Michalkiewicz: Konsekwencje „błędu pilota”

„Tyle dzisiaj, tyle się dzisiaj stało. Boli mnie serce, boli mnie całe ciało” – skarżyła się pani Olga Jackowska, czyli „słynna Kora”, na dolegliwości z powodu nadmiaru przeżyć.

I słuszna jej racja, bo wydarzenia mnożą się jak króliki i nawet my, zaprawieni w pogoni za sensacjami biedni gryzipiórkowie, wprost nie wiemy, za czym gonić najpierw, a co może trochę poczekać. Oto ledwie tylko komisja pana ministra Jerzego Millera suwerennie zatwierdziła pierwotną wersję o sławnym „błędzie pilota”, wszystko zaczęło się pruć, niczym szata Laertesa. Zamiast odczuwać uzasadnioną dumę z naszego nieszczęśliwego państwa, jak to 3 maja 2010 roku przykazał nam p.o. prezydenta marszałek Bronisław Komorowski, że to niby „zdało egzamin” – zachodzimy w głowę („zachodzim w um z Podgornym Kolą”), jakież to przyczyny mogły sprawić, że tak zasłużony dla obronności państwa pan minister Klich zdecydował się popełnić samo…to znaczy pardon – oczywiście podać się do dymisji, którą premier Tusk, wprawdzie nieutulony w żalu, ale natychmiast „przyjął”? Jeszcześmy się nie nadziwowali, w jakiż to sposób sławny „błąd pilota” mógł wpłynąć na tak gwałtowne obniżenie poziomu samoooceny pana ministra Klicha, a tu już w wojsku zaczęły „lecieć głowy” – najpierw pojedyncze, a potem – całymi pułkami („raz łubudu – i cztery pułki” – tak w pewnej szopce noworocznej Śmierć stręczyła swoje usługi generałowi).

Kiedy tak medytowaliśmy nad marnościami tego świata, w którym z powodu „błędu pilota” rozwiązywane są całe pułki wojska – bo nietrudno się domyślić, że 36 pułk specjalny,  to początek rozformowywania pozostałości tubylczej armii – a tu pan poseł Czuma wbił zdradzieckiego noża w plecy nie tylko Platformie Obywatelskiej, ale całemu Salonowi, który tyle obiecywał sobie po raporcie komisji do spraw „nacisków”, że dzisiaj pan redaktor Tomasz Wołek, autorytet moralny bene merenti, znaczy – dożywający na łaskawym chlebie na posadzie dyrektora literackiego, czy może programowego w pornograficznej stacji telewizyjnej Tele-5 – nie szczędzi mu gorzkich wyrzutów. Pan poseł Andrzej Czuma bowiem stwierdził, że żadnych „nacisków” nie było. Jakże „nie było”, kiedy przecież był rozkaz, że były! Najwyraźniej i panu posłowi Czumie musiał udzielić się „błąd pilota”, skoro postąpił wbrew rozkazowi. Takie zuchwalstwo nie może pomieścić się w głowie panu redaktorowi Bogdanowi Wróblewskiemu z „Gazety Wyborczej”, który stwierdził, że Andrzej Czuma najwyraźniej „zapomniał o państwie strachu i nienawiści” – oczywiście  za rządów Jarosława Kaczyńskiego. Wprawdzie pan Wróblewski na zdjęciu nosi wąsy, ale chyba przyprawione, bo w ogóle sprawia wrażenie chłopczyka tak małego, że aż dziw bierze, że już umie pisać. Jakże inaczej, skoro nie pamięta innego „państwa strachu i nienawiści”, nie sięga pamięcią dalej, niż do rządów Kaczyńskiego? To już nie było Stalina i Bieruta? To już nie było towarzysza Wiesława? To już nie było Edwarda Gierka, ani generała Jaruzelskiego? To takie przesłanie niesie dzisiaj „maleńkim uczonym” z chederu na Czerskiej  kolejna mądrość etapu? Kto by przypuszczał, że solenne zatwierdzenie wersji o „błędzie pilota” takie spustoszenie poczyni nawet w umyśle redaktora Adama Michnika, skoro we własnej gazecie pozwala puścić w niepamięć własne chwalebne blizny, odniesione w nieubłaganej walce z totalitaryzmem? No bo skoro „państwo strachu i nienawiści” nastało dopiero z Kaczyńskim, to znaczy, że pan redaktor Michnik tak naprawdę wcześniej walczył z fantomami? Ładny interes! Zresztą mniejsza już o pana redaktora; niech tam kuśtyka móżdżkiem, jak mu nakazuje mądrość etapu i człowieki honoru, bo znacznie ciekawsza jest pochwała jakiej udzielił posłowi Czumie premier Tusk za „rzetelność”. No, no…! Od kiedy to „rzetelność” jest u premiera Tuska w takiej cenie? Dotychczas można było odnieść wrażenie raczej odwrotne, no ale skoro „błąd pilota” doprowadza do takiej rewolucji w naszym nieszczęśliwym kraju, to trudno, żeby te nastroje nie udzieliły się również premieru Tusku. Najwyraźniej musiał dowiedzieć się o czymś, co skłania go do pójścia w ślady Polskiego Stronnictwa Ludowego, które ze swojej stuprocentowej zdolności koalicyjne potrafiło przez ostatnie 20 lat wyciągnąć więcej korzyści, niż razwiedka ze spółek nomenklaturowych, a kto wie, czy nie i z Pewexu. No dobrze – ale czego konkretnie mógł się dowiedzieć? A konkretnie mógł się dowiedzieć, że z powodu „błędu pilota” odtąd będzie musiał chodzić na pasku Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Dlaczego? Ano dlatego, że „błąd pilota” wykopał przepaść nie do przebycia między nim, a Jarosławem Kaczyńskim, w związku z czym, w odróżnieniu od PSL, zdolność koalicyjna Platformy Obywatelskiej raczej maleje, zwłaszcza w miarę rośnięcia w siłę i stopniowego przerzucania na SLD atutów zastępczo przekazanych przez Siły Wyższe Platformie Obywatelskiej w roku 2005. W miarę przerzucania tych atutów w postaci dyspozycyjności mediów i agentury, żeby nie wspomniec o pieniądzach, SLD już teraz przymierza się do pozycji lidera przyszłej szajki rządowej. Czyż trzeba lepszej poszlaki, niż wiosenne przebudzenie całego SLD-owskiego parku jurajskiego? Tedy chwaląc posła Czumę, chociaż „z drugiej strony” nie zapomiając o potwornościach w rodzaju podsłuchiwania rozmów „Mira”, „Zbycha” i „Rycha”, które omal nie przyprawiły go o zawał serca, premier Tusk próbuje czynić pojednawcze gesty, ale tak, żeby nie stracić twarzy, a jak się da – jeszcze dodać choćby jden listek bobkowy do wieńca sławy męża sprawiedliwego. Ale „daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia!” Ześlizg po równi pochyłej nieubłaganie doprowadzi go do konieczności skakania z gałęzi na gałąź przed Grzegorzem Napieralskim – co jak wiadomo, gorsze jest od śmierci.

Skoro „błąd pilota” okazał się tak brzemienny w konsekwencje, to wreszcie doszło i do tego, do czego dojść musiało. W biurze „Samoobrony” w Warszawie znalezione zostały zwłoki Andrzeja Leppera, przewodniczacego tej partii, a ongiś – posła i wicepremiera. Policja twierdzi, że to samobójstwo, czemu, rzecz prosta, nie wypada zaprzeczać, podobnie, jak nie wypada nie wierzyć w „błąd pilota” – to jasne. Ale skoro z powodu „błędu pilota” rozwiązywane są pułki wojska i nawet generalicja traci głowy, to cóż mogłoby w tych okolicznościach ochronić pana Andrzeja przed samobójstwem? Pamiętamy wszyscy choćby z filmu „Ojciec chrzestny” scenę, jak to Michael Corleone „reguluje sprawy rodzinne” zabijając wszystkich na prawo i lewo? Skoro w rządzącym naszym nieszczęśliwym krajem dyrektoriacie „błąd pilota” doprowadził do ukształtowania kompromisu na nowych warunkach, to stare uwarunkowania muszą odejść, nieprawdaż? Bywało tak i wcześniej, kiedy to „elementy socjalnie bliskie” w rodzaju „Baraniny” i jemu podobnych, popełniały samobójstwa – oczywiście „bez swojej wiedzy i zgody” – nawet w celach monitorowanych przez 24 godziny na dobę – bo nowa wersja kompromisu już nie przewidywała poprzedniej amikoszonerii elit z gangsterami. „Trzeba wiedzieć, kiedy odejść” – głosił jeden z kabaretowych kupletów, popularnych za czasów mojej młodości – ale okazuje się, że w naszym nieszczęśliwym kraju ma on wartość ponadczasową. Ma to oczywiście swoje złe strony, bo śmierć, to śmierć – ale i dobre, bo śmierć szefa Samoobrony sprawia, że oprócz „błędu pilota”, do obowiązujących w Salonie i wśród „młodych, wykształconych” dogmatów wiary, dołączy również samobójstwo pana Andrzeja Leppera.
                                                     

Stanisław Michalkiewicz