Nowe modele

Mamy złe państwo. Edukacja, służba zdrowia, kultura czy pomoc społeczna się degenerują, ludzie popadają w biedę, młodzież masowo wyjeżdża pracować zagranicę. W związku z tym wiele osób uważa, że należy w Polsce zaproponować nowe zasady i zaprojektować nowe polityczne modele w tych dziedzinach – bardziej nowoczesne, sprawniejsze, lepsze.

A moim zdaniem wcale nie trzeba tego wszystkiego politycznie udoskonalać, nie trzeba tworzyć lepszych politycznych programów. Trzeba wycofać politykę z tych dziedzin.

Dziś ktoś to wszystko robi – są lekarze, są nauczyciele, aktorzy, są pracownicy pomocy społecznej. Jeśli potrafią to robić jako urzędnicy państwowi, to będą to potrafili zrobić w ramach swojej prywatnej firmy. Lekarze leczyć nie zapomną, a nauczyciele uczyć, gdy zamiast publicznych szkół i szpitali zaczną pracować w swoich, prywatnych.

Polityk, który chce uwolnić ludzi z socjaldemokratycznej niewoli jaką teraz mamy wcale nie musi umieć ludziom zorganizować szkół czy szpitali – to muszą umieć, i umieją, prywatni przedsiębiorcy. Jeśli jest dziś jakiś ordynator, który potrafi prowadzić szpital publiczny, to będzie potrafił prowadzić prywatny – i to samo z dyrektorem szkoły czy teatru.

Szkoły i szpitale nie muszą być wcale w jakimś globalnym systemie, w jakiejś sieci, nie muszą tworzyć jakiegoś jednolitego modelu, by działać skutecznie. Niemniej wolny rynek w żaden sposób nie przeszkadza w tym, by się w sieci łączyły, albo by sieci tworzyły. To nie jest kwestia polityczna i nic politykom do tego.

Modeli organizacji edukacji czy służby zdrowia może być wiele i wszystkie na raz mogą być realizowane, wcale nie trzeba wybierać jednego i czynić z niego monopolu. Nie tylko nie trzeba, ale nie należy, nie wolno, bo tylko konkurencja pokaże, który model będzie najlepszy – nie da się tego rozstrzygnąć teoretycznie.

Polityk nie powinien proponować żadnych pomysłów czy nowych, czy starych, żadnych modeli czy projektów dotyczących edukacji czy służby zdrowia, tak samo jak nie powinien przeprowadzać projektów żywnościowych, mieszkaniowych, artystycznych czy przemysłowych.

Polityk to ktoś, kto zajmuje się aparatem przemocy – tworzy i wykonuje prawo stosując przymus. A w kwestiach organizacji służby zdrowia, edukacji, kultury i wszelkich innych działaniach gospodarczych przemoc do niczego nie jest potrzebna – projekty w tych dziedzinach można z sensem realizować tylko dobrowolnie. Przemoc w tych dziedzinach jest nie tylko niepraktyczna i szkodliwa, ale przede wszystkim jest niemoralna.

Dlatego politycy w sensownym systemie politycznym powinni robić coś dokładnie odwrotnego niż robią teraz – zamiast realizować pod przymusem jakieś modele edukacyjne czy zdrowotne, powinni dbać by nikt nie stosował przemocy do realizowania takich projektów. By o to dbać politycy nie muszą się znać na tych dziedzinach, muszą się tylko znać na tym jak zadbać o to by ludzie we wszelkiej współpracy między sobą nie stosowali wobec siebie przemocy. Politycy muszą tylko umieć zorganizować aparat przemocy, który zminimalizuje stosowanie przemocy we wszelkich ludzkich działaniach – by to zorganizować nie trzeba się w ogóle znać na medycynie, edukacji czy kulturze i nie trzeba proponować żadnych modeli realizacji tych celów.

Polityk, który zajmuje się edukacją, kulturą, służbą zdrowia, przemysłem itd… jest zawsze szkodnikiem, jego działania zawsze będą destrukcyjne. On nam tylko utrudna życie. Takich polityków trzeba eliminować. Najlepiej po prostu na nich nie głosować.

Grzegorz GPS Świderski