Baba na rybach i…rozstaje (odc. 15)

– A co ty tu robisz o tej godzinie? – zapytał teść wściubiając nos do kuchni i konotując fakt, że Wędkowiec, swój własny przyrząd powonienia trzymała niezbyt przytomnie nad parującym  kubkiem parzonej, czarnej kawy. – Narkotyzuję się -zupełnie bez sensu odpowiedziała zagadnięta – Eee … to jest budzę się właśnie. – Ale jest prawie ósma … Nie chcę się wtrącać…Nie powinnaś być właśnie w pracy? – Normalnie tak, ale dziś nie idę. Dziś idę do sądu. – odpowiedziała Wędkowiec i chlipnęła spory łyk aromatycznego płynu. – Co przeskrobałaś?- zażartował siwawy pan, równocześnie rozkrawając sporą bułę i smarując ją masełkiem. – Nic. Idę na rozwód. – wypaliła kobieta i w tejże samej chwili zarejestrowała błogie i radosne pochrapywanie byłego małżonka, które dobiegało […]

– A co ty tu robisz o tej godzinie? – zapytał teść wściubiając nos do kuchni i konotując fakt, że Wędkowiec, swój własny przyrząd powonienia trzymała niezbyt przytomnie nad parującym  kubkiem parzonej, czarnej kawy.

– Narkotyzuję się -zupełnie bez sensu odpowiedziała zagadnięta – Eee … to jest budzę się właśnie.

– Ale jest prawie ósma … Nie chcę się wtrącać…Nie powinnaś być właśnie w pracy?

– Normalnie tak, ale dziś nie idę. Dziś idę do sądu. – odpowiedziała Wędkowiec i chlipnęła spory łyk aromatycznego płynu.

– Co przeskrobałaś?- zażartował siwawy pan, równocześnie rozkrawając sporą bułę i smarując ją masełkiem.

– Nic. Idę na rozwód. – wypaliła kobieta i w tejże samej chwili zarejestrowała błogie i radosne pochrapywanie byłego małżonka, które dobiegało z sąsiedniego pokoju.

– Ale…Ale… O ile mnie pamięć nie myli jesteście po rozwodzie jakieś 5 lat. Zresztą ten tam za ścianą, twój były mąż, a mój syn, zdaje się nie nadaje się w chwili obecnej nie tylko do sądu, ale nawet i do ślubu też nie. – Tu, na potwierdzenie słów starszego pana,  zaciąganie Małżona stało się nieco wyższe i bardziej chrapliwe, jakby uśpiony zaczął nagle wydobywać się z głębokiej fazy letargu i przechodzić do nieco bardziej płytkich, przyziemnych i rzeczywistych  spraw, a zakończyło się rzetelnym pomlaskiwaniem.

– A nie.. Idę, bo koleżanka się rozwodzi i jestem wzywana jako świadek – westchnęła Wędkowiec.

– Pamiętasz? Wtedy przyszłaś rano z wizytą do mnie, a ja, tak jak dziś podsunąłem ci bułeczkę. Bo chciałaś iść na czczo…

– No i powiem tacie, że dziś może nie denerwuję się, ale jest mi równie smutno jak pięć lat temu. W końcu czyjś kawał wspólnego życia idzie do kosza na śmieci. – westchnęła Wędkowiec.

– Nie przesadzasz ty aby? – teść uśmiechnął się do niej promiennie, mrugnął okiem, podsunął jeszcze jedną bułeczkę i wychodząc z kuchni dodał – Dla was, to w zasadzie nie była ślepa uliczka, ale … rozstaje dróg. I to zdaje się, że całkiem sensowne, patrząc na efekty.

Kilka godzin później ,  Wędkowiec czekała pod drzwiami sali sądowej. Mimo, że nie dotyczyło jej to osobiście, obserwacje były dokładnie takie same, jak pięć lat temu.  Jeszcze prawnie małżonkowie, stali w zupełnie innych rejonach korytarza, tak by nawet nie stykać się wzrokiem.  Wyglądali jak bokserzy w dwóch przeciwległych rogach ringu. Ona otoczona rodziną. On adwokatką, która ciągle mu coś tłukła przez uszy do mózgu. Za chwilę wyjdą z tych swoich rogów, każde podskoczy kilka razy dla kurażu i zaczną bój. O co?

Wędkowiec miała nadzieję, że o… rodzinę i o to rozstaje dróg.

A kiedy już było po wszystkim, każdy ze świadków stanął po stronie prawdy, Wędkowiec opuściła progi wielkiego gmaszyska. Chwilę później zatrzasnęły się za nią drzwiczki samochodu i Małżon, będący w chwili obecnej byłym małżonkiem, popatrzył na nią niebieskim okiem i zagadnął:

– I co tam?

– Ech… No nic…

– A wyrok zapadł?

– Nie, to rozwojowa sprawa, z orzekaniem o winie.

– Acha.

– Wiesz, po wyroku pozostaje coś jeszcze. Nie dla wszystkich, ale dla tych bardziej mądrych… Takie rozstaje dróg. Trzeba mnóstwo doświadczenia życiowego, żeby dobrze wybrać nową drogę – Wędkowiec pokiwała głową.

– Noooo… – zamyślił się Małżon – Czy ja wiem? Czasem te drogi znów mogą się złączyć. Ale to strasznie dużo pracy i zachodu jest.

– Głupiś… Trzeba tylko chcieć. – zdenerwowała się Wędkowiec.

– Żartowałem, noo. Samo się dzieje i nie wiadomo skąd. – roześmiał się Małżon – Ech te baby. Chcesz być romantyczny dobiją cię pragmatyzmem, chcesz być super konkretny i logiczny, zajęczą cię na śmierć, żeś za mało różany jest.

– Bo zaraz chcielibyście z nas takie uległe gęsi zrobić!

– Gęsi nie są uległe, moja pani.

– No i szlag trafił idyllę! Za to drób nastał przaśny.

– A wiesz… – odezwał się po chwili ciszy Małżon – To ja im życzę, żeby im zaniedługo szlag trafił tę ich idyllę, dokładnie tak jak nam.  Nie okłamujmy się, teraz dopiero jest dobrze…

„W zasadzie to ona ma rację. ” – pomyślała Wędkowiec. – „Dzięki Ci Boże, żeś nam odebrał idyllę kompletnie nietrafionego małżeństwa a dał…pouczające i trudne rozstaje. I o to samo proszę dla nich – dla moich znajomych”.

Źródło: Osobiste doświadczenia Autorki.