Chcę pomóc służbie zdrowia … choć ona odmówiła pomocy ukochanej Hance

Profesor Paweł Bożyk kandyduje do sejmu. Chce leczyć chorą służbę zdrowia po tym jak stracił żonę bo karetka nie dojechała na czas.

 1.       Polski system ochrony zdrowia jest chory, wyrazem tego są kolejki do lekarza, do szpitala, do zabiegów medycznych, zwłaszcza tych droższych i długotrwałych.

Niestety, leczenie chorób polskiego systemu ochrony zdrowia opiera się na ich błędnej diagnozie.

2.       Głównym powodem niedomagania lecznictwa nie jest marnotrawstwo środków choć przykładów na nie można znaleźć wiele.

Pierwotną przyczyną choroby jest deficyt środków przeznaczonych na jej finansowanie. Deficyt zawsze rodzi marnotrawstwo, jest wrogiem gospodarności. Żeby go zlikwidować, na służbę zdrowia nie mogą płacić wyłącznie pracownicy ze swych zarobków. W Polsce i tak są oni obciążeni w większym stopniu niż w innych krajach europejskich, przeznaczając aż 9% swych zarobków na ten cel. Europa przeznacza na lecznictwo 8-10% PKB, Stany Zjednoczone aż 16%, a nie 4%, jak Polska.

3.       Prywatyzacja służby zdrowia nie zastąpi deficytu pieniędzy na leczenie. Ona tylko wyeliminuje część chorych z leczenia, bo nie będą mieli czym za nie zapłacić. Nie gódźmy się na taką terapię.

Lecznictwo prywatne może istnieć jako uzupełniające, nie może ono jednak zastąpić publicznej służby zdrowia. Tak jest na całym świecie.

4.       Nikt nie zastąpi państwa w prowadzeniu polityki zdrowotnej.

Jego powinnością musi być troska o zdrowie wszystkich obywateli, tych biednych i tych bogatych. Dostęp do lecznictwa musi być dla wszystkich taki sam.

Nigdzie w Europie o swoje zdrowie nie troszczy się wyłącznie obywatel. Na zdrowiu ludzkim zależeć musi państwu.

5.       Do zabrania głosu na temat służby zdrowia mam szczególne prawo.

Półtora roku temu Pogotowie Ratunkowe odmówiło przyjazdu do mojej żony, uzasadniając to brakiem lekarza, bo parę miesięcy wcześniej Ministerstwo Zdrowia, żeby zaoszczędzić, zwolniło 50 proc. Lekarzy zatrudnionych w Pogotowiu. Ostatecznie, po wielu telefonach, Stacja Pogotowia odległa od mojego mieszkania o 4 minuty przysłała karetkę po ponad godzinie.

Niestety żona, która potrzebowała zastrzyku z heparyny (na rozrzedzenie krwi) żyła jeszcze tylko 20 minut i nie doczekała się pomocy.

Hanka kochała życie i ludzi. Mogła żyć jeszcze wiele lat była bowiem w wieku, w którym ludzie cieszą się pełnią uroków tego świata. Wyjątkowa uroda i inteligencja, znakomita pływaczka, modelka, zapalona podróżniczka, z wykształcenia romanistka, posługiwała się biegle siedmioma językami.

Każde życie ludzkie jest cenne, ale życie Hanki było dla mnie bezcenne. Nie zaskarżyłem jednak Pogotowia do sądu i tak niczego by to nie zmieniło. Za to założyłem Fundację im. Hanki Bożyk: „Pogotowie Ratunkowe dlaczego nie zdążyło?”, która to raz do roku przyznaje nagrody czterem osobom ratującym w wyjątkowy sposób czyjeś życie.

6.       Najwyższy czas na zmianę ustawy o ochronie zdrowia z końca lat 90-tych.

Doprowadzę do tego, obiecuję to Wam. Nasze życie jest bezcenne.

Czas na decyzje!

                                                                      Prof. Paweł Bożyk