ZIMOWY SPACER

wrony z krzykiem nad lasem rozdrapują ciszę…

wrony z krzykiem nad lasem

rozdrapują ciszę

mrok jeszcze pod świerkami

cicho tonie w śniegu

jedynie trzask gałęzi

jak wspomnienie kuli

nagle sarny podrywa

do trwożnego biegu

góry ciszą łagodne

i zdradliwe bielą

co usypia naszą czujność

zimową balladą

niejednego co podjął

to nieme wyzwanie

do cienia śmiertelnego

wśród tej ciszy kładą

wiatr naciąga w gałęziach

śpiewną strunę wiatru

z rozwianymi grzywami

rozbiegły się konie

i z hukiem przelatują

pomiędzy drzewami

gdy chłód – wilk kły zatapia

w przemarznięte dłonie…