NUPOLE (12)

Nupolis, 21.09.19.. . Mieszkanie Klary i Tomasza Penar.

 

Zesztywniała, ledwie ją dotknął, lecz tylko na moment. Przezwyciężając odruch, przywarła do niego całym nagim ciałem, sztucznie i niezdarnie. Czuł to, lecz narastające od miesięcy pożądanie zagłuszało wszystko. Objął ją mocniej, aż do bólu. Ręce błądziły po plecach z hamowaną niecierpliwością, zataczając coraz większe kręgi, docierały ku wypukłościom pośladków. Oddychała chrapliwie. Kiedy poczuła między udami szorstkie opuszki palców męskiej dłoni, zaczęła dygotać. Z początku było to nieznaczne mrowienie, lecz szybko przeszło w febryczną drgawkę. Odbierał ją, przytulony całym ciałem. Czuł, jak walczy z sobą, nieruchoma, cała zwrócona ku sobie i prędzej od niej wiedział, że przegra. W nagłym porywie wściekłości oderwał się od niej, odwrócił na drugi bok, zakrywając głowę poduszką. Przez chwilę w pokoju słychać było tylko szybkie oddechy oraz przebijające się przez nie od czasu do czasu tykanie ściennego zegara. Potem usłyszał słabe pociąganie nosem i już wiedział, że płacze. Odkrył głowę, usiadł, wodząc na oślep ręką po blacie stolika nocnego w poszukiwaniu papierosów. Znalazł je, zapalił. Przy chybotliwym świetle zapalniczki kątem oka dostrzegł, że Klara siedzi zgarbiona, z głową wtuloną w kolana. Trącił ją, wyciągając paczkę, lecz nie zareagowała. Włączył lampkę nocną i palił, zaciągając się raz po raz z jakąś wściekłą determinacją.

– Coś musimy z tym zrobić – mruknął wreszcie. – To nie może dłużej tak trwać.

Pochlipywała cicho.

– Nie rozumiem cię – kontynuował, czując narastającą wściekłość i bezsilność, jak zawsze, gdy płakała. – Najpierw był uraz po tym, jak się z nim… tego… wiesz – chciał powiedzieć „gziłaś”, lecz w ostatniej chwili ugryzł się w język. – Potem twierdziłaś, że to przez Nupola. Że jak on zniknie, wszystko wróci do normy. A teraz jest jeszcze gorzej. Więc co znów wymyślisz?

Wstała, żeby znaleźć chusteczkę. Wytarła hałaśliwie nos i usiadła z powrotem, uparcie milcząc.

– Powiedz – zaczął znów, zdjęty nagle litością. – Jeśli czujesz – nieważne, z jakich powodów – niechęć, wstręt do mnie… powiedz, chcę wiedzieć. Chcę wreszcie wiedzieć do cholery na czym…

– Nie do ciebie – przerwała mu niespodziewanie. – Do wszystkich. Do wszystkiego – poprawiła się szybko. – Najbardziej do siebie. Tomek, czy ty zdajesz sobie sprawę, co myśmy zrobili?

Powiedziała „Tomek”. Pierwszy raz od kilku lat. Dobre i to.

– Z nim?

– Tak. Czy to czujesz?

– Co mam czuć. To nie było moje…

– Milcz.

Jej głos był jak ostrze noża.

– Przecież chciałaś. Sama to wymyśliłaś. Mam ci znów przypominać, że nie byłem tym zachwycony? Jak mnie namawiałaś?

– Tak, wiem – rozszlochała się. – I to boli najbardziej. To, że nie mam na kogo zwalić, rozumiesz? Okropność! to było moje… moje dziecko! Było! – rzuciła się na wznak, wtulając głowę w poduszkę. Tomasz patrzył bezsilne na jej zgarbione plecy wstrząsane raz po raz spazmami. Zapalił kolejnego papierosa.

– Coś musimy zrobić. To nie może tak trwać – powtórzył, gdyż nic innego nie przychodziło mu do głowy. Wyciągnął rękę, chcąc pogłaskać jej włosy, gdyż nadal czuł litość, lecz trafił na szyję. Znów zesztywniała. Cofnął dłoń i gwałtownie zerwał się z łóżka. Stanął przy oknie, patrząc bezmyślnie w mglistą, jesienną noc. Nagle poczuł na plecach jej drobną dłoń. Znieruchomiał jak gdyby była to lufa pistoletu.

– Tomasz – wyszeptała.

Znów „Tomasz”.

– Daj mi jeszcze jedną szansę. Ostatnią.

Milczał.

– Wyjadę. Załatw mi miejsce… gdzieś na wsi, na jakimś zadupiu. Możesz?

– Mogę.

Milczeli długo. Wreszcie Tomasz spytał z wysiłkiem.

– Wrócisz?

– Wrócę. Jeśli będę mogła… Jeśli będę żyła – poprawiła się po chwili szeptem tak cichym, że chyba tego nie dosłyszał.