ZAPOMNIANI I ZAKAZANI „POPRAWNOŚCIĄ POLITYCZNĄ” ŻYDOWSCY MORDERCY POLAKÓW – ALICJA GRAFF, KAZIMIERZ GRAFF  

ZBRODNIE

       

ZAPOMNIANI I ZAKAZANI „POPRAWNOŚCIĄ POLITYCZNĄ” ŻYDOWSCY MORDERCY POLAKÓW – ALICJA GRAFF, KAZIMIERZ GRAFF

 

Kazimierz Graff urodzony w rodzinie żydowskiej, jako syn kupca Maurycego Graffa i nauczycielki Gustawy z domu Simonberg.

 Przed II Wojną Światową absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim; był działaczem antypolskiego Ko­munis­tycznego Związku Młodzieży „Życie” oraz przewodniczącym Warszawskiego Akademickiego Komitetu Antygettowego z jego ramienia (1937–1938).

Wraz z żoną Alicją Graff od 1946 r. oskarżał wielu żołnierzy Armii Krajowej, m.in. Stanisława Sojczyńskiego ps. „Warszyc”, rozstrzelanego w 1947r, oraz kolejnych 12 żołnierzy AK skazanych na śmierć w ciągu trzydniowego procesu przez sąd w Siedlcach.

 

Już następnego dnia Kazimierz Graff wydał rozkaz rozstrzelania skazanych

AK-owców, „aby nie zdążyli złożyć przysługującej im z mocy prawa prośby o ułaskawienie” W 1967 r. zwolniony z prokuratury wojskowej. Od tej pory pracował jako adwokat i radca prawny (m.in. w przedsiębiorstwie „Telkom” w latach 1971–1997). 18 października 2007 oskarżony przez Instytut Pamięci Narodowej za sprzeczne z prawem PRL aresztowanie Stanisława Figurskiego.

 

Funkcję zastępcy Naczelnego Prokuratora Wojskowego Kazimierz Graff pełnił do listopada 1951 roku. Następnie, do 1968 roku, kierował Prokuraturą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Był znany z tego, że nagle, jako wysłannik wyższych czynników, pojawiał się na rozprawach sądowych.

 

W trakcie jednego z takich procesów miejscowy prokurator po konsultacjach z nim oraz „korespondencji” przy użyciu podawanych pod stołem karteczek wniósł o jak najszybsze zakończenie rozprawy.

 

Gdy sąd doszedł do wniosku, że sprawę należy jednak kontynuować,

płk Kazimierz  Graff dał otwarcie wyraz niezadowoleniu z tej decyzji sądu, uciekając się nawet do osobistych uszczypliwych uwag.

 

Kazimierz Graff zasłynął jako współautor aktu oskarżenia w sprawie generała Stanisława Tatara i innych oficerów WP, mającej wykryć „imperialistyczny spisek w wojsku”.

 

Pismo powstało na polecenie Bieruta. Historyk wojskowości Jerzy Poksiński napisał, że akt oskarżenia „był dokumentem politycznym. Stanowił wykładnię merytoryczną i metodologiczną dla niższych szczebli machiny represyjnej państwa.

Z tego względu przygotowaniem i zawartymi w nim treściami były zainteresowane najwyższe czynniki w państwie”.

 

Najwyższe czynniki w osobach Bieruta i Bermana nie zaakceptowały jednak tez oskarżycielskich, uznając, że zawierają zbyt wiele „mielizn politycznych”, a niektóre fragmenty określono wręcz jako naiwne.

 

Tym razem Graff najwyraźniej przesadził w swoim politycznym lizusostwie. Nad następną wersją oskarżenia pracowali już ludzie z departamentu śledczego MBP – Anatol Fejgin i Józef Goldberg-Różański.

 

Po 1968 roku, Kazimierz Graff został usunięty z prokuratury wojskowej i dwa lata później rozpoczął praktykę adwokacką.

 

 W 1997 roku, na wniosek rodziny jednego ze straconych, został skreślony z listy adwokatów. Płk Kazimierz Graff od lat mieszkał w centrum Warszawy, a z tytułu swoich „zasług” dostawał od państwa 4 tys. emerytury.

 

ALICJA GRAFF DE DOMO FUKS

 

Ur. 20 czerwca 1917 r., zm. 20 grudnia 2005 r. w Warszawie – stalinowska prokurator wojskowa, wicedyrektor Departamentu III Prokuratury Generalnej. Zbrodniarka stalinowska, zdrajczyni Polski. Żona prokuratora Kazimierza Graffa.

 

Przed II Wojną Światową ukończyła prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1953 r. podpisała się pod pismem do naczelnika więzienia na Rakowieckiej, które informowało o terminie wykonania wyroku śmierci na generale Auguście Emilu Fieldorfie.

 

Kiedy po latach rodzina bohatera Polski Podziemnej napisała do niej list z prośbą o wyjaśnienie okoliczności śmierci gen. Fieldorfa, Graff nie odpisała.

 

Nie zdobyła się na odpowiedź na pytanie: jak zginął legendarny szef Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, ani na żadne inne pytanie o swoją przeszłość i rolę w stalinowskim systemie bezprawia.

 

Choćby na słowo: przepraszam. Nadzorowała także sprawę bezprawnego aresztowania przez bezpiekę płk Wacława Kostka- Biernackiego.

 

W piśmie z 19 listopada 1953 roku Graff wymieniała zarzuty wobec Biernackiego: „Od 1931 r. do 31 sierpnia 1939 r. w związku z wykonywaniem urzędu wojewody nowogródzkiego i poleskiego na terenie tych województw realizował politykę sanacyjnego rządu faszystowskiego dławienia rewolucyjnego ruchu mas pracujących miast i wsi oraz wynaradawiania ludności ukraińskiej i białoruskiej. (…)

 

Nadzorował znajdujący się na podległym mu terenie obóz w Berezie Kartuskiej, będący zorganizowanym ośrodkiem wyniszczania działaczy ruchu robotniczego”.

 

Dalej prokurator przywołała suche liczby: „Początek kary dnia 9.XI.1945 r., koniec kary 9.XI.1955 r. (…) pozostało do odbycia 2 lata więzienia.

10 kwietnia 1953 roku Sąd Wojewódzki w Warszawie skazał Wacława Kostka-Biernackiego na karę śmierci, zamienioną potem na 10 lat więzienia, z zaliczeniem aresztu śledczego „. Płk Wacław Kostek-Biernacki zmarł w maju 1957 roku w więzieniu niecałe dwa lata po odbyciu całej,

10-letniej kary.

 

Mieli dwie córki Krystynę i Agnieszkę

 

Krystyna Izdebska, córka Alicji i Kazimierza Graffa oraz żona znanego prawnika, autora podręczników akademickich, Huberta Izdebskiego.

 

Agnieszka Graff, córka Alicji i Kazimierza Graffa (ur. 1970) – żydowska pisarka, tłumaczka i publicystka, związana z ruchem feministycznym. Członkini zespołu lewackiej „Krytyki Politycznej”. Swoją „karierę” zawdzięcza układom jej rodziców, stalinowskich dygnitarzy PRL.

 

Studiowała na angielskim University of Oxford, w Amherst College w stanie Massachusetts w USA i w warszawskiej Szkole Nauk Społecznych PAN.

Pracuje w Instytucie Ameryk i Europy Uniwersytetu Warszawskiego, wykłada również na gender studies.

Autorka wielu esejów i felietonów (publikowanych m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Literaturze na Świecie” i „Zadrze”).

Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca, wraz z którym organizuje coroczne Manify.

Członkini Rady Programowej Programu Spraw Precedensowych w Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

Bada związki między homofobią a antysemityzmem.

Dokumentuje tzw. proces, w którym kobiety i mniejszości seksualne stały się według niej „zakładnikami” sporu o polską tożsamość.

Zwalcza ostro, polskie wartości narodowo – katolickie.

 

Źródło:

 

https://www.ivrozbiorpolski.pl/index.php?page=graff-kazimierz-alicja