Dość często pojawiają się w prasie oraz w sieci materiały i komentarze, których autorzy usiłują udowadniać, że sowiecka kolonia PRL była państwem niepodległym — mimo zainstalowanych w nim przez Stalina sowieckich namiestników oraz nadzorców. A także, iż tajne służby specjalne w sowieckim PRL-u broniące interesów Moskwy tak, jak Jaruzelski bronił socjalistycznej podległości i zależności  Polski wobec bolszewickiego Kremla — działały w interesie Polski.

Rozstrzelać stu Polaków za każdego komunistę straconego przez wojsko polskie.

Feliks Dzierżyński

Postsowieccy propagandziści oraz autorzy tych materiałów "zapominają" o tym, że komunistyczni agenci sowieckich służb specjalnych oraz sowieccy obywatele — z nominacji tow. Stalina — obejmowali najwyższe urzędy państwowe w sowieckiej kolonii zwanej PRL. Przypomnijmy więc im, że zarówno tow. Władysław Gomułka, jak i tow. Bolesław Bierut z bolszewickiej PPR, byli obywatelami sowieckimi i agentami sowieckiego NKWD. Tow. Bierut był także agentem sowieckiego wywiadu wojskowego GRU oraz agentem zbrodniarzy niemieckich.  

Sowiecki bandyta tow. Bierut pragnął szybko zbudować komunizm w Polsce, stosując gwałtowną i brutalną sowietyzację Polski. W tym celu zarządzał on oraz nadzorował mordowanie polskich patriotów przez sowieckich i rodzimych komunistycznych bandytów oraz sowietyzował Polskę za pomocą zbrodniarzy z NKWD i armii sowieckiej. Początkowo, od 1944 roku tow. Bierut sprawował w PRL funkcję szefa komunistycznej władzy ustawodawczej, czyli tzw. Krajowej Rady Narodowej (KRN), a później premiera i prezydenta PRL oraz przewodniczącego KC sowieckiej partii w PRL  nazwanej PZPR.

Innemu sowieckiemu obywatelowi Konstantemu Rokossowskiemu, komuniści przyznali stopień marszałka w tzw. LWP. Tow. Rokossowski pełnił funkcję "polskiego” ministra obrony narodowej w sowieckim rządzie w PRL. Jego niewątpliwą zasługą było podporządkowanie inwestycji krajowych w PRL sowieckim potrzebom zbrojeniowym — co doprowadziło do powszechnej nędzy w kraju i tak cierpiącym biedę po krwawej i niszczącej II wojnie światowej, a także do całkowitego załamania gospodarki w Polsce.

Parę pokoleń Polaków zaznało takich rządów sprawowanych w Polsce przez sowieckich namiestników, w imię zbrodniczej komunistycznej ideologii mordującej “Na nieludzkiej ziemi” miliony   niewinnych  ludzi. Nie zabrakło też i w Polsce  służących Moskwie zdrajców, którzy  w imię sowieckiego komunizmu pacyfikowali aspiracje narodu do niezależności i wolności.

Stalinowscy agenci NKWD w rodzaju Bieruta czy Jaruzelskiego, tworzyli podwaliny pod sowietyzację narodu, m.in za pomocą tajnych służb bezpieczeństwa i bandyckiej przemocy.

Agent stalinowskiej Informacji Wojskowej tow. Wolski-Jaruzelski
Jeszcze inny agent stalinowskiej Informacji Wojskowej w LWP (od roku 1946), ściśle tajnej służby ściśle podporządkowanej sowieckiemu kontrwywiadowi Smiersz oraz NKWD — tow. Wolski-Jaruzelski — pełnił później m.in funcje: posła na Sejm, ministra obrony jako generał sowietyzowanej przez siebie "armii ludowej" w PRL, przewodniczącego Rady Państwa (Rada Państwa była "zbiorowym” prezydentem w PRL), I sekretarza Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR była następczynią PPR, której jednymi z twórców byli agenci NKWD, tow. Gomułka i tow. Bierut). Tow. Jaruzelski zakończył on swoją komunistyczną karierę jako prezydent PRL oraz III RP w latach 1989-1990.

Zbrodniczą działalnością tow. Wolskiego-Jaruzelskigo było szykowanie podporządkowanych mu młodych ludzi zmuszanych do niewolniczej służby wojskowej — jako mięsa armatniego w szykowanym przez sowieckich bandytów z Kremla ataku sowieckim na demokratyczne państwa w Europie Zachodniej. Takie przygotania do napaści, mordów ludności cywilnej oraz katastrofalnych zniszczeń — są przecież zbrodnią przeciwko ludzkości…

Początki okupacji sowieckiej w Polsce

A więc dla przypomnienia, parę faktów z historii okupacji sowieckiej w Polsce oraz utworzenia komunistycznego rządu w PRL złożonego z bandyckich sowieckich marionetek przez lata kształtowanych przez Stalina. A także o kształtowaniu "bojowników komunizmu" przez szkoły PRL, wyborze "przyszłości" przez postsowiecką agenturę — za pomocą niszczenia archiwów przez wszelakie służby bezpieczeństwa PRL.

I na zakończenie o wspieraniu działalności tych postsowieckich służb przez liczne i aktywne środowiska bolszewixkie, postkomunistyczne i lewackie.

Cytaty z kilku rozdziałów z książki "Komunizm w Polsce. Zdrada, zbrodnia, zakłamanie, zniewolenie"

Do tej książki warto sięgnąć. Bowiem przedstawione są w niej fakty o powstaniu ideologii komunistycznej — od refleksji z epoki oświeceniowej, które odegrały poważną rolę w powstaniu większości XX-wiecznych doktryn politycznych, poprzez Rewolucję Francuską będącą jakby poligonem doświadczalnym dla późniejszych sowieckich metod sprawowania władzy, do ideologii siły i przymusu państwowego zawartej w pracach Marksa, traktującego państwo jako narzędzie panowania "klasowego" nad społeczeństwem.

Autorzy kolejno omawiają wszelkie ruchy komunistyczne, jakie doprowadziły do rewolucji bolszewickiej, a później zainstalowania przez Stalina totalitarnej sowieckiej władzy w Polsce.

Centralne Biuro Komunistów Polskich
Powołane za zgodą Stalina CBKP [Centralne Biuro Komunistów Polskich — przyp. Andy] miało być formą uczestnictwa komunistów władających językiem polskim — w tworzonym w Moskwie polskim rządzie. Oficjalnie ta sowiecka agentura zadeklarowała, że celem biura jest:

"kierowaie pracą komunistów w Polskim Komitecie Narodowym, Związku Patriotów Polskich, pokrewnych organizacjach, i w Korpusie Polskim. Zapewnienie współdziałania z Polską Partią Robotniczą w całokształcie pracy politycznej, zwłaszcza na wyzwolonych terenach polskich po przekroczeniu przez Armię Czerwoną granic Polski."

W rzeczywistości stalinowscy komuniści i działacze CBKP z Moskwy nie traktowali jako równorzędnych partnerów tych stalinowskich bandytów z założonego przez NKWD PPR-u, którzy zostali przerzuceni do okupowanej przez Niemcy Polski. Pewni zaufania i poparcia Stalina uważali, że "to oni będą odgrywać nadrzędną rolę w przyszłej zsowietyzowanej Polsce." [s. 150]

Bojownicy komunizmu
Propaganda komunistyczna służyła stworzeniu fikcyjnej rzeczywistości istnienia komunizmu jako systemu demokratycznego i przyjaznego człowiekowi, systemu gospodarczych sukcesów i cywilizacyjnego rozwoju, za którymi starano się skryć siermiężne realia PRL — [czyli — przyp. Andy] totalitarny system sprawowania władzy, wszechobecną biedę i upadek intelektualny. Indoktynację prowadzono za pośrednicywem prasy i radia, a od połowy 1952 roku także telewizji. (…)
Ideologizacja obejmowała także szkoły. W książce 'Praca wychowawcy klasowego’ zapisano: 'Przed szkołą stoi zadanie o wielkiej doniosłości państwowej — wychowanie uświadomionych politycznie, uzbrojonych w światopogląd marksistowsko-leninowski, wysoce wykształconych i wszechstronnie rozwiniętych obywateli kraju socjalizmu, gorąco miłujących swoją ojczyznę, bezgranicznie oddanych partii Lenina-Stalina.’ (. . .) [s. 245, 246]

Przeszłość na przemiał
Wybór ‘przyszłości’ i radykalna amnezja dotycząca biografii osób z politycznych, gospodarczych czy kulturalnych salonów została rozszerzona także na ewentualną współpracę z komunistyczną policję polityczną. Pierwszym symptomem zabezpieczenia 'środowisk służb’ było niszczenie materiałów archwalnych i operacyjnych SB. Rozpoczęto je już latem 1989 roku. W MSW odpowiedzialni za to byli m.in. generałowie Henryk Dankowski, Tadeusz Szczygieł, Krzysztof Majchrowski i Józef Sasin, a w Wojskowej Służbie Wewnętrznej m.in. gen. Edmund Buła. Niszczenie archiwaliów trwało do końca 1990 roku. [s. 403]

Warto też przypomnieć parę zdań z rozdziału „Lewacy wystąp”
W demokratycznej Polsce postkomuniści mogą liczyć na wsparcie ideologiczne licznych i coraz aktywniej się rozwijających środowisk lewackich. Ich wspólną cechą jest absolutna relatywizacja wszelkich sfer życia publicznego i prywatnego i przypisywanie sobie prawa do ingerencji w nie. W sferze filozoficznej współczesne lewactwo opiera się najczęściej na postmoderniźmie. Jego polski nurt jest reprezentowany chyba napełniej przez byłego marksistę i rewizjonistę Zygmunta Baumana. W sferze społecznej odwołuje się do ‘politycznej poprawności’. [s. 405, 406]

______________________
"Komunizm w Polsce. Zdrada, zbrodnia, zakłamanie, zniewolenie”, Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków. W książce opublikowano materiały autorów: Włodzimierz Bernacki, Henryk Głębocki, Maciej Korkuć, Filip Musiał, Jarosław Szarek, Zdzisław Zblewski.
______________________

W 2003 roku ukazała się druga część "Czarnej księgi komunizmu" także opracowana przez Stephane Courtois, tym razem pod ironicznym, nawiązującym do bolszewickiej, komunistycznej "Międzynarodówki" tytułem "Du passe faisons table rase! Histoire et memoire du communisme en Europe". Można to przetłumaczyć jako "Wyrzućmy pamięć o przeszłości na śmietnik! Historia i pamięć o komunizmie w Europie". Zob. Jacek Kubiak "’Czarna księga komunizmu’ — ciąg dalszy"…  
______________________

Zdzisław Krasnodębski, "Komunizm – przeszłość, która nie chce przeminąć"
Czy trzeba jeszcze zwalczać komunizm, czy antykomunizm ma jeszcze sens? To pytanie pojawia się w Polsce po każdych niemal wyborach. (…)

Od dawna pojawiają się także argumenty, że trzeba zamknąć debatę o komunizmie, które nie mają charakteru tylko doraźnego i pragmatycznego, lecz wręcz historiozoficzny. Komunizm należy do przeszłości, rozsypał się w proch – tak się twierdzi mimo istnienia reżimów komunistycznych w Chinach, Korei Północnej, na Kubie. Wydaje się zupełnie zamkniętym rozdziałem, przynajmniej w cywilizacji zachodniej. Wyrok historii – choć podobno "Weltgeschichte ist kein Weltgericht" – już zapadł i w związku z tym nie potrzeba się z nim rozliczać, ani przed nim ostrzegać, ani go zwalczać.

_______________________________
Zobacz także materiał "Powstanie Komunistycznej Partii Robotniczej Polski", mówiący o historii tych bolszewickich zdrajców Polski….

"Najbardziej brzemienną w skutki decyzją, jaką w ciągu swego istnienia podjęła KPRP (i późniejsza KPP) było czynne wsparcie, jakiego partia ta udzieliła rosyjskim bolszewikom w czasie wojny polsko – radzieckiej w 1920 r. Przywódcy KPRP – którzy ukrywali się w Mińsku – liczyli na to, że skutkiem wkroczenia Armii Czerwonej na ziemie polskie będzie powszechna rewolucja – w wyniku której obalony zostanie kapitalizm, a ich partia dojdzie do władzy.

W ramach Zachodniej Dywizji Armii Czerwonej uformowanych zostało sześć pułków strzelców polskich. W Białymstoku działał utworzony przez sowietów Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski, na którego czele stanął Julian Marchlewski, a w którego skład wszedł m.in. szef sowieckiej CzeKa, Feliks Dzierżynski. Ten ostatni – widząc, że wojska bolszewickie ponoszą w walce z Polakami klęskę, wydawał rozkazy:

• ’rozstrzelać stu Polaków za każdego komunistę straconego przez wojsko polskie;
• likwidować właścicieli ziemskich i kułaków bezwzględnie, trochę prędzej i bardziej zdecydowanie.’

Nadzieje, jakie KPRP pokładała w sowieckiej inwazji, okazały się płonne. Do wybuchu rewolucji, ani do zwycięstwa Armii Czerwonej nie doszło, zaś sama KPRP zyskała sobie opinię zdrajców."