Emigracja… by żyło się lepiej!

„Nie ta matka co urodziła, ale ta co wykarmiła” staje się maksymą życia dla większości młodych Polaków, którzy zaraz po studiach opuszczają rodzinne strony, aby z dala od ojczystego kraju móc zacząć w końcu godnie żyć.

Nie jest dla nikogo już u Nas żadną tajemnicą, iż obecni 30-40’letni obywatele RP nie mają co liczyć na jakiekolwiek emerytury, gdyż sam ZUS jest bankrutem (niekonstytucyjne przejęcie przez niego Naszych OFE’owskich „składek”, jak też zaciąganie na rzecz obecnych emerytów kolejnych kredytów bankowych wskazuje już tylko na końcową agonię tego socjalistycznego „państwa opiekuńczego”), zaś kres dofinansowywania go z innych danin budżetowych wymusi katastrofalna sytuacja demograficzna (skoro teraz aż cztery osoby pracujące nie są w stanie utrzymać ze swoich podatków tylko jednego emeryta – albowiem cała ta pasożytniczo-biurokratyczna nadbudowa im to skutecznie uniemożliwia – to łatwo przewidzieć co się stanie, kiedy do roku 2050 liczba osób czynnych zawodowo zrówna się z tą w wieku poprodukcyjnym).

Gdzie zatem szukać lepszych widoków na swoją „jesień życia”?!

Chociażby na wyspiarskiej Nowej Zelandii, która jako pierwsza pojęła, iż przymusowo-państwowy system Bismarcka, jeśli nie zastąpi się w porę w pełni dobrowolnymi ubezpieczeniami emerytalnymi, to doprowadzi on w konsekwencji do załamania się i tak wszelkich „świadczeń” z tego tytułu (bezdzietni emeryci będą zwyczajnie konać na ulicach, zaś reszta będzie już tylko na łasce własnego potomstwa, o ile oczywiście te samo nie będzie przymierać głodem).

Dlatego też, jak sobie teraz pościelimy, tak się na starość wyśpimy.