Bez kategorii

Złota zasada.

12/07/2012

505 Wyświetlenia

0 Komentarze

2 minut czytania

Bo kogo kochasz, gdy łączysz się z polem przedwiecznej miłości?

Rozświetlenie ja natychmiast przepłynie po najdalsze horyzonty kosmosu i stanie się widzeniem, że każde ja w nieskończonej zbiorowości my niezliczonych rodzajów stworzeń pulsuje w tym samym takcie boskiej symfonii i pragnie się przebudzić, by widzieć miłość.

Lecz widzieć miłość dano nielicznym.

Lecz nieliczni dopuszczają własne serce do pola przedwiecznej miłości.

Pozostali poprzestają na wierze, że zobaczą – kiedyś tam, może w niebie, może po odprawieniu religijnych rytuałów, a może, gdy zbawiciel, w którego wierzą, pociągnie ich w głąb swego miłosiernego serca i ukoi ból istnienia.

A najliczniejsi nie uwierzą, nim nie doświadczą.

Nie mam dobrej nowiny dla tych ostatnich: nie doświadczą, nim nie uwierzą. A dalsze rozwinięcie tej hagady da się ująć w proste słowa: widzimy to, w co wierzymy. Oto paradoks. Oto tajemnica tajemnic.

Szczęśliwi przyjmują szczęście wprost z pola boskiego ogrodnika i o nic się nie troszczą. A nieszczęśliwi tego nie rozumieją. To w jakim języku mogą ze sobą rozmawiać?

Bo kogo kochasz, gdy łączysz się z polem przedwiecznej miłości?

Gdy miłość spala nawet grzech i złą karmę, czy zechcesz postawić na rozłąkę?

Bo kogo kochasz, gdy łączysz się z polem przedwiecznej miłości?

Siebie. I raczej pole przedwiecznej miłości, w którym jest zanurzony ten drugi, nawet, gdy o tym nie wie, nie wierzy w to i tego nie widzi.

Nie wierzy w to, tego nie widzi i nie doświadcza miłości, lecz już kocha. Drugi, który nie kocha, już kocha. Oto paradoks. Oto tajemnica tajemnic.

Dziś jego miłość jest nadzieją, pragnieniem i tęsknotą. Staje się cierpieniem i wciąż tylko cierpieniem. Smugami cienia na jasności widzenia przedwiecznej miłości, która każdego kocha i o nic nie pyta ani nie prosi dla siebie. Cierpieniem, które nie ustanie, nim nie zakończy się pokuta i oczyszczenie.