Ciekawostki historyczne. Zatonięcie RMS LUSITANIA

W 1915 roku liniowiec oceaniczny Cunard RMS LUSITANIA został storpedowany i zatopiony przez niemiecką łódź U-20, 11 mil na południe od The Old Head of Kinsale w Irlandii.

RMS LUSITANIA została zbudowana jako jedna z dwóch ekspresowych linii zbudowanych na północnoatlantycki bieg podczas jej dziewiczego rejsu z Liverpoolu do Nowego Jorku w 1907 roku, czyli trasa, którą kontynuowałaby przez całą swoją kar Ona i jej siostra, RMS MAURITANIA, były jednymi z najszybszych statków w służbie i jednymi z największych, które posiadały turbin parowych Parsons Marine, które dawały im stałą prędkość przelotową 25 węzłów (29 km/h Statki zostały zbudowane z pomocą admiralicji pod warunkiem, że mogłyby zostać zabrane do służby wojskowej jako statki wojskowe, krążowniki pomocnicze lub statki szpitalne. Została zbudowana przez John Brown’s Shipyard na Clyde z budową rozpoczętą w 1904 roku i uruchomiona 7 czerwca 1906 roku. Ze względu na jej rozmiar musiała zostać zmieniona cała stocznia i proces startu. Stocznia potrzebowała nowych poślizgów, gazowni, elektrowni i nowych dźwigów. Rzeka Clyde też musiała być pogłębiona, aby wypłynąć w morze.

Chociaż luksusowa w środku jak wszystkie statki jej czasów, została zbudowana z myślą o prędkości i była mniejsza niż liniówki klasy olimpijskiej White Star Line. Po zatonięciu TITANIC w 1912 roku, jak wszystkie statki, została zmodyfikowana do pojemności łodzi ratunkowych, dzięki czemu dostała aż 22 stałe łodzie ratunkowe z 26 składanymi łodziami ratunkowymi wykonanymi z płótna i Te łodzie ratunkowe wymagały złożenia przed użyciem, co byłoby głównym czynnikiem podczas jej zatonięcia.

Kiedy rozpoczęła się I wojna światowa, Admiralicja odmówiła udziału LUSITANIi w służbie wojskowej z powodu dużej ilości węgla, jakiego potrzebuje statek. Kontynuowałaby służbę pokoju z Liverpoolu do Nowego Jorku, została pomalowana w szarej kolorystyce, aby zapewnić jej ochronę przed u-boatami. Od sierpnia 1914 do lutego 1915 roku biegła bez problemów na swojej trasie, ponieważ niemieckie okręty podwodne były sprawne, ale nie licznie. Liczba pasażerów była mniejsza, a mniejsze statki zostały wycofane ze służby lub zabierane do służby wojskowej. W lutym 1915 roku Cesarska Marynarka Wojenna Niemiecka ogłosiła nieograniczoną wojnę podwodną na wszystkich wodach Wielkiej Brytanii, statki na wodach bry Przed tym okręty podwodne wynurzyły się w pobliżu statku, zatrzymały się i przeszukały go, a gdyby znaleziono materiały wojenne, załoga mogła opuścić statek zanim został zatopiony.

Chociaż groźba storpedowania bez ostrzeżenia była teraz kiedykolwiek obecna, LUSITANIA kontynuowała swoją trasę i nadal przewoziła pasażerów, którzy zostali ostrzeżeni komunikatami prasowymi i dużymi bilbordami w Nowym Jorku z ambasady niemieckiej. Niemcy mieli też podejrzenie, że LUSITANIA i inne duże transatlantyckie liniówki były wykorzystywane do transportu broni i amunicji do Wielkiej Brytanii z Ameryki. Coś, co naruszało amerykańską neutralność i narażło życie cywilów na ryzyko.
O 14.10 U-20 wystrzeliła jedną torpedę na LUSITANIĘ, która uderzyła ją w sterburtę tuż za mostem. Eksplozja była niezwykle duża, nawet do tego stopnia uważano, że została trafiona przez dwie torpedy. Duży wybuch uważano za pył węglowy, eksplozje kotłów lub tajną amunicję przechowywaną w kadłubie.

O 14.12 statek skręcił ostro na sterburtę w stronę irlandzkiego wybrzeża, mając nadzieję, że uziemi ją na płycistości, albo nawet wypędzi na pla Ster był bez odpowiedzi i w ciągu 2 minut straciła całą zasilanie, a statek pogrążył się w ciemności. Udało jej się zdobyć przynajmniej jedno SOS, które zostało odebrane przez lokalną stację bezprzewodową.

O 14.15 wydano rozkaz opuszczenia statku, ale ze względu na listę ciężkich statków, tylko 2 łodzie ratunkowe zostały wystrzelone z lewej strony ze względu na kąt w wodzie. Około połowa łodzi ratunkowych po prawej stronie nadała się do użytku ze względu na uszkodzenia spowodowane przez torpedę. Niektóre składane łodzi ratunkowych dodane po zatonięciu TITANIC nie były w dobrym stanie i stały się zgniłe i jako takie nie nadające się do użytku. Niektóre łodzie ratunkowe podczas startu nie miały wtyczek morskich, a inne przewracały się, gdy opuszczały pasażerów wrzucając do wody.

W zaledwie 18 minut LUSITANIA znalazła się na dnie Morza Irlandzkiego, zabierając 1195 z 1959 dusz, które miała ze sobą na pokładzie. Większość padła pochowana w czarnym labiryncie korytarzy poniżej pokładów, a inni ulegli hipotermii na zimnym Morzu Irlandzkim. Mimo zatonięcia w zasięgu wzroku lądu, irlandzkie łodzie rybackie zajęło kilka godzin dotarcie na ten teren i zabranie wszystkich ocalałych znaleźć pływające na wraku lub w kilku szalupach ratunkowych, które nadal nadawały się do obsługi.

Spośród straconych 129 pasażerów było Amerykanami i choć nie wciągnęło ich to w wojnę, to wywróciło to opinię publiczną w stronę brytyjskiej i francuskiej spraw wojny. W następstwie zatonięcia odnotowano kilka przypadków antyniemieckich ataków na firmy i ludzi. W Wielkiej Brytanii i innych państwach sojuszniczych zatonięcie zostało wykorzystane do propagandy przeciwko „złemu polowi”, a dopiero tydzień później pojawiły się plakaty rekrutacyjne wzywające mężczyzn do „OWENGE LUSIT
Wrak, znajduje się na stosunkowo płytkiej wodzie i jest w złym stanie z powodu opuchnięć atlantyckich, sieci rybackich widmo i przypadkowo naładowania W kadłubie znaleziono amunicję, a ostatnio manifest celny z Nowego Jorku.