Zastrzyki kalectwa, racjonalny strach

(Replika publiczna do artykułu “Zastrzyk strachu” Marcina Rotkiewicza, Polityka, nr 31/2869).

———————————————————————————————————————-

Prof. dr hab. Maria Dorota Majewska

Od kilku lat naukowo zajmuję się problemem bezpieczeństwa szczepień. Ponieważ w artykule M.
Rotkiewicza przedstawiono wiele tendencyjnych, fałszywych informacji i tez dotyczących zarówno
szczepień jak i mojej pracy, jestem zmuszona krytycznie odnieść się do poruszonych przez niego
kwestii.

Skuteczność i bezpieczeństwo szczepień

Zacznijmy od kalendarza szczepień. Autor pisze, że polskie niemowlę otrzymuje w pierwszych 18
miesiącach życia „w sumie sześć różnych szczepionek”. Jest to zmanipulowana prawda. Załączony
program obowiązkowych w Polsce szczepień pokazuje, że niemowlęta otrzymują w tym okresie 26
szczepień. Niektóre szczepionki są skojarzone (np. DTP czy MMR zawierają w jednym zastrzyku
drobnoustroje lub ich fragmenty wywołujące trzy różne choroby) i w żaden sposób nie można ich
traktować jako jednego szczepienia, ponadto szczepienia podawane są wielokrotnie, co oznacza, że
ryzyko powikłań po nich jest powielane. Pisząc, że w Polsce aplikuje się niemowlętom 6 szczepionek,
autor prawdopodobnie liczył je według różnych kolorów, użytych w tabelce Głównego Inspektoratu
Sanitarnego (GIS), co świadczy o jego nieznajomości tematu.
(http://gistest.pis.gov.pl/ckfinder/userfiles/files/EP/PSO.pdf).

Istotną sprawą całkowicie pominiętą w ww. artykule jest fakt, że ten kalendarz szczepień jest
całkowicie arbitralny. Nie ma żadnych dowodów, że został on opracowany w oparciu o rzetelne
badania, które by wykazały, że podawanie niemowlętom szczepień według takiego schematu i w takich
kombinacjach jest bezpieczne i skutecznie chroni przed chorobami zakaźnymi. Natomiast coraz więcej
danych wskazuje, że nie są one ani bezpieczne, ani skuteczne. Dalekie od prawdy jest też twierdzenie,
że szczepienia wyeliminowały większość zakaźnych chorób. Dane demograficzne z kilku krajów
ujawniły, że to nie szczepienia, ale poprawa higieny i warunków życia ludności oraz wprowadzenie
antybiotyków w radykalny sposób zmniejszyły zachorowalność i umieralność na choroby zakaźne już na
wiele lat przed wprowadzeniem szczepień. (http://childhealthsafety.wordpress.com/graphs/;
http://www.columbia.edu/itc/hs/pubhealth/rosner/g8965/client_edit/readings/week_2/mckinlay.pdf)
.

Fanatycy masowych szczepień fałszywie przypisują im zasługi w zmniejszaniu zachorowalności na
choroby zakaźne. Coraz więcej danych pokazuje, że szczepienia nierzadko wręcz zwiększają
zachorowalność na niektóre choroby zakaźne. Np. okazało się, że w ostatnich latach epidemie krztuśca
w USA zdarzają się przede wszystkim wśród dzieci szczepionych; co dowodzi nieskuteczności
stosowanych szczepionek. (http://www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/mm6128a1.htm).
Podobnie w Polsce, mimo ok. 95% wyszczepienia dzieci, każdego roku tysiące chorują na krztusiec
(wiadomo, że oficjalne dane są znacznie zaniżone). Analogicznie, mimo obowiązkowych szczepień
szczepionką MMR (przeciw odrze, śwince, różyczce) tysiące polskich dzieci chorują każdego roku na
świnkę i różyczkę. Niedawno byli pracownicy firmy produkującej szczepionki MMR ujawnili (i wytoczyli
proces), że dyrekcja firmy od dawna wiedziała, że szczepionka ta jest nieskuteczna przeciw śwince i

różyczce, mimo to promowali ją jako ochronę przed tymi chorobami. W tym kontekście oskarżanie
rodziców, którzy nie szczepią swych dzieci, o powodowanie epidemii chorób zakaźnych jest
intelektualnym i moralnym oszustwem.
(http://apps.who.int/immunization_monitoring/en/globalsummary/countryprofileresult.cfm?C=pol).

Masowe szczepienia nie wyeliminowały chorób zakaźnych, a w niektórych przypadkach mogą być
nawet ich przyczyną. Ochronne działanie szczepień (gdy takowe istnieje) jest krótkotrwałe, wiec po
roku czy kilku latach szczepione osoby są ponownie narażone na choroby, przeciw którym były
szczepione. Co więcej, niektóre szczepionki zawierają aktywne, patogenne wirusy, które mogą
wywoływać choroby (np. MMR), a inne (np. DTaP, czy szczepionki przeciw pneumokokom)
doprowadziły do pojawienia się zmutowanych odmian bakterii, które wywołują choroby odporne
zarówno na szczepienia, jak i na antybiotyki. (http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20833694;
http://www.abc.net.au/worldtoday/content/2010/s2816659.htm;
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19935445; http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19366365;
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3067355/).

Wątpliwa skuteczność szczepień to tylko jeden problem. Znacznie poważniejszym są powikłania
poszczepienne (NOP – niepożądane odczyny poszczepienne) u uprzednio zdrowych dzieci i starszych
osób. Niektóre z nich zostały trwale okaleczone lub zmarły wkrótce po szczepieniach. Do niedawna (w
erze przed-internetowej) nie zdawaliśmy sobie sprawy ze skali tego zjawiska, dziś wiemy, że jest ona
bardzo duża i zatrważająca. W amerykańskiej rządowej bazie danych VAERS (Vaccine Adverse Events
Reporting System) – jedynej publicznie dostępnej, służącej agencjom ochrony zdrowia oraz
publiczności do oceny bezpieczeństwa wprowadzonych do obrotu szczepionek – zarejestrowano od
1990 r. do czerwca 2012 r. 5061 zgonów i prawie 400 000 powikłań poszczepiennych, w tym ponad
55 000 ciężkich. (http://wonder.cdc.gov/controller/datarequest/D8). Ponieważ do bazy tej zgłaszanych
jest tylko ok. 5% wszystkich powikłań, liczby te należy pomnożyć przez ok. 20. Są to ogromne liczby,
tym bardziej bulwersujące, że dotyczą dzieci i innych osób uprzednio zdrowych. Albo red. Rotkiewicz
jest zupełnie nieświadom tych danych, albo je wygodnie dla siebie przemilcza.

Globalne ataki na naukowców

Ataki establiszmentu na niezależnie myślących ludzi nauki nie są niczym nowym, zdarzały się one od
wieków. Wydawałoby się, że w XXI w. takie akty publicznej nagonki nie powinny mieć miejsca. A
jednak… Wielu naukowców i lekarzy, którzy badają i kwestionują bezpieczeństwo jakichś leków czy
szczepionek, jest publicznie i prywatnie atakowanych na wiele różnych sposobów. Pan Rotkiewicz
przyłącza się do grona atakujących. Wbrew temu, co twierdzi, narastający opór przeciw szczepieniom
nie ma nic wspólnego z osobami brytyjskiego lekarza Andrew Wakefielda czy amerykańskich badaczy
Marka i Dawida Geierów. Nie jest tajemnicą, że nieustające szkalowanie tych naukowców jest
sponsorowane przez producentów szczepionek, których wielomiliardowe zyski widać nieco zmalały
wskutek wzrastającego uświadomienia rodziców odnośnie zagrożeń ze strony szczepień. Wychwalany
przez p. Rotkiewicza brytyjski reporter, Brian Deer, który opublikował paszkwil szkalujący dra
Wakefielda i jego współpracowników, jest tylko korporacyjnym narzędziem, wynajętym w celu
oczernienia i zniszczenia Wakefielda; ujawniono, że pracuje on dla skompromitowanego skandalem
podsłuchowym magnata medialnego, Ruperta Murdocha, którego syn James Murdoch jest w radzie
nadzorczej firmy GlaxoSmithKline, produkującej szczepionki MMR.

I cóż złego zrobił dr Wakefield, że stał się celem tych oszczerczych ataków? Otóż opublikował (wspólnie
z innymi lekarzami) pracę naukową, w której zwraca uwagę na zaobserwowany w badaniach związek
autyzmu z jelitowymi infekcjami wirusem odry pochodzącym ze szczepionek MMR. Wyniki te zostały
potwierdzone na większą skalę przez innych niezależnych badaczy, ale miały one nigdy nie ujrzeć
światła dziennego. Dr Wakefield i jego koledzy narazili się producentom szczepionek i
establiszmentowi medycznemu, gdyż swe wyniki opublikowali i powiadomili o nich społeczeństwo oraz
przypomnieli, że zawczasu ostrzegali urząd brytyjskiej publicznej służby zdrowia przez zakupem
szczepionek MMR, zawierających silnie patogenną odmianę wirusa odry Urabe. Szczepionki te zostały
wcześniej odrzucone przez ministerstwo zdrowia Kanady, ponieważ powodowały wiele powikłań,
mimo to wprowadzono je do obrotu w Wielkiej Brytanii. Bezpodstawnie oskarżano tych badaczy o
fałszerstwa naukowe i nadużycia etyczne w celu ich profesjonalnego zniszczenia, mimo, że rodzice
badanych dzieci twierdzili, że w badaniach nie dochodziło do żadnych nadużyć. Ujawnione dokumenty
sądowe pokazują, że publiczne atakowanie i rujnowanie karier („neutralizowanie”) lekarzy oraz
naukowców krytycznych wobec bezpieczeństwa i skuteczności leków i szczepionek jest oficjalną
polityką firm farmaceutycznych.
(http://childhealthsafety.wordpress.com/2009/10/12/merckdestroydoccritics/).

W rezultacie oszczerczej nagonki Deera na dra Wakefielda w piśmie British Medical Journal (BMJ),
utracił on licencję medyczną i został pozbawiony pracy w Wielkiej Brytanii. On sam został praktycznie
wygnany z kraju i przeniósł się z rodziną do Teksasu, lecz jego współpracownik, wybitny gastrolog
pediatra prof. John Walker-Smith – również oskarżony o „profesjonalne wykroczenia” i pobawiony
licencji lekarskiej – odwołał się do Sądu Najwyższego WB i wygrał sprawę. Sąd uznał, że oskarżenia
przeciw niemu były całkowicie bezpodstawne i że Brytyjska Komisja Medyczna (GMC) dopuściła się
poważnych fałszerstw i nadużyć w stosunku do tych badaczy, i że powinna być ona zreformowana.
(http://www.naturalnews.com/035256_Professor_Walker-
Smith_MMR_vaccines_High_Court.html#ixzz234NNCgyo). Prof. Walker-Smith odzyskał licencję i
honor, natomiast dr Wakefield skarży Deera oraz redaktorkę naczelną BMJ w sądzie w Teksasie o
szkalowanie, uniemożliwienie wykonywania zawodu i straty materialne. W międzyczasie napisał dwie
ważne książki: „Callous Disregard: Autisms and Vaccines: The Truth Behind a Tragedy” i “Waging War
on the Autistic Child: The Arizona 5 and the Legacy of Baron von Munchausen” , w których opisuje
tragedie okaleczonych przez szczepienia dzieci autystycznych i ich rodzin, oraz bezduszność, ignorancję
i nieodpowiedzialność urzędników medycznych, którzy dopuścili do obrotu chorobotwórcze
szczepionki. W swych książkach i w Internecie Dr. Wakefiled dostarcza szczegółowych wyjaśnień w
sprawie wytoczonych przeciw niemu oskarżeń (http://vaccinesafetyfirst.com/Home.html). Również
profesor Walker-Smith opisał swoje przesłuchania przez urzędników z GMC, porównując je do tortur.
(http://www.ageofautism.com/2012/08/enduring-memories-prof-john-walker-smith-recalls-his-life-
and-the-wakefield-affair.html#more).

Mimo bezprecedensowej nagonki na dra Wakefielda, szacunek i sympatia do niego wśród rodziców
całego świata stale rosną. Uważają go oni za bohatera i obrońcę dzieci. Obserwowanie tego jest
niewątpliwie frustrujące dla establiszmentu medycznego, który nie może pojąć, dlaczego rodzice
słuchają tego wyklętego przez nich lekarza, zamiast narzuconych medycznych i medialnych
„autorytetów”. Odpowiedź na to pytanie jest prosta. Rodzice popierają dra Wakefielda, bo on

wysłuchuje ich uważnie i to, co głosi, jest zgodne z ich własnymi obserwacjami, a w dobie Internetu
korporacyjna propaganda przestała być skuteczna.

Natomiast amerykańscy badacze, Mark i David Geier, są atakowani dlatego, że publikują prace
wykazujące związek chorób neurorozwojowych (w tym autyzmu) u dzieci ze stosowaniem szczepionek
zawierających rtęciowy konserwant thimerosal (tiomersal). Jest on metabolizowany w organizmie do
etylortęci, a potem do innych organicznych i nieorganicznych postaci rtęci. Obserwacje i tezy Geierów
zostały potwierdzone przez wiele niezależnych badań zarówno klinicznych, jak i tych
przeprowadzonych na zwierzętach. Amerykańska badaczka Mary DeSoto przeanalizowała publikacje
naukowe zawierające dane empiryczne dotyczące związków autyzmu z ekspozycją na metale ciężkie i
wykazała, że wśród 58 prac, 43 potwierdzały taki związek, a 15 prac go nie znalazło. Okazało się, że
większość prac zaprzeczających związkom autyzmu ze stosowaniem szczepionek z thimerosalem była
zmanipulowana i obarczona konfliktem interesu. (http://nbjour.wordpress.com/2011/10/23/danish-
paper-stripped-of-its-credibility/). Jeden z autorów tych publikacji, dr Paul Thorsen, został nawet
oskarżony przez prokuraturę o oszustwa finansowe i kradzież publicznych funduszy przeznaczonych na
badania naukowe. (http://www.reuters.com/article/2011/04/13/us-crime-research-funds-
idUSTRE73C8JJ20110413). Pan Rotkiewicz wygodnie dla siebie o tym nie wspomina, lecz święcie
wierzy w „prawdę” objawioną w tych skompromitowanych publikacjach, że wstrzykiwanie
niemowlętom rtęci jest dla nich bezpieczne.

W ostatnich latach zafałszowane publikacje lub reklamy udające prace naukowe zazwyczaj ukazują się
w „prestiżowych” czasopismach medycznych, żeby zwiększyć ich wagę i nośność. Wiadomo jednak, że
są to pisma kontrolowane przez firmy farmaceutyczne, albo bezpośrednio, albo poprzez reklamy, wiec
ich wiarygodność jest znikoma. Dr Marcia Angell, amerykańska lekarka i wieloletnia redaktorka
naczelna znanego czasopisma medycznego „New England Journal of Medicine”, pisze w swej książce:
“The Truth About the Drug Companies: How They Deceive Us and What to Do About It” (wydanej też po
polsku (http://www.tfe.edu.pl/aptekarz/Aptekarz-2005-13-suplement.pdf) o korumpowaniu przez
firmy farmaceutyczne wpływowych lekarzy akademickich oraz medycznych urzędników w celu
promowania często szkodliwych leków. Przytacza dane, że większość publikacji dotyczących
bezpieczeństwa i skuteczności leków, które są sponsorowane jawnie lub skrycie przez firmy
farmaceutyczne, jest zmanipulowana lub wprost zafałszowana, a niektóre są krypto-reklamami
pisanymi przez korporacje, lecz firmowanymi przez przekupionych lekarzy. Natomiast wszystkie
rzetelne, niezależne badania, które kwestionują bezpieczeństwo szczepień, muszą się ciężko przebijać,
by ujrzeć światło dzienne. (http://www.nybooks.com/articles/archives/2009/jan/15/drug-companies-
doctorsa-story-of-corruption/?pagination=false;
http://jama.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=182478). W rezultacie szalbierczych praktyk firm
farmaceutycznych tysiące ludzi (w tym dzieci) zostało okaleczonych lub zmarło w wyniku jatrogennych
powikłań po stosowaniu pewnych leków czy szczepionek. Najlepszym dowodem tego są
wielomiliardowe kary (w dolarach), nakładane przez sądy na firmy farmaceutyczne za oszustwa we
wprowadzaniu na rynek niebezpiecznych i nieskutecznych leków.
(http://www.nytimes.com/2012/07/03/business/glaxosmithkline-agrees-to-pay-3-billion-in-fraud-
settlement.html?pagewanted=all; http://www.wprost.pl/ar/332254/CBA-sprawdza-czy-Glaxo-placilo-
lekarzom/).

Toksyczność rtęciowego konserwantu w szczepionkach

Wbrew temu, co twierdzi M. Rotkiewicz, nie ma żadnych dowodów na to, że thimerosal wstrzyknięty
niemowlętom w szczepionkach jest szybko wydalany z ich organizmów i nie gromadzi się w tkankach.
Takiego badania ze względów etycznych nie można przeprowadzić na dzieciach. Natomiast
doświadczenie przeprowadzone na niemowlętach małp wykazało, że po podaniu im szczepionek z
thimerosalem, związki rtęci pozostawały w mózgu bardzo długo (miesiące lub lata) w stężeniach, dla
których udowodniono ich toksyczne działanie na komórki nerwowe.
(http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed?term=Burbacher%20thimerosal%20). W wątrobie i nerkach
szczepionkowa rtęć gromadzi się w jeszcze większych ilościach i uszkadza także te organy.
Jednorazowe dawki rtęci, które niemowlęta otrzymywały w szczepieniach (i nadal otrzymują w wielu
krajach), wielokrotnie przekraczają dawki uznane za bezpieczne dla osób dorosłych przez Amerykańską
Agencję Ochrony Środowiska oraz Światową Organizację Zdrowia, a trzeba pamiętać, że dawki te
akumulują się. Niemowlęta są znacznie bardziej wrażliwe na działanie rtęci i innych toksyn, ponieważ
nie mają dostatecznie wykształconej bariery krew-mózg oraz biochemicznych mechanizmów ich
eliminowania i neutralizowania.

Toksyczność związków rtęci jest znana ludzkości od dziesiątków lat i opublikowano na ten temat ponad
5 000 publikacji naukowych. Również nasze badania przeprowadzone w Instytucie Psychiatrii i
Neurologii (IPiN) w Warszawie wykazały neurotoksyczne działanie thimerosalu podanego szczurzym
oseskom w dawkach analogicznych do tych stosowanych w szczepieniach dla niemowląt, prowadzące
do zmian behawioralnych i neuropatologicznych, przypominających objawy i patologie obserwowane
u dzieci autystycznych. Dlatego niepoparte żadnymi wiarygodnymi dowodami twierdzenie, że rtęć
wstrzykiwana do orgazmów niemowląt jest dla nich bezpieczna, jest pseudonaukową szarlatanerią.

M. Rotkiewicz kpi z matki dziecka, które zachorowało na autyzm poszczepienny, ponieważ opisała
swoje doświadczenia z jego wychowywaniem i leczeniem przy pomocy alternatywnych terapii – za
pomocą chelatacji metali ciężkich, suplementów i diety. Według rodziców, tego typu terapie połączone
z treningiem behawioralnym są skuteczne i bezpieczne. Dla p. Rotkiewicza są „niebezpieczne”, bo zbyt
wymykają się farmakologicznej kontroli. Firmy farmaceutyczne liczyły, że uda się im zarobić miliardy na
autystycznych dzieciach, faszerując je psychotropami, a tu zawód – rodzice odmawiają ich stosowania,
bo widzieli ich dewastujący wpływ na swoje dzieci. Ci rodzice doskonale potrafią korzystać z publikacji
naukowych dostępnych w Internecie (np. PubMed) – z czego drwi p. Rotkiewicz – i ich wiedza na temat
autyzmu i szczepień jest często większa niż wiedza wakcynologów czy pediatrów, decydujących o
szczepieniach milionów dzieci.

M. Rotkiewicz uważa za „dziennikarska kaczkę” raport Roberta Kennedy’ego Jr. (znanego
amerykańskiego prawnika specjalizującego się w ochronie środowiska) o tajnej konferencji w Norcross
w stanie Georgia w 2000 r., na której dyskutowano rządowe analizy, pokazujące związek autyzmu ze
stosowaniem szczepionek z thimerosalem, i omawiano sposoby skutecznego ukrycia tych danych przed
społeczeństwem. O tym, że Kennedy nie wyssał z palca tych informacji świadczą stenogramy z tej
konferencji i zeznania jej uczestników.
(http://thetruthorthefight.wordpress.com/2009/07/26/vaccinations-deadly-immunity-robert-f-
kennedy-jr-investigates-the-government-cover-up-of-a-mercuryautism-scandal/;

http://www.safeminds.org/government-affairs/foia/simpsonwood.html;
http://www.safeminds.org/government-affairs/foia/Simpsonwood_Transcript.pdf).

E pur si muove

W końcu p. Rotkiewicz atakuje mnie personalnie za całokształt pracy, której nie jest w stanie
zrozumieć. Pisze o konferencji w Ministerstwie Zdrowia, w której uczestniczyłam: „według świadków…
argumentacja prof. Majewskiej w żadnym punkcie nie wytrzymała krytyki ekspertów, a ona sama
zaczęła wycofywać się ze swoich twierdzeń”. Otóż oświadczam, że jest to pobożne życzenie owych
świadków (lub samego p. Rotkiewicza), i że z niczego się nie wycofałam, bo i nie było z czego.
Zaprezentowałam na tej konferencji głównie amerykańskie dane dotyczące powikłań poszczepiennych
oraz postulowanych związków autyzmu ze stosowaniem szczepionek z thimerosalem, i powiedziałam,
że nasze własne badania w IPiN są w toku. Mogłam wówczas powiedzieć, że rtęć w szczepionkach
prawdopodobnie nie jest jedynym czynnikiem patogennym w autyzmie, bo wiadomo, że jatrogennych
czy środowiskowych toksyn, które mogą uszkadzać mózg niemowlęcia czy płodu, jest wiele. Nigdy też
nie twierdziłam, że wszystkie dzieci, które otrzymały szczepionki z rtęcią, zachorują na autyzm, bo to
byłaby nieprawda. Fakt, że te same szczepionki mogą zabić lub okaleczyć jedno dziecko, trochę
upośledzić inne, a dla jeszcze innego być stosunkowo niegroźne świadczy tylko o tym, że różna jest
osobnicza wrażliwość na działanie toksyn. Jedni sprawnie je eliminują z organizmów, inni wolno, i ci
ostatni są najbardziej narażeni na ich szkodliwe działanie. W żadnym przypadku nie można tego
interpretować, jako wycofanie się z tezy o szkodliwości rtęciowych szczepionek. Tezę tę utrzymywałam
cały czas i nadal podtrzymuję. Zadaniem nauki jest wyjaśnienie, które dzieci i dlaczego są szczególnie
narażone na powikłania poszczepienne, a nie marginalizowanie czy maskowanie tych przypadków.
Nasze badania przybliżyły to zrozumienie. Natomiast obowiązkiem profesjonalnym i moralnym
naukowców jest informowanie społeczeństwa o ważnych odkryciach i ich znaczeniu, i ten obowiązek
staram się wypełniać.

Interesujący jest fakt, że żaden z tych krytykujących mnie ekspertów nigdy nie badał toksyczności
szczepionek z thimerosalem, ani nie miał pojęcia o skali powikłań poszczepiennych, bo ich się
praktycznie w Polsce nie rejestruje. Powoływali się wyłącznie na zafałszowane, zdyskredytowane
publikacje innych badaczy. Trudno zrozumieć, jak osoby o wykształceniu medycznym mogą
bezkrytycznie akceptować wstrzykiwanie niemowlętom znanych toksyn. Zwróciłam się potem do
Minister Zdrowia z propozycją wycofania pediatrycznych szczepionek z rtęcią z polskiego rynku,
argumentując, że kraje Europy Zachodniej już dawno je usunęły w trosce o zdrowie dzieci. O ile mi
wiadomo, pani min. Kopacz podjęła próby ich wyeliminowania, lecz były one torpedowane przez grupy
szczepionkowego interesu.

Im więcej wiem na temat możliwego szkodliwego działania szczepień na organizm niemowlęcia, tym
bardziej jestem przekonana, że zbyt wczesne, zbyt toksyczne i nadmierne szczepienia są główną
przyczyną dzisiejszej epidemii autyzmu i innych chorób neurologicznych u dzieci. U istotnego odsetka
niemowląt, który stale rośnie, szczepienia prowadzą do zapalenia mózgu i jego uszkodzenia, czego
trwałym następstwem i chroniczną postacią jest autyzm. W USA już 1 dziecko na 6 cierpi na jakąś
formę upośledzenia umysłowego czy choroby mózgu, a ponad 60% dzieci ma jakąś chorobę chroniczną.
Systematycznie obniża się też średnia inteligencja dzieci. Jestem przekonana, że jest to skutek
nadmiaru toksycznych szczepień. Tezę tę potwierdza badanie porównujące zdrowie dzieci

szczepionych i nieszczepionych, które pokazuje, że nieszczepione są pod każdym względem zdrowsze
od szczepionych. (http://www.vaccineinjury.info/vaccinations-in-general/health-unvaccinated-
children/survey-results-illnesses.html). Korelacja wskaźników umieralności niemowląt z liczbą
szczepień zalecanych w różnych krajach ujawniła natomiast, że wskaźniki te są tym wyższe, im więcej
stosuje się szczepień. (http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3170075/).

Pan Rotkiewicz nie rozumie, że to, co on nazywa „antyszczepionkową ideologią” jest niczym innym, jak
tylko zbiorowym rodzicielskim doświadczeniem. Okaleczonych lub uśmierconych przez szczepionki
dzieci jest już zbyt wiele, aby dało się je zmieść pod dywan, albo zakopać pod gruzami
pseudonaukowych, czy zafałszowanych publikacji. Żaden korporacyjny bądź kupiony medialny
„autorytet” nie przekona tych rodziców, że szczepienia są bezpieczne. Oni wiedzą swoje, bo każdego
dnia obcują z ofiarami tych szczepień, heroicznie walcząc o poprawę ich zdrowia, więc będą bronić swe
dzieci przed kolejnymi okaleczeniami. Kiedyś ci rodzice cierpieli w samotności, dziś dzięki internetowi
wymieniają się doświadczeniami i łączą w grupy wsparcia oraz oporu. Jest to jedna z niewątpliwych
zasług globalizacji wiedzy, z której rodzice potrafią umiejętnie korzystać.

Jestem przekonana, że za 20-30 lat medycyna i społeczeństwo będą patrzeć na masowe szczepienia jak
na anachroniczną patologię medycyny, podobną do upuszczania krwi brudnym kozikiem w przeszłych
wiekach. Już dziś widać, że nie ma sensu narażać wszystkie dzieci na potencjalną śmierć lub kalectwo,
aby uchronić niewielką ich grupę od krótkotrwałej, łatwo uleczalnej choroby zakaźnej. Rodzice chcą
mieć wybór – czy szczepić i ryzykować wystąpienie choroby poszczepiennej, czy nie szczepić, i żyć z
niewielkim ryzykiem choroby zakaźnej, bo wiedzą, że sami będą ponosić konsekwencje swych decyzji.
Dobitnie świadczą o tym wpisy pod petycją pokazujące, że wbrew twierdzeniom dra Grzesiowskiego,
zwolenników swobody wyboru szczepień jest w Polsce 40 razy więcej, niż zwolenników ich przymusu.
(http://www.petycje.pl/petycjePodglad.php?petycjeid=7000). Prawo do tego wyboru dała im Matka
Natura i jest ono związane z instynktem rodzicielskim. W Europie Zachodniej wolność w zakresie
szczepień nie doprowadziła bynajmniej do wzrostu umieralności i pogorszenia się zdrowia dzieci, raczej
odwrotnie, więc nie ma obaw, że w Polsce będzie inaczej. Dlaczego nie korzystamy z tych
doświadczeń? Wolność decydowania o własnym zdrowiu jest fundamentalnym prawem człowieka.

Tragedią polskich dzieci i rodziców jest to, że eksperci z Państwowego Zakładu Higieny (PZH;
Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego) i Narodowego Instytutu Leków, na których powołuje się
red. Rotkiewicz (odpowiedzialni za kontrolowanie bezpieczeństwa dopuszczanych do obrotu
szczepionek) przez dekady zatwierdzali stosowanie w Polce niebezpiecznych szczepionek z rtęcią,
nawet wtedy, gdy Europa Zachodnia już się z nich wycofała. Dziwić się należy, że nikt z nich nie zadał
sobie oczywistego pytania – czy one na pewno są bezpieczne? I nikt nie przeprowadził odpowiednich
badań. PZH miał też obowiązek rejestrowania i raportowania do WHO powikłań poszczepiennych, lecz
z tej roli również się nie wywiązywał. Nauka nigdy nie daje ostatecznych odpowiedzi na pytania i
różnice poglądów w nauce nie są niczym niezwykłym, lecz kumulatywna wiedza pozwala nam dziś dość
precyzyjnie ocenić bezpieczeństwo stosowania thimerosalu w szczepionkach. Ta wiedza zdecydowanie
przemawia za ostrożnością i eliminacją tego rtęciowego konserwantu. A ostatecznej odpowiedzi na
pytanie, czy masowe szczepienia niemowląt są korzystne czy szkodliwe, może udzielić tylko miarodajne
badanie porównujące zdrowie dzieci szczepionych i nieszczepionych. Tej odpowiedzi boją się
promujące masowe szczepienia instytucje medyczne i firmy farmaceutyczne, dlatego systematycznie
torpedują takie badania.

Skutkiem krótkowzroczności czy braku odpowiedzialności niektórych pracowników wyżej
wymienionych instytucji zdrowia publicznego, tysiące polskich dzieci zostały okaleczone
niebezpiecznymi szczepionkami. Natomiast przegłosowana ostatnio przez Sejm i podpisana przez
Prezydenta ustawa o zapobieganiu chorobom zakaźnym – która wygląda jakby była napisana przez
lobbystów firm farmaceutycznych – wbrew pozorom zmienia wiele. Rozszerzenie definicji choroby
zakaźnej i danie urzędnikom z Sanepidu pełnej kontroli nad ogłaszaniem epidemii oraz uprawnień do
stosowania przymusu szczepień i leczenia wobec wszystkich zamieszkujących w Polsce osób (także
eksperymentalnymi preparatami) ubezwłasnowolnia polskich obywateli i potencjalnie zamienia ich w
króliki doświadczalne firm farmaceutycznych. Takich totalitarnych praw nie ma w żadnym
demokratycznym kraju.

Na zakończenie dodam, że obraża mnie dziennikarski epitet o „guru antyszczepionkowców”, sugerujący
przywództwo czemuś w rodzaju sekty religijnej. Jestem pracownikiem naukowym. Ponieważ większą
część mojej pracy naukowej wykonałam w USA, w Narodowym Instytucie Zdrowia (NIH), mogę
dodatkowo wyjaśnić. Jestem belwederskim profesorem nauk medycznych, a w cytowalności moich
publikacji naukowych (świadczącej o wadze dokonanych odkryć) plasuję się na drugim miejscu wśród
wszystkich ludzi nauki działających w Polsce (tuż za prof. Jerzym Gryglewskim z Krakowa).

/Warszawa, 12 sierpnia, 2012/.