W Pacanowie czy nie w Pacanowie…?

 

Żył kiedyś sobie pewien cap ze swoja kózką. Z dala od najobfitszego „koryta”. Żyli spokojnie i tylko czasami cap zabawiał się kopaniem drzewek; chciał w ten sposób pochylić drzewko, by choć na chwilkę na nie wskoczyć. Chciał, bowiem zobaczyć większy kawałek świata. Mijały lata. Kózka stała się kozą, cap co raz intensywniej kopał drzewko… Koza zachorowała i cap niebardzo wiedział co robić. Po kraju rozeszła się wieść o nim jako o szczególnym capie – kopaczu drzewka. Zaiste było to zjawisko niezwykłe – cap kopiący drzewo! Pewna koza, która za sprawą swojego charakteru od niedawna zbliżyła się na smakowitą odległość od najobfitszego „koryta”, usłyszała o szczególnym capie szykującym dla siebie pochyłe drzewo. Spodobał jej się pomysł capa – sama też była ciekawa szerszych widoków świata. Jej sposób na to, by zobaczyć więcej, polegał na innym kopaniu – kopała dołki, bo sądziła, że to pozwoli jej zobaczyć druga stronę świata… Blondynka?  Niewiele myśląc podążyła do capa i obejrzała jego sprawy. Popróbowała kopania i zasmakowała tego. Postanowiła razem z capem kopać razem. Widziała to i ciężko chora koza, która od czasu przybycia drugiej samiczki, poczuła się jeszcze gorzej niż dotychczas. Zagubiony sytuacją cap nie wiedział co począć. Wtedy koza, która znała się na kozich chorobach, postanowiła zaprowadzić chorą do weterynarza. Wiedziała wprawdzie, że ten nie może pomóc biednej, ale…chcąc uzyskać dobry wizerunek u capa, nie zawahała się i chora znalazła się pod opieką. Wtedy stało się to, czego bardzo pragnęła koza spod najobfitszego „koryta” – cap zostawiając swoją chorą kozę, powędrował za drugą do najobfitszego „koryta”. Tam już „wespół w zespół, by żądz moc móc zmóc” kopali w każde drzewo, by jak najszybciej móc osiągnąć wspólny cel…Koza poza kopaniem drzew dalej kopała swoje dołki. Zanim jednak cap pozostawił swoją kozę, pomny tego, że i jego kiedyś może jakieś nieszczęście spotkać, udał się do bardzo mądrej sowy (już od dzieciństwa wiedział, że sowy to mądre ptaki; w końcu czytał „Kubusia Puchatka”) na rozmowę. Sowa dała mu wiele różnych dobrych rad na przyszłość i obiecała wsparcie w ewentualnych kłopotach. Tak ubezpieczony podreptał w okolice najobfitszego „koryta”. Pewnego razu sowa, bawiąc w wesołym towarzystwie usłyszała, że cap ma kłopoty. „Zadzwoniła”, by sprawdzić czy to prawda. Cap jak to cap coś tam nieśmiało przebąkiwał, ale szybko jego nowa  koza odebrała mu telefon i…się zaczęło! Wpadła w histerię i nameczała do słuchawki tyle różnych obraźliwych dla sowy meczek (to takie kozie słowa), że sowa najpierw ze szczerym śmiechem (bo wszyscy, całe towarzystwo słyszało histerię kozy i bawiło się tym…), a potem już z niesmakiem odłożyła słuchawkę. Towarzystwo komentowało ten incydent odpowiednio oceniając histerię kozy. Ponowny telefon „od capa” – to koza, ponownie w swojej histerii zazdrośnie w stosunku do sowy wylewała brzydkie meczki… Sowa zaczęła się zastanawiać, dlaczego cap tak potulnie daje kozie ubliżać jej … Towarzystwo, w którym sowa wówczas bawiła, również słysząc to, co w słuchawce zaintrygowane było sytuacją… Po chwili kolejny telefon „od capa” i kolejna awantura kozy, którą wszyscy słyszeli… Po kolejnym krótkim czasie – kolejny telefon zazdrosnej kozy… Skonstatowano: koza-histeryczka robi awanturę capowi i podpiera się telefonem do sowy.

W tej „bajce” jest kilka wątków, morałów, których nie czas roztrząsać. Koza z capem dalej kopią przy najobfitszym „korycie”. Każde wprawdzie inaczej już kopie – jedno w głąb…, drugie wzwyż, ale…