Antypapież Franciszek?

„Akt najwznioślejszy, najszlachetniejszy i najczcigodniejszy, jaki dokonuje się na świecie” (Gaetano Moroni, erudyta katolicki)

Kościół twierdzi, że papieża wybiera Duch Święty, czyli trzecia osoba tak zwanej Trójcy, bezpośrednio wpływając na kardynałów biorących udział w konklave.(co ciekawe, papież Jan Paweł II, odbierając prawo głosu kardynałom, którzy ukończyli 80, lat narzucił Duchowi poważne ograniczenie)
Nawiasem mówiąc, dogmat o Trójcy, tak samo, jak wszystkie dogmaty, nie ma żadnego uzasadnienia biblijnego.

„ Nawet jedno słowo o Trójcy nie znajduje się w całej Biblii (…) Boga poznajemy przez Chrystusa, a nie przez nasze zarozumiałe koncepcje filozoficzne„ (Miguel Servet)

„Słyszeliście już, jak wam powiedziałem, że odchodzę i że potem znów przyjdę do was. Gdybyście Mnie miłowali, radowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.”(Jn 14:28 BT)

Jeśli jednak przyjmiemy pogląd Kościoła za prawdziwy, to oczywistym jest, że nikt nie może podważyć wyniku konklave, a tym bardziej, wyznaczony przez Ducha Świętego, papież nie może zrezygnować z urzędu.

Papież jak czekista, może być tylko żywy lub martwy, nigdy zaś „były”.
Określenie „były”, w żadym wypadku nie może odnosić się do papieża, „były papież” nie istnieje tak samo, jak nie istnieje ”była matka”. Papież tak jak matka, jest tylko jeden, i tak samo jak druga matka jest macochą, to drugi papież jest antypapieżem.

Potwierdza to historia Kościoła. Chociaż bywało, że jednocześnie pełniło urząd dwóch lub trzech papieży, to Kościół zawsze znalazł sposób, aby tylko jednego z nich uznać za legalnego papieża. Najczęściej decydowała wojna między papieżami, zwycięzca zostawał papieżem, pokonany antypapieżem.

W dniu 7 kwietnia 1378 roku, w Rzymie, ku wielkiej radości mieszkańców, szesnastu kardynałów wybrało papieża, arcybiskupa Bari, Bartolomeo Prignano. Urban VI (1378-1389) w dniu koronacji, 18 kwietnia 1378 roku, odebrał hołd od kardynałów.

„uwiadomiono, wszystkie kościoły chrześcijaństwa, jako też królów, książąt i hrabiów, że papieża mieli przez dobry i prawy wybór”

Kardynałowie elektorzy:
Francuzi (11) Jean de CrosJean de Cros, Guillaume d’Aigrefeuille, Bertrand Lagier, Robert de Genève, Hugues de Montrelais, Guy de Malsec, Pierre de Sortenac, Gérard du Puy, Pierre Flandrin, Guillaume Noellet, Pierre de Vergne,Włosi (4) Pietro Corsini, Francesco Tebaldeschi, Simone Brossano, Giacomo Orsini, oraz Hiszpan, Pedro Martínez de Luna y Pérez de Gotor, byli wszyscy wielkimi panami, ludźmi światowymi lub żołnierzami, prowadzili wystawne życie, mieszkali w bogatych pałacach, otoczeni tłumem dworzan, do spraw religii lub moralności nie przykładali większej wagi.

To właśnie o nich mówiła mistyczka analfabetka, Katarzyna ze Sieny:

„Ci, którzy powinni, wobec Mistycznego Ciała Kościoła, odgrywać rolę aniołów powołanych do czuwania nad duszami, grają na skrzypcach diabła. Zamiast szczekać na piekielnego wilka, oddają w jego szpony tych, których powinni chronić”

Nowy papież, który nie był kardynałem, podjął się trudnego zadania reformy obyczajów ludzi Kościoła. Zaczął od próby uproszczenia życia członków Kolegium kardynalskiego, dosłownie potraktował zachętę Katarzyny:

„Zmieć tych pasterzy, podobnych liściom polatującym w podmuchu szatanów i próżności ziemskich, te kwiaty cuchnące i chciwe, wzdęte pychą”

Urban VI, surowy moralista, stosuje proste metetody, krzyczy na kardynałów, jednego nazywa głupcem (pazzo), drugiego bandytą (ribaldo), trzeciego usiłuje uderzyć. Kardynałowie opuszczają Rzym, 9 sierpnia 1378 roku oświadczają, że Urban VI jest antypapieżem i niszczycielem chrześcijaństwa, 20 września 1378 w Fondi, na ziemiach Królestwa Neapolu ma miejsce kolejny „akt najwznioślejszy”, konklave wybiera nowego papieża Klemensa VII (1378-1392, Robert z Genewy, bardziej znany jako „Rzeźnik Ceseny”).

Kardynałowie elektorzy:
Francuzi: Jean de Cros, Guillaume d’Aigrefeuille, Bertrand Lagier, Robert de Genève, Hugues de Montrelais, Guy de Malsec, Pierre de Sortenac, Gérard du Puy, Pierre Flandrin, Guillaume Noellet, Pierre de Vergne, Jean de la Grange,
Włosi: Pietro Corsini, Simone Brossano, Giacomo Orsini oraz Hiszpan Pedro Martínez de Luna y Pérez de Gotor, to ci sami kardynałowie, którzy pięć miesięcy wcześniej wybrali Urbana VI, brakuje tylko zmarłego w międzyczasie Francesco Tebaldeschi.

Zatem, za którym razem, przemawiający przez kardynałów, Duch Święty się pomylił?

Wojna pomiędzy „nieomylnymi” nie przyniosła rozstrzygnięcia, Urban VI pozostał w Rzymie, Klemens VII osiadł w Awinionie. Kościół miał od teraz dwóch papieży, taki stan rzeczy utrzymywał się do roku 1409, kiedy sobór w Pizie wybrał trzeciego papieża, Aleksandra V.
Cała Europa podzieliła się na zwolenników jednego bądź drugiego papieża. Zachód Europy, z wyjątkiem Anglii i Irlandii, opowiedział się za Klemensem, Włochy, większość Niemiec i Flandria za Urbanem. Portugalia była niezdecydowana, w 1380 poparła Klemensa, potem Urbana w 1381, znowu Klemensa w 1382 i na koniec Urbana w 1385. Zdarzały się podziały w poszczególnych diecezjach, gdzie bywało dwóch biskupów reprezentujących różnych papieży. Wiele zakonów miało dwóch przełożonych i dwie kapituły generalne.
Urban VI nie zrezygnował z planów reformy obyczajów. Pewną trudność stanowiła okoliczność, że Kolegium kardynalskie przeniosło się do Awinionu, lecz papież szybko nominował czterdziestu dwóch nowych kardynałów i ochoczo wziął się do reformowania – sześciu z nich oskarżył o spisek i poddał torturom, uprzednio konfiskując ich mienie.Jednego ułaskawił (Adam Easton), pięciu kazał zamordować w swojej rezydencji w Genui w grudniu 1385 lub styczniu 1386, a zwłoki ich wrzucić do morza. (Giovanni d`Amelia, Gentile di Sangrio, Ludovico Donato, Bartolomeo de Coturno. Marino Giudice). Najwyraźniej uznał, że ze względu na podeszły wiek, są niereformowalni.

Schizmę zakończył Sobór w Konstancji (1414-1418), zdetronizował wszystkich trzech papieży, lecz uznał ważność wszystkich postanowień wydanych przez rywalizujące ze sobą strony, łacznie z nominacjami kardynalskimi. W ten sposób Sobór zrównał ze sobą papieży i antypapieży, zalegalizował bezprawie, zlekceważył Ducha Świętego.

Tyle historii.

Podsumowując, albo uznanie abdykacji Benedykta XVI za legalną wyklucza wiarę w istnienie Ducha Świętego jako osoby i wybór papieża sprowadza do zwykłego aktu politycznego, albo Franciszka należy uznać za antypapieża.
Jest jeszcze trzecia możliwość, antypapieżem jest Benedykt XVI (są analogie w historii Kościoła)

A.Piazzoni.”Historia wyboru papieży”
M.-Henri Jette.”Święta Katarzyna ze Sieny”
http://newadvent.org/cathen/
http://www2.fiu.edu/~mirandas/cardinals.htm

zdjęcie Wikipedia