Boże Narodzenie – czas przebudzenia

Cały początek Wszechświata był zatem zapowiedzią Chrystusa, „Pierworodnego wobec każdego stworzenia”. Fakt, że daty Poczęcia i Narodzin od początku miały kosmologiczne znaczenie pokazuje, że Boże Narodzenie może teraz stawić czoła kultowi Słońca i włączyć go w teologię Święta Bożego Narodzenia.

1.

Co roku, mniej więcej o tej samej porze, media pierwszo-, drugo-, a nawet zupełnie trzeciorzędne przekazują nam rzekomą „oczywistą oczywistość”:
Podstawowy problem z Bożym Narodzeniem jest taki, że najprawdopodobniej powinno być ono obchodzone… wiosną, gdyż to wtedy – zgodnie z pismami wczesnych autorów chrześcijańskich – miał urodzić się Jezus. Pierwsi jego wyznawcy, jak zaznaczono na początku, nie obchodzili tego święta (celebrowali jedynie niedzielę i Paschę). Ojcowie Kościoła i apologeci jak Orygenes, Arnobiusz Starszy czy Tertulian, nie tylko nie wspominali o urodzinach Chrystusa, ale też potępiali tego typu uroczystości jako „szczyt pogaństwa”.
http://strefatajemnic.onet.pl/extra/skrywane-fakty-o-bozym-narodzeniu/e0zft

2.

Zdaniem krytyków argumentów świadczących przeciw grudniowej dacie dostarcza sama Biblia.
Oto wedle żyjącego niespełna dwa wieki po Chrystusie Klemensa Aleksandryjskiego (Titus Flavius Clemens – ur. ok. 150 r. n.e. w Aleksandrii, zm. ok. 212 r.): „Są tacy, co ustalili nie tylko rok, ale nawet dzień Pańskich narodzin i twierdzą, że miało to miejsce 28 roku panowania Augusta, 25 dnia egipskiego miesiąca pachon. (…) Inni wskazują na 24 lub 25 dzień pharmuthi„.
Poza tym niezgodne z panująca na Bliskim Wschodzie aurą byłoby przebywanie w grudniu zwierząt na pastwiskach, zamiast w oborze. Ten argument, oparty na wersie z ewangelii wg św. Łukasza: W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą (Łk 2,8) byłby istotny, gdyby narodziny Pana miały miejsce w naszej strefie klimatycznej.
Znany biblista, ks. dr hab. Eugeniusz Dąbrowski tymczasem pisał:
„Pasterze palestyńscy (…) ubrani są w tunikę sięgającą przynajmniej kolan (…). Chroniąc się przed chłodem nocy używają kożucha lub płaszcza. Spędzanie nocy wraz z trzodą na pastwisku, i to podczas zimy, nie należy wprawdzie do zwyczaju przyjętego ogólnie. Nie można jednak tego uważać za rzecz niezwykłą – wielu z betleemitów po dzień dzisiejszy postępuje w ten sposób” („Życie Maryi Matki Bożej” s.140-1).

3.

Pozostawmy na boku miesiące. Prawdziwe zamieszanie dotyczy roku Narodzenia. W VI wieku, na polecenie aktualnego papieża Jana I, mnich Dionizy, nazywany dla odróżnienia od innego współczesnego o tym samym imieniu, Małym, miał ustalić początek ery chrześcijańskiej, a więc rok narodzenia Zbawiciela.
I ustalił, że narodzenie Chrystusa nastąpiło w 754 r. od założenia Rzymu (kalendarz rzymski) lub w czwartym roku 195 olimpiady (kalendarz grecki).
Dzisiaj jednak wiemy, że we wskazanym tak roku król Herod zwany Wielkim nie żył od czterech lat. A przecież Jezus miał się urodzić za jego panowania. Nie tylko urodzić – według Ewangelii między Jego narodzinami a śmiercią Heroda sporo się jeszcze zdarzyło: przybyli Mędrcy ze Wschodu, Święta Rodzina uciekła do Egiptu, dokonano w Betlejem (z rozkazu Heroda właśnie) rzezi wszystkich chłopców do drugiego roku życia.
Zdaniem astronomów słynna Gwiazda Betlejemska, która doprowadziła Mędrców (a właściwie Magów) do Betlejem była koniunkcją trzech planet – Jowisza, Saturna i Marsa – również 7 lat przed naszą erą (przed narodzeniem Chrystusa, jak pisano jeszcze przed wojną).
I wreszcie dowód koronny, oparty na istniejących zapiskach – w Imperium Rzymskim co 14 lat przeprowadzano spis powszechny. Ten, na który udała się Rodzina, rozpoczął namiestnik Syrii Sulpicjusz Kwiryniusz (sprawował urząd w latach 12- 8 p.n.e.) a zakończył Sencjusz, który urząd sprawował do 6 roku p.n.e.
Tak więc naprawdę nasza era, era chrystusowa, chrześcijańska, trwa o blisko 7 lat dłużej, niż wynikałoby to z kalendarza.

4.

Ale dlaczego 25 grudnia?
W XII wieku po raz pierwszy pojawiła się teoria głosząca celowy zabieg polityczny, dokonany wtedy, gdy chrześcijaństwo stało się religią panującą w Rzymie.
Oto gawiedź, przyzwyczajona do świętowania Sol Invictus* musiała mieć coś w zamian. Stara data z nową treścią.
Zdaniem czyniącego tę notatkę przesunięto datę Narodzin z 6 stycznia na 25 grudnia.
Dopiero w XIX wieku rozbudowano tę teorię.
Dla uprawdopodobnienia przytaczano szereg przykładów zawłaszczania dawnych świętych pogańskich miejsc na budowę świątyń nowej wiary.

5.

Zadziwiające jest to, że punktem wyjścia do ustalenia daty narodzin Jezusa jest 25 marca. O ile wiem, najstarsza antyczna wzmianka o tym znajduje się w pismach Tertuliana (ur.150 – zm.207), który przyjmuje za powszechnie uznaną tradycję, że Chrystus umarł na Krzyżu 25 marca. W Galii aż do szóstego wieku była to niezmienna data obchodzenia Ukrzyżowania. W dziele wyliczającym datę Wielkanocy, napisanym w roku 243 i pochodzącym z Afryki znajdujemy datę 25 marca jako dzień stworzenia świata i w połączeniu z nią osobliwe datowanie narodzin Jezusa. Według przekazu z Księgi Rodzaju słońce zostało stworzone czwartego dnia, czyli 28 marca. Zatem ten dzień powinien być uznany za dzień narodzin Chrystusa, Prawdziwego Słońca. […]
Stare teorie (o „ochrzczeniu” pogańskich świąt) nie dadzą się dłużej utrzymać. Decydującym czynnikiem bowiem jest tu zależność między stworzeniem, a Krzyżem, stworzeniem i Poczęciem Jezusa. W świetle „Jego Godziny” daty te mają kosmiczne znaczenie. Cały początek Wszechświata był zatem zapowiedzią Chrystusa, „Pierworodnego wobec każdego stworzenia”. […] Fakt, że daty Poczęcia i Narodzin od początku miały kosmologiczne znaczenie pokazuje, że Boże Narodzenie może teraz stawić czoła kultowi Słońca i włączyć go w teologię Święta Bożego Narodzenia.
Joseph Ratzinger, „The Spirit of the Liturgy”

6.

Przyjmuje się bowiem, że tak poczęcie, jak i męka miały miejsce 25 marca; podobnie jak się przyjmuje, że „nowy grobowiec, w którym jeszcze nikt nie był złożony” (J.19, 41) ani przedtem, ani potem, a w którym pochowano Jezusa, jest odpowiednikiem dziewiczego łona, w którym został poczęty i którego nie tknął nikt ze śmiertelnych. Tradycja podaje 25 grudnia jako datę Jego narodzenia. Otóż między tymi dwiema datami upłynęło dwieście siedemdziesiąt sześć dni, czyli sześć razy po czterdzieści sześć dni. A właśnie tyle trwała budowa świątyni i taką liczbę sześciodniowych okresów objęło doskonałe ukształtowanie się ciała Pańskiego, które — zburzone przez mękę i śmierć — po trzech dniach zmartwychwstało. Mówił On bowiem „o świątyni ciała swego” (J. 2, 21), jak tego dowodzi bardzo wyraźne i bardzo mocne świadectwo Ewangelii: „Albowiem jako był Jonasz w żywocie wielkiej ryby trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w sercu ziemi trzy dni i trzy noce” (Św. Augustyn, Traktat O Trójcy Świętej, Księga Czwarta, V 9).

7.

Zakończmy więc nasze rozważania cytatem tego samego autora:
Przebudź się, człowiecze: dla ciebie Bóg stał się człowiekiem! „Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus”. Dla ciebie, powtarzam, Bóg stał się człowiekiem.
Umarłbyś na wieki, gdyby On nie narodził się w czasie. Przenigdy nie byłbyś wyzwolony z ciała grzechu, gdyby On nie przyjął ciała, podobnego do ciała grzechu. Byłbyś skazany na niemiłosierną wieczność, gdyby Bóg nie okazał ci wiecznego miłosierdzia. Nie byłbyś przywrócony życiu, gdyby On nie poddał się dobrowolnie prawu śmierci. Bez Jego pomocy byłbyś zgubiony, zginąłbyś, gdyby nie przyszedł.
Świętujmy więc z radością nadejście naszego zbawienia i odkupienia. Świętujmy dzień uroczysty, w którym Ten, co sam jest jedynym i wiekuistym dniem Ojca, zechciał zstąpić w krótki i przemijający dzień doczesności. On „stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem, aby jak to napisano, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi”.

………………………………

……

Pokój niech będzie z Wami i łaska i błogosławieństwo Boże.

……………………………

………………..
23.12 2014

_________________________________
* Sol Invictus (łac. Słońce Niezwyciężone) – bóstwo rzymskie, łączące cechy greckiego Apollona i indoirańskiego Mitry.
Kult Sol Invictus był nowym synkretycznym kultem łączącym w sobie elementy mitraizmu, kultu El Gabala, Baala, Astarte i rzymskiego bóstwa solarnego Sol. Czcił słońce jako uosobienie wszystkich innych bóstw. Kult Sol Invictus sprawowany był u schyłku cesarstwa, wprowadzony został przez cesarza Aureliana.
Dekretem z 7 marca 321 roku cesarz Konstantyn I Wielki wprowadził niedzielę jako oficjalnie święto Sol Invictus – dies Solis.
(wikipedia)