WOŁYŃ – CZARNA WDOWA…

wiatr wiesza czarne bemole na drzewach…

wiatr wiesza czarne bemole na drzewach

co stoją pośród grobów gdzie spalone dwory

pustka po wypalonych domach i pamięci

przez którą przelatują nocami upiory

czasami słychać krótki gorączkowy pacierz

rozpaczliwy krzyk dzieci i głuche dudnienie

krótki trzepot na krzywych tępych klingach sztachet

i zdeptane przez morderców człowiecze sumienie

garbata ta nasza wolność – bezczelna i szara

czerwone wypłowiało i udaje białe

to co powinno być wielkie godne i uczciwe

stało się karłowate…pokraczne…i małe…

zakłamana ta nasza wolność…półprawd…półhonoru…

choć podparta krzyżami niewiele dowodzi

niepolitycznie mówić dziś o ludobójstwie

bo prawda według tchórzy pojednaniu szkodzi

 poprawna politycznie wspólna Europa

Twą wielkość Polsko dzisiaj szyderstwem zasłania

pisze nam na nowo historię Europy

rzuca nam w oczy gorzkim piachem zakłamania

udajemy więc wielkość – splątując symbole

tchórzliwie powtarzając pusto brzmiące słowa

gdy Ona ciągle woła rozpaczliwą ciszą

W o ł y ń – niepocieszona Czarna Polska Wdowa !

 i ciągle jeszcze czeka na pamięć i krzyże

na odwagę i honor…i godność Narodu

aby wrócił z pamięcią męstwem i modlitwą

aby wbić Drzewo Prawdy na Golgocie Wschodu