Eksperyment wykazujący istnienie elektrino

  Eksperyment o którym napiszę, był przeprowadzony w 1995 r. w Kabardyno-Bałkarskim Państwowym Uniwersytecie na wydziałach fizyki i chemii fizycznej.   Podstawa do przeprowadzenia eksperymentu.   Właściwie we wszystkich pracach poświęconych namagnesowywaniu wody można przeczytać, że oddziaływanie magnesem na wodę prowadzi do zmiany ważniejszych jej właściwości, które po upływie 24 godzin wracają do poziomu wyjściowego.   W wielu pracach poświęconych zagadnieniu "żywej" wody (wody otrzymanej z roztopienia lodu, lub szybko schłodzonej), twierdzi się, że taka woda jest aktywna w ciągu 24 godzin.   Podobieństwo tych zjawisk świadczy o tym, że u podłoża obydwu zjawisk leżą te same przyczyny.   Co ciekawe, te proste i szeroko znane zjawiska nie mają swojego wytłumaczenia w ramach klasycznej fizyki, w której pole magnetyczne jest […]

 

Eksperyment o którym napiszę, był przeprowadzony w 1995 r. w Kabardyno-Bałkarskim Państwowym Uniwersytecie na wydziałach fizyki i chemii fizycznej.

 

Podstawa do przeprowadzenia eksperymentu.

 

Właściwie we wszystkich pracach poświęconych namagnesowywaniu wody można przeczytać, że oddziaływanie magnesem na wodę prowadzi do zmiany ważniejszych jej właściwości, które po upływie 24 godzin wracają do poziomu wyjściowego.

 

W wielu pracach poświęconych zagadnieniu "żywej" wody (wody otrzymanej z roztopienia lodu, lub szybko schłodzonej), twierdzi się, że taka woda jest aktywna w ciągu 24 godzin.

 

Podobieństwo tych zjawisk świadczy o tym, że u podłoża obydwu zjawisk leżą te same przyczyny.

 

Co ciekawe, te proste i szeroko znane zjawiska nie mają swojego wytłumaczenia w ramach klasycznej fizyki, w której pole magnetyczne jest obiektem niematerialnym, a więc nie powinno wpływać na taką własność wody jak waga.

 

A jak te zjawiska tłumaczy teoria prof. Bazijewa?

 

1. Woda składa się superoscylatorów, posiadających zbędny, ujemny statyczny ładunek q = 2,7226189*10^-16 C , a każdy superoscylator jest zbudowany zg = 1253,7013 molekuł pary. Molekuła pary ma wzór (H2O)3. Superoscylator – to mikrokryształ heksagonalny o następujęcych prametrach: a = b ≠ c; kąty alfa i beta = 90 stopni, a kąt gamma = 120.

 

2. "Pole magnetyczne" to strumień elektrino składający się z potoków elektrino przemieszczających się w międzyatomowych kanałach

 

3. Elektrino – nosiciel prądu elektrycznego i pola magnetycznego. Cząstka posiadająca masę m = 6,8557572*10^-36 kg i ładunek – 1,9876643*10^-27 C.

 

Wniosek z teorii: przy oddziaływaniu elektroprzenikalnej cieczy, jaką jest woda, z polem magnetycznym, masa i ciężar wody powinny rosnąć za rachunek elektrino pola magnetycznego "związanego" superoscylatorami.

 

Metodyka eksperymentu i rezultaty pomiarów.

 

Przedmiotem eksperymentu było pięć ampuł ze zwyką wodą używaną w medycynie do zastrzyków. Każda ampuła miała pojemność 5 cm3.

 

Źródłem pola magnetycznego był magnes w kształcie owalu w którym odległość między biegunami wynosiła 7 cm, pole między biegunami było jednorodne i miało wartość H = 1,9894*10^5 A/m, a indukcja B = 02673 T.

 

Ampuły ważono na wadze analitycznej DLB-200 pozwalającej ważyć z dokładnością ±0,05 mkg.

 

Dostawka ampuł od magnesu do wagi była realizowany w ciągu 10 minut. Ampuły były ponumerowane. Ich początkowa waga brutto (z wodą) wynosiła [mkg]:

 

1. 10503,45

2.  9345,40

3.  8981,10

4.  9305,50

5.  9934,10

 

Pierwszy seans namagnesowania zaczął się 26 kwietnia 1995 r. Ampuły były umieszczone w przestrzeni międzybiegunowej magnesu w pionowym położeniu.

 

Między północnym biegunem magnesu, z którego wychodził potok elektrino, a ampułą Nr1, na jednej linii znajdowały się jeszcze dwie ampuły (Nr2 i Nr4), to jest, ampuła Nr1 była ekranowana od potoka elektrino dwoma innymi ampułami.

 

Seans trwał prawie 16 dni (t = 3,81,5 godziny), w czasie którego ampuły pozostawały nieruchome.

 

Ponowne ważenie (12 maja 1995 r.) dało następujące rezultaty:

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,45              0,00

2.                9345,50              0,10

3.                 8981,45              0,35

4.                 9305,85              0,35

5.                 9934,45              0,35

 

Natychmiast po ważeniu ampuły były umieszczone między biegunami magnesu, ale tym razem zamieniono miejscami ampuły Nr1 i Nr2, to jest – ekranowana była ampuł Nr2.

 

Drugi seans trwał 17 dni (do 29 maja 1995 r.). Ważenie odbyło sią 2 godziny po wyjęciu z pol magnetycznego.

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,60              0,15

2.                 9345,40              0,00

3.                 8981,30              0,20

4.                 9305,65              0,15

5.                 9934,30              0,20

 

Po tym seansie ampuły przez 3 dni nie były umieszczane w pole magnetyczne co spowodowało spadek wagi.

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,50              0,05

2.                 9345,50              0,00

3.                 8981,15              0,05

4.                 9305,50              0,00

5.                 9934,15              0,05

 

Trzeci seans trwał od 2 do 27 czerwca (474 godz.20 min). W tym seansie pierwsze trzy ampuły były przyłożone do bieguna południowego, a ampuły Nr4 i Nr5 do bieguna północnego.

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,65              0,20

2.                 9345,60              0,20

3.                 8981,30              0,20

4.                 9305,70              0,20

5.                 9934,25              0,15

 

Czwarty seans trwał 20 dni. Przed jego początkiem przypadkowo zbiła się ampuła Nr5. Ampuły Nr1 i Nr2 były przyłożone do bieguna południowego, a ampuły Nr3 i Nr4 do bieguna północnego.

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,65              0,20

2.                 9345,60              0,20

3.                 8981,35              0,25

4.                 9305,75              0,25

 

Ten seans był ostatnim. Po nim zrobiono przerwę na 8 dni w celu stabilizacji wagi ampuł. Rezultaty kolejnego ważenia poniżej:

 

Nr ampuły      waga    przyrost wagi

 

1.                10503,55              0,10

2.                 9345,60              0,20

3.                 8981,25              0,15

4.                 9305,60              0,10

 

Nawet pobieżna analiza wyników świadczy o tym, że pole magnetyczne to materialne ciało.

 

Dyskusja otrzymanych rezultatów

 

Zacząć należy od tego, że klasyczna fizyka jest całkowicie bezsilna przy próbie tłumaczenia otrzymanych rezultatów!

 

W związku z tym, będziemy musieli korzystać z wielu ustaleń nowej fizycznej teorii rzeczywistej fizyki.

 

Przyjęliśmy, że objętość wody we wszystkich ampułach wynosił równo V = 5 cm^3 = 5*10^-6 m^3, oraz że ampuły były przygotowywane w temp. 25 C, w której gęstość destylowanej wody wynosir = 0,997047*10^3 kg/m^3.

 

W tych warunkach początkowa waga wody w 4-ech ampułach, które dotrwały do końca eksperymentu wynosiła M = 4*V*r = 1,994094*10^-2 kg, a waga brutto tych ampuł wynosiła M’ = 3,813545*10^-2 kg.

 

Ponieważ mierzona nami waga ampuł jest w istocie siłą grawitacji pomiędzy nimi a Ziemią, to prawidłowy będzie zapis:

 

F = -|M’| = -3,813545*10^-2 N

 

Gdzie F – sumaryczna siła grawitacji czterech ampuł z wodą do początku oddziaływania z polem magnetycznym.

 

Końcowa sumaryczna siła grawitacji tych że ampuł z wodą po zakończeniu eksperymentu oddziaływania z magnesem wynosi:

 

F’ = 10503,55 + 9345,60 + 8981,25 + 9305,60 = -3,8136*10^-2 N

 

Wypada podkreślić, że szkło ampuł jest elektrododatnie, a więc ono nie wyłapuje elektrin z pola magnetycznego, przez co, całkowity przyrost masy przypada na wodę.

 

Dm = M’ – M = 5,5*10^-7 kg

 

A więc przyrost siły grawitacji w rezultacie namagnetyzowania wyniesie:

 

DF = -|Dm| = -5,5*10^-7 N

 

Średni promień Ziemi R = 6,3710037*10^6 m, a średnia wielkość stałej przyspieszenia ziemskiego g = 9,8192013 m/s^2

 

Teraz nie przedstawia kłopotów ustalenie masy substancji związanej wodą z magnetycznego potoku

 

Dm =DF/g = 5,6012702*10^-8 kg

 

Dalej, wykorzystując ustalenia fizycznej teorii rzeczywistej fizyki możemy dwoma sposobami ustalić ilość elektrin przyłączonych do wody i jeśli obydwa sposoby doprowadzą nas do tego samego rezultatu, to będziemy mieli prawo twierdzić, że sens zjawiska zrozumieliśmy prawidłowo.

 

Pierwszy sposób wynika z tego, że eksperymentalnie ustaliliśmy masę przyrostu wody i znamy masę elektrino, strukturalnej jednostki potoku magnetycznego.

 

N =Dm/m = 8,17917*10^27

 

Drugi sposób wynika z nowego równania grawitacji:

 

DF = 2*g*Q*DZg/R

 

gdzie:

g = 3,6473979*10^6 J*m/C^2 – stała elektrostatyczna; Q = -1,8065802*10^16 C – grawitacyjny ładunek Ziemi jednego znaku;DZg – przyrost grawitacyjnego ładunku wody na skutek związania nią ładunków z potoku magnetycznego.

 

Stąd:

 

DZg = 1,693979*10^-16 C

 

Ponieważ pełny ładunek jednego znaku danego ciała i grawitacyjny ładunek tego ciała związane są współczynnikiem k = 1,0448253*10^-17, to odDZ lekko przejść do pełnego ładunku:

 

DZ =DZg/k = 16,213035 C

 

a znając ładunek elektrino, ustalamy ilość elektrin przyłączonych z potoku magnetycznego:

 

N = 8,1568275*10^27

 

Z porównania dwóch podkreślonych rezultatów wynika, że różnica między nimi wynosi tylko 0,163%, a więc można przyjąć, że obydwa sposoby doprowadziły nas do jednego rezultatu.

 

Nieznaczne odstępstwo między rezultatami wynika z nieuzgodnienia średniego znaczenia promienia Ziemi i stałej grawitacyjnej, ale to nie ma pryncypialnego znaczenia dla eksperymentu.

 

W ramkach fizycznej teorii rzeczywistej przyrody ustalono, że superoscylator wody jest jednocześnie mikrokryształem i super bączkiem, ze średnim promieniem                r = 2,548*10^-9 m i prędkością kątową wirowaniaw = 3,824*10^9 s^-1. On składa się z 3761,1 molekuł wody, z których połowa jest elektrododatnia, a druga połowa – elektroujemna.

 

Nadmierny ujemny ładunek superoscylatorów wody wynika z obecności czwartego elektronu wiązań (w dodatnich molekułach ich tylko 3), łączącego elektrododatnie atomy wodoru i tlenu w jedną molekułę.

 

Tak więc, nieodwracalne przechwytywanie elektrin z potoku magnetycznego, odbywa się tym czwartym elektronem elektroujemnych molekuł wody. Teoretycznie, każdy superoscylator może przechwytywać elektrina do stanu neutralności elektrycznej, tj. N elektrin:

 

N = q/ładunek elektrino = 1,371554*10^11

 

Ale na praktyce to jest niemożliwe, gdyż te elektrony pełnią ważną rolę w tworzeniu struktury.

 

Krótkotrwałe zwiększenie wagi wody i zmiana jej własności fizycznych uwarunkowane są tym, że dookoła superoscylatora formuje się dodatkowy cyrkulacyjny prąd z elektrin magnetycznego potoku.

 

Ogólnie rzecz ujmując, nie tylko dookoła superoscylatorów i molekuł pary, ale i dookoła strukturalnych elementów wszystkich substancji posiadających ujemny statyczny ładunek zawsze pojawia się molekularny prąd, formujący się z elektrin geomagnetycznego pola.

 

Te substancje, to wszystkie elektroprzewodzące i półprzewodzące twarde ciała, prawie wszystkie gazy, oraz  woda we wszystkich stanach skupienia.

 

Wprowadzając, na przykład, ampułę z wodą w lokalne pole magnetyczne, którego natężenie jest dużo większe niż pole geomagnetyczne, my przesuwamy równowagę w elektrodynamicznym stanie układu superoscylator – magnetyczny potok Ziemi w stronę zwiększenia dynamicznego ładunku superoscylatora, tj. w gęściejszym potoku lokalnego pola każdy superoscylator pryzjmuje w zestaw własnego prądu dodatkową ilość elektrin.

 

Bez uwzględnienia danego zjawiska nie można zrozumieć przyrodę dia-, para- i ferromagnetyzmu substancji, zjawisk elektroprzewodzenia i oporu elektrycznego, struktury i własności gazów, cieczy i ciał twardych.

 

Nie chcąc być gołosłownym wrócę do analizy ampuły Nr2.  Woda w tej ampule ważyła m = 4,985235*10^-3. Po pierwszym seansie waga wody wzrosła o wartość Dm = 10*10^-8 kg, co równocenne przyrostowi siły grawitacji na wartość               DF = -10*10^-8 N.

 

W trakcie drugiego seansu ta ampuła była ekranowana i całkowicie straciła przyrost wagi. Pełna ilość superoscylatorów w tej ampule:

 

n = m/ms*g = 4,5122901*10^18

 

gdzie: ms = 1,1251539*10^-22 – masa superoscylatora

 

Ilość elektrin, które przeszły do lokalnych prądów dookoła n superoscylatorów wynosi:

 

nel = DF/m*g = 10*10^-8 N/6,731806*10^-35 N = 1,4854854*10^27

 

Przy tym, ilość elektrin, obracających się dookoła każdego superoscylatora i formującego jego prąd wynosi:

 

n = nel/ns = 3,2920875*10^8

 

a dynamiczny ładunek takiej ilości elektrin wynosi:

 

Z = n*el = 6,5435647*10^-19 C

 

gdzie: el – ładunek elektrino

 

Przy promieniu orbity elektrino r = 2,55*10^-9 jego orbitalna prędkość dookoła superoscylatora wynosi:

 

u = -3,2249534*10^11 m/s^-1

 

Częstotliwość wirowania elektrino dookoła bączka-superoscylatora wynosi:

 

W = u/2*Pi*r = -2,0128145*10^19 s^-1

 

W tym przypadku cyrkulacyjny prąd superoscylatora (jego lokalny prąd) wyniesie:

 

i = n*el*w = -13,170982 A

 

Znak minus przed wielkością prądu jest świadectwem tego, że ruch zachodzi w siłowym polu Ciała Centralnego.

 

Przechwycona superoscylatorem ilość elektrin, po wyjęciu wody spod wpływu pola magnetycznego, całkowicie rozprasza się w ciągu kilku godzin,

 

To jest, kiedy namagnetyzowana w silnym polu woda znowu wraca do silnego pola, równowaga w układzie superoscylator-pole magnetyczne przesuwa się w stronę zmniejszenia dynamicznego ładunku, rozpraszanie elektrin przeważa nad ich przechwytywaniem z zewnętrznego pola i dynamiczny ładunek wraca do pierwotnej wielkości, równoważnej układowi superoscylator-geomagnetyczne pole Ziemi.

 

Równolegle do zmian dynamicznego ładunku superoscylatora zachodzi zmiana wszystkich fizycznych właściwości wody, tj. dynamiczny ładunek jest praprzyczyną tych zmian.

 

Analizy pokazały, że 99,6% energii dostarczonej do wody dla jej zagotowania, to energia wytracona na transport molekuł, tj, energia konwektywnej cyrkulacji superoscylatorów medzy dnem naczynia i powierzchnią cieczy. Właśnie to intensywne przemieszczenie superoscylatorów wody w płaszczyźnie prostopadłej do potoku geomagnetycznego pola, stwarza sprzyjające warunki dla "związywania" elektrin i zwiększania swojego dynamicznego ładunku.

 

Dlatego, w swojej istocie, "żywa woda" – to woda naelektryzowana od geomagnetycznego pola. Ten sam proces ma miejsce przy zimnym "gotowaniu" wody w próżni.

 

Woda otrzymana z topienia lodu elektryzuje się lokalnym prądem, cyrkulującym dookoła danego kawałka lodu, w procesie fazowego przejścia lód-woda i formowania przyściennego słoja ciekłej fazy na jego powierzchni. Jak widać, przez przyścienny słój wody przechodzą dwa potoki elektrino – geomagnetyczny i własny, cyrkulacyjny lodu.

 

Wnioski:

 

1. Wykazano zwiększenie masy wody przy oddziaływaniu pola magnetycznego na wodę, gdy natężenie tego pola jest większe natężenia geomagnetycznego pola Ziemi         N = 31,831 A/m

 

2. Wykazano, że pole magnetyczne jest potokiem rzeczywiście elementarnych cząstek, posiadających stałą masę i stały ładunek

 

3. Eksperymentalnie potwierdzono realność elektrino, nosiciela kwantu dodatniej elektryczności, co przywróciło symetrię ładunkową w strukturze atomu i w teorii fizyki.