Ciekawostki finansowe (1-2)

„Ciekawostki finansowe” to cykl poświęcony popularyzowaniu wiedzy na temat finansów, historii pieniądza i systemów monetarnych w formie krótkich, przystępnych ciekawostek. Cykl powstał w oparciu o książkę Nialla Fergusona „Potęga pieniądza. Finansowa historia świata”.

„Ciekawostki finansowe” to cykl poświęcony popularyzowaniu wiedzy na temat finansów, historii pieniądza i systemów monetarnych w formie krótkich, przystępnych ciekawostek. Cykl powstał w oparciu o książkę Nialla Fergusona „Potęga pieniądza. Finansowa historia świata”.

Inkowie – najbardziej rozwinięte społeczeństwo Ameryki Południowej – nie znali pieniędzy. Ich gospodarka, podobnie jak setki lat później komunistyczna, była oparta na centralnym planowaniu i przymusowej pracy. Inkowie dysponowali ogromnymi zasobami metali szlachetnych, głównie złota i srebra, ale miały one dla nich walory jedynie estetyczne. Nie znali ich roli monetarnej, która upowszechniła się choćby w Europie. Dla Inków złoto było „potem Słońca”, a srebro „łzami Księżyca”. Co innego dla Hiszpanów, którzy przybyli na kontynent zafascynowani legendą o El Dorado, indiańskim królu, który w okresie świąt pokrywał swoje ciało złotym pyłem…

Pod koniec 1532 roku hiszpański konkwistador Francisco Pizarro rozbił armię inkaskiego wodza Atahualpy. Inkowie szybko zorientowali się, że Hiszpanie obsesyjnie pragną złota i srebra. W ciągu kilku miesięcy przynieśli im 6079 kilogramów 22-karatowego złota i 11 778 kilogramów czystego srebra. To jednak nie poskromiło apetytu konkwistadorów. Atahualpa został stracony, a jego imperium skolonizowane. Jeden z inkaskich wodzów stwierdził, że nawet gdyby cały śnieg Andów zamienił się w złoto, to Hiszpanom wciąż byłoby mało…

Źródła zdjęć:

1. Francisco Pizarro: www.darianthomas.weebly.com.

Polub bloga na Facebooku:
www.facebook.com/thespinningtopblog.

Zobacz też: Ciekawostki finansowe (2).

Część 2

W starożytnej Mezopotamii funkcję pieniądza pełniły m.in. srebrne pierścienie i bryłki, blaszki, a nawet zboże. Ale najistotniejsze były gliniane tabliczki, na których zapisywano transakcje dotyczące produktów rolnych, takich jak jęczmień czy wełna. Choć wykonane ze zwykłej gliny, niektóre z nich zachowały się do dziś. Z jednej z nich, pochodzącej z czasów panowania króla Ammiditany (1683-1647 przed Chrystusem), możemy na przykład dowiedzieć się, że jej właściciel powinien otrzymać w porze żniw 330 miar jęczmienia.

System pożyczek w starożytnej Mezopotamii był bardzo dobrze rozwinięty. Rachunki matematyczne z czasów Hammurabiego (1792-1750 przed Chrystusem) sugerują, że w przypadku pożyczek długoterminowych stosowano coś na kształt współczesnego procentu składanego. Odsetki wynosiły z reguły 20%, a długi miały charakter przechodni. Kodeks Hammurabiego przewidywał umorzenie długów po odbyciu kary trzech lat więzienia. Nie oznacza to jednak, że babilończycy wynaleźli kredyt w nowoczesnym tego słowa znaczeniu. Większość pożyczek była bowiem formą zaliczki udzielanej przez królewskie lub świątynne magazyny.

Źródła zdjęć:

1. “Codex Hammurabi” by Elielhernadez – Own work. Licensed under CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons – http://commons.wikimedia.org

Polub bloga na Facebooku:
www.facebook.com/thespinningtopblog.