Musica Sacra Barocca – A. Steffani – Stabat Mater

Dzisiaj chcialabym przedstawic kolejnego duchownego, jako kompozytora i biskupa, jak rowniez dyplomaty, a mianowicie Agostino Steffaniego. Jego dzielo, ktore chcialabym przedstawic dzisiaj to Stabat Mater . Trzy lata temu spopularyzowala go jako kompozytora Cecilia Bartoli, w swojej solowej plycie „Misja”. Przedstawiam jego zyciorys za wikipedia.

Agostino Steffani (ur. 25 lipca 1654 w Castelfranco Veneto, zm. 12 lutego 1728 we Frankfurcie) – włoski kompozytor, kapłan katolicki ibiskup, dyplomata. Steffani był muzykiem barokowym z pokolenia poprzedzającego pokolenie wielkich mistrzów dojrzałego baroku(Antonio Vivaldi, Georg Philipp Telemann, Georg Friedrich Händel, Johann Sebastian Bach etc.); współczesnymi Steffaniemu byli m.in.Arcangelo Corelli, Johann Pachelbel, Henry Purcell i Alessandro Scarlatti. Steffani stworzył formę włoskiego duetu kameralnego (kantatykameralnej), zajmującą miejsce pośrednie pomiędzy ścisłą polifonią pochodzącą od Giovanni Palestriny i rozwijaną przez kompozytorów barokowych a nowym stylem harmonicznym z basso continuo^[1][2]. Salonowe duety odznaczały się techniką kontrapunktyczną i wyrafinowanym warsztatem wokalnym^[1]. Pod wpywem muzyki Steffaniego tworzyli wszyscy kompozytorzy włoskiego i niemieckegobaroku^[1].

Agostino Steffani od wczesnej młodości żył i działał w Niemczech, gdzie był uczniem Johanna Kaspara Kerlla^[3]. Steffani napisał 18 oper w stylu wywodzącym się od przedstawicieli opery weneckiej (Giovanni Legrenzi i Carlo Pallavicino), który rozwinął muzycznie i tematycznie^[2]; w Paryżu zapoznał się też z operami Jean-Baptiste Lully^[3]. Oprócz tematyki antycznej Steffani posługiwał się historycznymi tradycjami germańskimi, a w sferze muzycznej dokonał syntezy osiągnięć włoskich, francuskich i niemieckich^[2]. Przykładami oper są Marco Aurelio(1681), Alarico il Baltha (1687), Niobe (1688), Henrico Leone (1689), La superbia d’Alessandro (1690), Orlando generoso (1696),Arminio (1707), Amor vien dal destino i Tassilone (1709)^[2][3]. W operach Steffaniego, zgodnie z włoską tradycją, eksponowana jest liryczna melodyka, a w technicznie karkołomnych popisowych ariach wokalista konkuruje nieraz z solistami instrumentalnymi^[3]. Steffani był głównym w Niemczech kompozytorem oper; w szeregu przypadków libretta były współcześnie tłumaczone na język niemiecki i opery były lokalnie wystawiane w tym języku^[3]. Concerto grosso jest jedną z form instrumentalnych stosowanych przez tego kompozytora^[4]. W latach 1681–1688 Steffani był zatrudniony jako kapelmistrz na dworze bawarskim w Monachium, gdzie skomponował pięć oper, wśród nich Servio Tullio (1686) na okazję ślubu Maksymiliana II Emanuela i Marii Antoniny^[5]. Wiele istotnych dzieł, w tym osiem oper (libretta napisał Ortensio Mauro) powstało, kiedy Steffani pełnił funkcję kapelmistrza na dworze elektora w Hanowerze (1688–1703), gdzie książęErnest August założył stałą operę włoską^[6][5]. W tym czasie Steffani również sfinalizował formę duetu kameralnego i tworzył popularne dawniej madrygały bez akompaniamentu^[7]. Działalność polityczno-dyplomatyczna zawsze zakłócała pracę Steffaniego jako kompozytora; nie pisał z tego powodu oper w okresie 1696–1707^[3]. Muzyczne innowacje i synteza stylów dokonane przez Steffaniego miały szczególne znaczenie jako punkt wyjściowy dla twórczości Jerzego Fryderyka Haendla, który naśladował m.in. liryczne duety-kantaty w kilku częściach i rozwijał technikę polifoniczną włosko-niemieckiego poprzednika

https://