Zwrócono mi niedawno uwagę na raport niemieckiego Ministerstwa Finansów, opublikowany w roku ubiegłym. Wynika z niego, że w latach 1953–2010 RFN wypłaciła tytułem odszkodowania bądź rekompensaty różnej kategorii ofiarom III Rzeszy kwotę 68 mld 78 tys. euro. Najwięcej otrzymali Żydzi oraz represjonowani Niemcy.

Niemiecka opinia publiczna w ogóle nie ma świadomości, że Polacy żadnych odszkodowań nie dostali. Władze PRL zrzekły się ich w sierpniu 1953 roku — formalnie na rzecz NRD, ale używając sformułowania Niemcy, co obecne państwo niemieckie interpretuje jako skuteczne zrzeczenie się wszelkich pretensji w tej kwestii.

Tego problemu nie udało się rozstrzygnąć w trakcie negocjacji nad traktatem o dobrym sąsiedztwie i dobrej współpracy z RFN, zawartym w czerwcu 1991 r. Dopiero później, na mocy porozumienia międzyrządowego, powołano Fundację "Polsko-Niemieckie Pojednanie".

Dysponując środkami z różnych funduszy niemieckich, przede wszystkim budżetowych, Fundacja wypłaciła świadczenia dla ok. 700 tys. osób. Do tej kwoty trzeba dodać ok. 484 tys. osób, które otrzymały świadczenia humanitarne w latach 2001–2006, przekazane ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość", której budżet tworzony był ze środków państwa oraz niemieckich koncernów, korzystających w III Rzeszy z pracy robotników przymusowych. (…)

Łącznie szacuje się, że wielkość świadczeń przekazanych polskim ofiarom nazizmu wynosi ok. 4 mld. 800 mln zł. To stanowi zaledwie ok. 3% kwot wypłaconych przez niemieckie państwo ofiarom III Rzeszy. (…)

Otrzymaliśmy więc 3% odszkodowań, choć nasze straty, poza ofiarami Holocaustu, były największe — zarówno terytorialne, biologiczne, jak i materialne.

Nie od rzeczy będzie także przypomnieć, że za pracę niewolniczą obywateli polskich w sowieckich łagrach nie otrzymaliśmy ze strony Rosji, która jest prawnym sukcesorem Związku Sowieckiego, żadnych odszkodowań. Taki jest dla nas prawdziwy bilans wojny, w której formalnie byliśmy po stronie zwycięzców.

Zob.: GOŚĆ NIEDZIELNY

  W czasach PRL oficjalnie podawano łączną liczbę strat Polaków na 6.028 tysięcy osób. Według wielu historyków liczba ta nie jest prawdziwa i została wyznaczona a priori przez propagandę komunistyczną tuż po wojnie.

  Z materiałów przedstawionych na Międzynarodowej Konferencji Reparacyjnej w Paryżu w 1946 roku wynika, że straty rzeczowe w Polsce wyniosły odpowiednio 16,9 mld dolarów. Straty majątku narodowego wyniosły 38% stanu sprzed 1939 — największych zniszczeń okupanci dokonali w ośrodkach przemysłowych i centrach wielkomiejskich. Straty majątku narodowego wyniosły 38% stanu sprzed 1939 — największych zniszczeń okupant dokonał w ośrodkach przemysłowych i centrach wielkomiejskich.

 Pod naciskiem mocarstw Polska musiała odstąpić Związkowi Sowieckiemu 48% swojego przedwojennego terytorium — tracąc na wschodzie około 178 000 km². Po II wojnie światowej nie oszacowano strat materialnych jakie państwo polskie odniosło w wyniku działalności Armii czerwonej w latach 1939–1945. Z uwagi na faktyczną okupację przez sowieckich zbrodniarzy terytoriów znajdujących się w granicach II RP,  także utworzenie przez Stalina sowieckiej kolonii zwnej PRL.

Komunistyczna propaganda, zawyżając liczbę ofiar zamordowanych pod okupacją niemiecką — ukrywała poległych, zamęczonych czy deportowanych na Wschód przez Sowietów. W historii pisanej za czasów PRL-u nigdzie nie wykazywano rozstrzelanych przez NKWD, zaginionych na Syberii, czy w łagrach. Przemilczano także ofiary ukraińskich czystek etnicznych na Wołyniu i wschodniej Galicji. Ogólna liczba Polaków zamordowanych w czasie II wojny nie zmieni się — może się jednak zmienić mapa zbrodni popełnionych na Polakach. Na razie na stronie Straty.pl nie znajdą się osoby zamordowane pod okupacją sowiecką.