Włącz autocenzurę gdy informujesz o PO

Waldemar Kuczyński, niedościgniony w swojej peofilii, całkiem niedawno zaproponował „zaprzyjaźnionym” dziennikarzom swoją najnowszą doktrynę by w krytyce PO stosowali autocenzurę, bo zbytnia krytyka mojżeszowej* partii służy Prawu i Sprawiedliwości. No i stało się. Doktryna Kuczyńskiego zadziałała.

Wybory starego-nowego Mojżesza Platformy przeszły do historii. Wynik mnie jest istotny. Istotne jest to co stało się po nich. Poseł Gowin zwrócił uwagę na pompowanie Platformy. Gdzieś tam nagle paruset członków dopisano. Ot tak… I informacja poszła w świat. Wyboru nie było – „zaprzyjaźnieni” nie mogli jej przemilczeć. Przemilczeli zaś jedną istotną informację – fakt, że pompowanie Platformy to proceder trwający w tej partii od lat. Jeszcze za czasów UW Grzegorz Schetyna pompował Wrocław, potem okręg warmińsko-mazurski. Doszedł Gorzów – z prokuratorskimi zarzutami fałszowania podpisów. O tym od „zaprzyjaźnionych” się dziś nie dowiadujemy. W zamian dostajemy papkę, która ma przedstawić wersję Gowina jako przypadek odosobniony, jedyny. Doktryna Kuczyńskiego zadziałała. Żadnych pytań, które mogłyby zaszkodzić mojżeszowym. Przeszłości nie ma. Prawdomin…

Wyniki mojżeszowych wyborów nie wzbudziły ani jednej reakcji „zaprzyjaźnionych” dotyczącej możliwości rozpadu Platformy. Wielu mówi o usunięciu Gowina z PO ale nikt „zaprzyjaźniony” nie mówi o rozpadzie Platformy. A przecież mamy świeżo w pamięci przypadek posłanki Kluzik-Rostkowskiej.  Gdy nadszedł cień informacji o jej kłopotach w PiS została natychmiast mieszkanką budynku na Wiertniczej, gdzie pompowano ją 24 godziny na dobę. Mamiono 15-procentowymi sondażami poparcia gdyby zdecydowała się na założenie własnego ugrupowania, byleby tylko mówiła jaki ten PiS jest zły. Została pieszczochą tych, którzy od lat nie zajmują się niczym innym jak niszczeniem Prawa i Sprawiedliwości. Za wszelką cenę, wszelkimi środkami. Dziś sytuacja jest bardziej wyrazista – Gowin nie okazał się chłopcem do bicia. Poparcia 20%, które dostał, nie można zbyć byle czym. Ale nie można wspominać o rozpadzie Platformy, nie wolno go prowokować. Należy przemilczeć. Skoncentrować się na atakach na jedność partii, nieuczciwej grze Gowina, nienawiści Gowina, antysystemowości Gowina. Gowin ma być be bo godzi w jedynie słuszną linię i bazę.

Porównanie stosunku „zaprzyjaźnionych” do Gowina i Kluzik-Rostkowskiej jest znamienne. Jest dowodem, że medialna walka nie dotyczy meritum. Nie ocenia się propozycji, programów, działań. Celem walki jest przekonywanie, że jedni są jedynie słuszni a tych wszystkich, którzy się z tą tezą nie zgadzają należy za wszelką cenę zniszczyć. Czy to nie przypomina działań mediów z czasów słusznie minionych?

I jeszcze jedna retoryczna wolta – frekwencja. Gdy odbyły się prawybory prezydenckie w PO, gdzie, jak pamiętamy, frekwencja nie przekroczyła 50%, cała masa platformianych kacyków wręcz wrzeszczała o konieczności weryfikacji członków. Bo to nie może być tak, że są jakieś „martwe dusze”, lipne deklaracje członkowskie, nie ma miejsca na fałsz pompowania Platformy. A potem, już całkiem po cichu, z pomysłu zrezygnowano. Dziś, gdy frekwencja w mojżeszowych wyborach zakręciła się wokół 50%, już nikt nie mówi o konieczności weryfikacji członków PO. W zamian platformiana wierchuszka serwuje nam coś o wolności wyborów, o demokracji, która pozwala w wyborach nie uczestniczyć. To prawda. Ale ta prawda świadczy o jakości Platformy Obywatelskiej, która albo własnych członków nie potrafiła zmobilizować do dość łatwego uczestnictwa w wewnątrzpartyjnych wyborach albo składa się z niemal 50% martwych dusz.

Wybory w PO zakończyły się ciekawym wystąpieniem Przewodniczącej Komisji Wyborczej w PO, Krystyny Skowrońskiej – „Na Donalda Tuska zagłosowało szesnaście tysięcy dwadzieścia osiem członków”.

*poseł Halicki nazwał Donalda Tuska Mojżeszem