Bez kategorii

I król nadchodzi z koroną swej władzy…

14/06/2012

413 Wyświetlenia

0 Komentarze

1 minut czytania

I król nadchodzi z koroną swej władzy nad padołem nędzy człowieka.

Umarł król, niech żyje król. Lecz radość nastanie wielka, gdy na ziemi umrze ostatni król i nie narodzi się już nowy. Królestwo bowiem nie jest z tego świata.

Jest Bóg i nie ma boga. Bogowie umierają, gdy Bóg się rodzi. Narodziny to Zmartwychwstanie człowieka. Bogowie umierają przez eony lub w jednej chwili – w umyśle człowieka.

W umyśle pomieszkują bowiem ledwie obrazy Boga, które zasłaniają oblicze Prawdziwego. Obrazy cudzego boga są nadaremne i cudzołożne. Unieruchamiają przytomność żywego doświadczenia.

Unieruchomione doświadczenie traci więź z prawdą, drogą i życiem. Zabija miłość i krzyczy: gdzie jest król, który mnie zbawi ode złego.

I król nadchodzi z koroną swej władzy nad padołem nędzy człowieka. I nie zbawia go, lecz wiedzie do krain ułudy. Lecz i najpotężniejsze berło ułudy wypada z rąk, gdy kończą się bezdroża uwiedzenia.