29 sierpnia 2012, Środa

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.

29 SIERPNIA 2012

Poniedziałek
Wspomnienie Męczeństwa św. Jana Chrzciciela

Dzisiejsze czytania: Jr 1,17-19; Ps 71,1-6.15.17; Mk 5,10; Mk 6,17-29

(Jr 1,17-19)
Pan skierował do mnie następujące słowa: Przepasz swoje biodra, wstań i mów wszystko, co ci rozkażę. Nie lękaj się ich, bym cię czasem nie napełnił lękiem przed nimi. A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi. Będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię [zwyciężyć], gdyż Ja jestem z tobą – wyrocznia Pana – by cię ochraniać.

(Ps 71,1-6.15.17)
REFREN: Usta me głoszą Twoją sprawiedliwość

W Tobie, Panie, ucieczka moja,
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości,
nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą.
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją,
Panie, Tobie ufam od młodości.
Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin,
od łona matki moim opiekunem,
Ciebie zawsze wysławiałem.

Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość
i przez cały dzień Twoją pomoc.
Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości
i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

(Mt 5,10)
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.

(Mk 6,17-29)
Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata. A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: Proś mię, o co chcesz, a dam ci. Nawet jej przysiągł: Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa. Ona wyszła i zapytała swą matkę: O co mam prosić? Ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

ROZWAŻANIE

PANOWAĆ NAD SOBĄ

Udziel mi, Panie, opanowania i łagodności, owoców Ducha (Ga 5, 22)

„Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść! Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę” (1 Kor 6, 12). W ten sposób św. Paweł odpowiada na roszczenia tego, kto pod pozorem wolności chce używać wszystkiego, wszystkiego doświadczyć. Wolność od przepisów ciążącego prawa, które Chrystus odnowił, Apostoł zaś przypomniał, nie może być synonimem wyuzdania. „Nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom” (Rz 13, 13-14). „Wszystko wolno” chrześcijaninowi, „wszystko jest czyste dla czystych” (Tt 1, 15), lecz pod warunkiem, że pomaga mu do dobra własnego i innych, nie czyniąc niczyim niewolnikiem. Wolność dzieci Bożych ma całkiem zgoła inny zakres niż nieczystość, obżarstwo, gniew. „Nie pozwolę opanować się niczemu” — to program tego, kto chce stać się panem siebie, by podlegać jedynemu władztwu, władztwu Boga, które daje wolność.

Jak wszystkie inne cnoty, tak też umiarkowanie zostało wlane w duszę chrześcijanina na chrzcie świętym jako zdolność poddawania świata nierozumnego instynktu i namiętności duchowi, a ducha Bogu. Droga umiarkowania jest więc drogą prowadzącą do wolności od wszystkiego, co może poniżyć człowieka do poziomu życia zwierzęcego, drogą do tryumfu życia Ducha. „Ci, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha — do tego, czego chce Duch” (Rz 8, 5). Chrześcijanin odrodzony w Duchu Świętym powinien umieć żyć nie tylko według wymagań ducha ludzkiego — rozumu i wolności, lecz według wymagań Ducha Bożego, miłości i oddania się Bogu i bliźniemu. Jest to najwyższy i pozytywny aspekt umiarkowania, który odrywa człowieka od samolubnego schlebiania zmysłom i prowadzi go do doskonałej harmonii ducha i materii, pozwalając mu szybko postępować w miłości, jaką Duch Święty w nim rozlał. „Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś ducha — do życia i pokoju” (tamże 6).

za: http://mateusz.pl/czytania/2011/20110829.htm

zdjęcie wprowadzające: Caravaggio, Salome z głową Jana Chrzciciela, 1609