Złodziej samochodów z…

Bardzo przykra przygoda spotkała tatę Łukaszka. Wybrał się samochodem do Pawełkowic i tam… No nie ma co rozwlekać zdań. Ktoś usiłował mu jego auto ukraść.

Oczywiście, da taty Łukaszka był to szok. Jak chyba dla każdego, kto z jakąś działalnością przestępczą jest zaznajomiony poprzez media, a zetknięcie się z nią twarz w twarz rodzi zupełnie inne odczucia. Tata Łukaszka najpierw bardzo się zdenerwował, potem bardzo się rozzłościł, a na końcu strasznie się zagotował i zrobił się czerwony z gorąca. Zadzwonił na policję żądając natychmiastowej interwencji. I stał się cud! Bo oto interwencja taka miała miejsce i odbyła się prawie natychmiast.
– Ot, po prostu przechodziłem – usprawiedliwiał się policjant aresztując złodzieja. Złodziej też czuł się lekko zakłopotany i uśmiechał się niepewnie.
– A pan co się cieszy, co?! – huknął na niego tata Łukaszka. – Areszt, więzienie, kajdany, kamieniołomy!!!
– No wie pan?! – obruszył się jakiś młody człowiek. – Tak nie można! Po co od razu areszt? To kosztuje. Najpierw proces, potem wyrok…
– Właśnie – potwierdził uszczęśliwiony zatrzymany. – A do tej pory wszystkie wyroki otrzymywałem w zawiasach, więc…
– A skąd pan jest? – przerwał mu tata Łukaszka.
– Z Gdańska.
– To nie ma najmniejszego znaczenia! Proszę przestać szerzyć nienawiść antygdańskizm! – zakrzyknął gromko młody człowiek.
– A pan co za jeden? – ofuknął go tata Łukaszka.
– To dziennikarz z lokalnego oddziału "Wiodącego Tytułu Prasowego" – wyjaśnił policjant.
– Stąd?
– Nie. Z Gda…
– Przecież mówiłem, że to nie ma nic do rzeczy! – wtrącił się zirytowany młodzian widząc jak tata Łukaszka i policjant wymieniają pomiędzy sobą znaczące spojrzenia. – To przypadek, czysty przypadek! Ja piszę reportaż, o! I to zdarzenie tutaj też opiszę!
– Złodziej z Gdańska… – zaczął z satysfakcją tata Łukaszka.
– Nie mogę tak napisać! – zawołał z rozpaczą dziennikarz.
– Dopóki nie ma prawomocnego wyroku jestem niewinny – rzekł z satysfakcją zatrzymany.
– Nie, nie o to chodzi! Chodzi o ten Gdańsk! – dziennikarz wyłamywał sobie palce. – Czy wy nie rozumiecie?! Przecież jak napiszę "Złodziej z Gdańska" to on pomyśli, że to o nim!
– Kto? – spytał policjant.
– Ma pan rację. Każdy z nich może tak pomyśleć. Ajajaj, niedobrze – dziennikarz przygryzł paznokieć. – Już wiem! Już mam! W jakiej miejscowości jesteśmy?
– W Pawełkowicach – odparł policjant.
– To napiszę: "Złodziej z Pawełkowic"!
– Protestuję – obruszył się zatrzymany. – Ja jestem z Gdańska, a nie z jakiejś…
– No, niech pan dokończy – poprosił obrażony policjant, ale zatrzymany jakoś nie chciał.
– Dziwię się jak z taką logiką mógł pan skończyć dziennikarstwo – powiedział dziennikarzowi tata Łukaszka.
– Ależ ja nie kończyłem dziennikarstwa.
– A co?
– No… W zasadzie… Coś tam skończyłem… Za którymś razem…
– To jak pan dostał pracę w gazecie? – tata Łukaszka był wstrząśnięty.
– Tata załatwił…
– A tata to kto? – policjant był dociekliwy jak to czasem policjanci potrafią.
Młody dziennikarz spojrzał z niechęcią na tatę Łukasza, po czym podszedł do policjanta i szepnął mu coś na ucho. Policjant wytrzeszczył oczy, stanął na baczność i powoli, nabożnym ruchem ściągnął czapkę.
– Kim jest ten tata? – spytał zaciekawiony zatrzymany. Policjant szepnął mu coś. Zatrzymany wytrzeszczył oczy, stanął na baczność i nie ściągnął czapki tylko dlatego, że jej nie miał.
– A pan…? – spytał zatrzymany tatę Łukaszka.
– Ja chyba wiem – odparł tata Łukaszka.
A wtedy policjant i zatrzymany powiedzieli do dziennikarza jednocześnie, jakby się zmówili:
– Niech pan pozdrowi tatę!
– Ja, to wiadomo, ale pan? – spytał policjant zatrzymanego.
– Ależ to oczywiste – zatrzymany zaczął wyliczać na palcach: – Po pierwsze, rzekłbym krajan, po drugie… Hm… Można powiedzieć: ta sama branża.