Sondaże naiwności .

Podobno naiwnych nie sieją. Podobno…

Gdy ostatnio dowiedziałem się, że  partia polityczna „x”  zapłaciła kilkadziesiąt tysięcy złotych za wykonanie przez firmę „y” sondażu popularności, to doszedłem do trzech wniosków:

1. Naiwność ludzka nie zna granic, bo przeważnie obywatele nie zdają sobie sprawy z tego, że gdy odpowiadają na pytania telefoniczne przedstawiciela firmy „badającej opinię publiczną”(lub o innej wdzięcznej nazwie), to nabijają  kasę tejże firmie „y” , lub jej zleceniodawcy, ukrytemu pod nazwą „z”.

2. Odpowiadając na pytania „sondażowe” nie tylko tracimy własny czas, ale często udzielane  są informacje, które potem politycy używają do zupełnie innych celów, aniżeli „bezstronne badania”.

3. Ujawniając swoje poglądy lub preferencje, oddaje się dobrowolnie  firmom prowadzącym badania, coś bardzo osobistego i w ten sposób człowiek zatraca swoją prywatność, a nawet w pewnym zakresie indywidualizm, bo staje się tylko małą cząstką …” badanej, reprezentatywnej grupy mieszkańców”.

Gdy do mnie dzwonią ankieterzy, to najpierw pytam z jakiej są firmy?

Potem pytam,  jaki ta firma miała w zeszłym roku zysk netto?

A potem…. ankieter sam się wyłącza  i nagle „tracę szansę” , aby zostać  jednym z …”reprezentatywnej grupy ankietowanych” .

Rajmund Pollak