BIAŁY KRUK NADZIEI

a Oni tam się krwawią w ulicznym pochodzie…chorzy ciągle na Polskę jaką wymarzyli…

I

a Oni tam się krwawią w ulicznym pochodzie

ciągle chorzy na Polskę jaką wymarzyli

w oknach najbliższych coraz bledsze twarze

po tych co tajemnicę swą im zawierzyli

a Oni tam z sercami związanymi w węzeł

przepasani płomieniem niespełnionej prośby

powtarzają uparcie i gniewnie pytania

lekceważąc zmrużone czujne oko groźby

a Oni tam się krwawią w zimną pierś kamienia

potykają o pamięć – grzęzną w słów topieli

zdzierając bez ustanku pas za pasem

na przekór tym co kłamią – czerwieni i bieli

II

pozostała ich garstka – ta krwawiąca rana

ona jeszcze dolega wspomnieniem zarazy

ale już podniesieni z obolałych kolan

odchodzimy  pośpiesznie w jasne krajobrazy

cieszyć się żeśmy uszli w słoneczną pogodę

otrzepując jedynie lotny pył z ubrania

umiejąc ciągle wybrać z Historii to pewne

niepewnym zostawiając niepewne pytania

one jak ostrężyny na urwistej ścieżce

oplątują boleśnie pokrwawione nogi

na tej drodze gdzie mała pozostała garstka

i godziny płonące jak jesienne głogi

III

kruki – czarne okruchy na białym obrusie

Żeromski jakby patrzył nagle czujnym wzrokiem

nad tą stertą żelastwa porzuconą w polu

wokół której drepczemy pogrzebowym krokiem

kruki – czarne okruchy w białych palcach zimy

wpisujące koślawo znajome pytanie

pod niebem gdzie wyrasta biała gwiazda ciszy

przerywana ochrypłym kruków zwoływaniem

kruki – czarne okruchy nad leżącym ciałem

otwieram z bólem oczy wśród zimnej zawiei

codzienność łeb zwiesiła pod czarnym ornatem

wypatruję…czy przyjdzie…Biały Kruk…Nadziei…?

6