Zacznijmy od diagnozy.

To jeden z fundamentalnych problemów III RP. Nie zniknie po wyborach, niezależnie od ich wyniku. Brakuje jego poważnej analizy. Może i są gdzieś, jakieś opracowania, w annałach psychologii społecznej. Nie są jednak dostępne dla zwykłego obywatela.

 Nie jestem humanistą a raczej tak zwanym „ścisłowcem”, zatem postaram się ograniczyć się do opisu zjawisk. Interpretację  pozostawię osobom znającym bliżej zagadnienia psychologii, socjologii, bądź pokrewnych dziedzin wiedzy. Pośród blogerów chyba Was nie brak.

Vars, ze zdumieniem, przytoczył wymianę zdań związanych z katastrofą smoleńską: 123abc.nowyekran.pl/post/12088,dlaczego-niby-normalni-polacy-nie-widza-otaczajacych-ich-faktow

No cóż – uczestniczę w różnych forach i podobna postawa nie jest dla mnie niczym nowym. Na ogół zamykamy to dźwięcznym słowem „lemingi”.

Jest ich wielu pośród moich znajomych (również z Internetu). Osoby kulturalne, częstokroć o poważnym statusie wykształcenia oraz pozycji zawodowej, ze znajomością języków obcych i obyciu w Świecie. Na ogół też sympatyczne, z poczuciem humoru… Fraza „młodzi wykształceni z dużego miasta” też nie jest tu do końca adekwatna jako że mówię (a właściwie piszę) o ludziach w różnym wieku z przedziału 25-60.

Swoista metamorfoza zachodzi gdy padnie słowo o Smoleńsku, PiS, Kaczyńskich, Radiu Maryja … 

Rozmowa z lemingami  kończy się przy tematach, które ogólnie możemy nazwać politycznymi. Równie owocna będzie dyskusja o religii ze Świadkami Jehowy lub o marketingu środków czystości z dystrybutorem Amway. Trafimy na ścianę uporu w racjonalizacji przyswojonych poglądów. Czasem nawet przypomina się anegdota o gościu, który na widok żyrafy krzyknął: „nie ma takiego zwierzęcia !”. Najsmutniejsze w tym, że częstokroć są to ludzie na poziomie. 

Słowo „lemingi” pojawiło się dość niedawno, ale zjawisko, które nazywa istnieje nie od dziś. Powiedziałbym, że niemal od początku lat 90-tych, tyle że przybiera na sile.

Pamiętacie 2007 i słynną akcję „schowaj babci dowód na wybory” ?

Zdumiewająca była jej popularność. Młodzi gazetowyborcy nie widzieli nic zdrożnego w naruszeniu jednej z fundamentalnych zasad demokracji. Co więcej, gość na oko trzydziestoletni, nawet przyjął moje argumenty kwitując jednak: „z drugiej strony wiadomo na kogo taka babcia zagłosuje …”. Starsi sprawę bagatelizowali. Niepokoi brak reakcji. Wyobraźmy sobie coś podobnego w którymś krajów zachodu, USA czy Szwajcarii … Oto ktoś próbuje uniemożliwić, określonej grupie obywateli, udział w wyborach. Była by głośna, sprawa sądowa zakończona wyrokami.

Niestety budzą mi się mało przyjemne skojarzenia z latami 30-tymi XX wieku. Ówcześni Niemcy chętnie patrzyli by na pozbawienie praw wyborczych ze względów, powiedzmy, etnicznych. Działacze komsomołu też uważali za oczywiste pozbawienie praw obywatelskich ze względu na pochodzenie klasowe. Wydaje mi się, iż obecnie mamy do czynienia z podobnym rodzajem społecznego amoku. Na razie jeszcze dość łagodnego w formie …

Wspomnę teraz o dysonansie poznawczym w kontekście serwowanej nam „nadrzeczywistości medialnej”.

Otóż ze cztery lata temu uczestniczyłem w doszkalającym kursie angielskiego. Był to bardzo ładny gest pracodawcy.