizacji życia społecznego we wszystkich dziedzinach.

Czy to oznacza, że należy wszystko zburzyć? Przeciwnie, wszelkie dobre rozwiązania trzeba wykorzystać, wszak przy zastosowaniu kryterium dostosowania do idei. To, co nie pasuje (nawet dobre), trzeba odrzucić – tak, jak przebieramy zawartość plecaka udając się na długą wycieczkę w góry. Bo to, co dobre – nie znaczy, że będzie potrzebne.

Potrzebna jest więc i idea, i ludzie, którzy będą potrafili oddzielić dobre od potrzebnego.

I o tym jest CP – Cywilizacja Polska.