Ziemia Izraela, Ziemia Obiecana, Ziemia Przeklęta (4)

O jej historii wiemy niewiele więcej, niż podaje Biblia.

Za datę pierwszego zorganizowanego napadu na osadników żydowskich przyjmuje się dzień 1 marca 1866 r. Wtedy to na osadę Petah Tikve napadła zorganizowana grupa Arabów. Mieszkańcy schronili się w domu Zeracha Brenta. Jednemu z mieszkańców udało się uciec i powiadomić o napaści władze. Niezwłocznie przybyli żołnierze tureccy pojmali napastników, skazanych następnie na chłostę i więzienie.

 

Brak miejsca, by wyliczyć wszystkie po tej dacie. Łączą w sobie dwa elementy – prócz chęci zysku także nienawiść do ludzi obcej rasy, którzy chcieliby zagarnąć arabską ziemię.

 

Konflikt o ziemię narastał. Brytyjczycy, ciągle władający terenami dzisiejszego Izraela (i nie tylko) stawali się celem ataków organizacji stawiających za cel powołanie niepodległego państwa żydowskiego. Zgodnie zresztą z deklaracją Ligi Narodów.

 

Temu z kolei przeciwdziałali Arabowie. Zamachom nie było więc końca.

 

W tej sytuacji 29 listopada 1947 r., przyjęto Rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 dotyczącą rozwiązania konfliktu arabsko-żydowskiego w Palestynie. Na spornym terenie miały zostać utworzone dwa państwa: arabskie i żydowskie. 15 maja 1948 r. miała zakończyć się formalnie władza Wielkiej Brytanii nad Palestyną, a ewakuacja brytyjskich sił zbrojnych miała zakończyć się 1 sierpnia tegoż roku.

 

Pierwszy nowoczesny atak terrorystyczny prawdopodobnie miał miejsce 1 lutego 1948 roku. Arabski terrorysta podjechał samochodem wyładowanym 500 kg materiałów wybuchowych i wysadził się w powietrze przed biurem gazety The Palestine Post. Mimo zniszczeń następny numer ukazał się nazajutrz.

 

W piątek 14 maja 1948 r. o godzinie 16 w Tel Awiwie podpisano Deklarację Niepodległości Izraela. Następny dzień miał być dla Izraelczyków pierwszym Szabatem wolności.

 

Tymczasem zamiast święta rozpoczął się atak. Już kilka minut po północy granicę przekroczyły wojska egipskie.

 

Istniejące dopiero jeden dzień Państwo zostało zaatakowane również przez Legion Arabski oraz oddziały irackie, jordańskie i syryjskie.

Po niebie Izraela śmigały egipskie Spitfire’y, pochodzące z brytyjskiego demobilu. Bombardowań dokonywały ad hoc przystosowane do nowych zadań transportowe Douglasy C-47 Skytrain popularnie nazywane Dakotami.

 

Dla ich odparcia Izrael dysponował nieliczną flotą myśliwską złożoną z poniemieckich samolotów Messerschmitt Me-109 (wyprodukowanych w zakładach Aero Vodochody w Czechosłowacji, a historycznie w Protektoracie Czech i Moraw).

.

.

Żydzi, spychani w kierunku Jerozolimy, wreszcie stawili skuteczny opór. 3 czerwca 1948 roku doszło do bitwy powietrznej, podczas której pilot Modi Alon (znany także pod swojsko brzmiącym nazwiskiem Kliwański) stał się bohaterem narodowym, zestrzeliwując dwie przystosowane do bombardowań Dakoty.

 

Armie arabskie stanęły.

 

11 czerwca ONZ wymusiło zawieszenie broni. Otrzymany w ten sposób czas Izrael wykorzystał na organizowanie Sił Obronnych.

 

9 lipca walki rozgorzały na nowo.

 

W ramach operacji Danny Izraelczycy odblokowują drogę z Jerozolimy do Tel Awiwu. Kolejna operacja, Dekel, doprowadziła do oswobodzenia Nazaretu.

.

 

Z terenu Czechosłowacji do armii Izraela przyleciały trzy „latające fortece” B-17, które po drodze ostrzelały pałac króla Faruka w Kairze (14 lipca 1948 r.). Takich samolotów nie posiadał żaden kraj arabski, sąsiadujący z Izraelem.

.

.

18 lipca zawarto kolejny rozejm.

 

Do Izraela przypływa sprzęt wojskowy, zamówiony w Czechosłowacji. Polskim akcentem jest to, że transporty wypływały z naszych portów (przede wszystkim Szczecina).

.

.

Prawdopodobnie sprzętem tym były samobieżne działa  przeciwpancerne typu Hetzer, będące jedną z najbardziej udanych konstrukcji tego typu. Część z nich pozostawała na wyposażeniu armii szwajcarskiej jeszcze w latach 1970-tych. Tak samo samoloty typu Messerschmitt, których Czechosłowacja musiała się pozbyć ze względu na ujednolicenie uzbrojenia w państwach wasalnych Kremla. Produkowane w Czechosłowacji nosiły oznaczenie Avia S – 199.

 

Tak wyglądał samolot Kliwańskiego.

.

.

Prócz tego broń dla amii Izraela zaczęto kupować w USA i we Francji.

 

Dzięki napływowi ludzi z Europy Izrael wzmacniał swoje siły.

 

Tymczasem wyczerpywały się siły krajów arabskich.

 

Użyty sprzęt wojenny wymagał napraw, a to było ponad możliwości tych krajów. Myśliwce Spitfire, jedne z najlepszych w czasie II wojny światowej, wymagały obsługi, o którą rząd egipski nie zadbał. Oszczędności budżetowe zemściły się utratą siły bojowej.

 

Pod koniec 1948 r. ONZ przyjął rezolucję nr 194, dzięki której powstała Komisja Rozjemcza Narodów Zjednoczonych. Dokument dotyczył podjęcia rozmów pokojowych oraz całkowitego zdemilitaryzowania Jerozolimy, tak aby przedstawiciele różnych religii mogli w spokoju odbywać tam swoje praktyki. W styczniu 1949 r. na greckiej wyspie Rodos rozpoczęły się rozmowy izraelsko-egipskie zakończone podpisaniem 24 lutego 1949 r. pokoju. Pomimo zawieszenia broni, egipski rząd pozostał nieugięty i nie uznał istnienia państwa Izrael. 23 marca 1949 r. podpisano rozejm izraelsko-libański. Miało to miejsce na granicy tychże państw i zakończyło się wymianą jeńców wojennych. 3 kwietnia 1949 r., znów na wyspie Rodos, Izrael podpisał rozejm z Transjordanią, która w tymże czasie zmieniła nazwę na Jordańskie Królestwo Haszymidzkie (Jordania). Wyznaczono przebieg linii demarkacyjnych i określono czas wycofania się wojsk z poszczególnych rejonów. Ostatnim podpisanym porozumieniem – kończącym jednocześnie wojnę – było porozumienie 20 lipca 1949 r. z Syrią. Rozmowy w jego sprawie były najcięższe i trwały najdłużej z powodu niestabilnej sytuacji politycznej w tym kraju. Irak i Arabia Saudyjska nie wyraziły zgody na jakiekolwiek porozumienie z Izraelem.

 

(wikipedia)

.

Modi Alon (Kliwański)

c.d.n.

 

30.09 2017

.

.

.

.