Wyznawcy Isłamu: Szyici, Sunnici, Asasyni

W Islamie, podobnie jak w innych religiach, wykształcił się podział wśród jego wyznawców.

Wyznawcy Islamu: Szyici, Sunnici, Asasyni

Daleko groźniejszym odstępstwem od Biblii a szczególnie od nauki Kościoła stała się religia islamu. Ta wywodząc się z nauki Ksiąg Objawienia wykształciła swoistą, oryginalną drogę interpretacji życia na świecie. Powstała w drodze objawienia (czyli łaski jaka spłynęła z nieba na Mahometa) podważała zarówno Judaizm jak i chrześcijanizm twierdząc, że zarówno Żydzi jak i chrześcijanie błędnie odczytali głos nieba.

Jezus (Isa) określany jest w Koranie tylko jako prorok (posłaniec) boży (postać Jezusa otaczana jest szacunkiem jako jednego z najważniejszych proroków, ale nie najważniejszy). Negowana jest boska natura Jezusa jak również śmierć na krzyżu (określona jako fałszerstwo), według islamu Jezus nie poniósł „haniebnej” śmierci w męczarniach, gdyż chronił go Bóg. Muzułmanie nie wierzą by Jezus był „synem bożym” (Koran 6:101). Również postawa Mahometa w stosunku do Jezusa wykazuje, że ten wysuwa się w swoich wypowiedziach przed jego osobę (Koran 43:81), co dla chrześcijan było i jest nie do przyjęcia.

 Chrześcijanie mieli jakoby przeinaczyć słowa Boga, przekazane im przez Jezusa i stworzyli „3 bogów” (Trójca Święta), zamiast jednego (Koran 4:171). Z tego powodu niekiedy muzułmanie traktują chrześcijan jako „bezbożników” lub nawet „politeistów” (ar. muszrik). Różnica dotyczy również rozumienia osoby Pocieszyciela, którego zapowiedział Jezus, według chrześcijan jest nim Duch Święty (zgodnie z treścią w Nowym Testamencie), a według muzułmanów prorok Mahomet.

W czasach gorączkowych sporów o istotę bytu i praw rządzących życiem, prowadzonych w ramach religii chrześcijańskiej jak również w ramach judaizmu, proste nauki Mahometa znalazły posłuch wśród szerokich warstw ludności i wzmacniał siłę jej duchowych przywódców. Wśród tych, podobnie jak wśród chrześcijan, wystąpiły wkrótce podziały. Najważniejsze, które przetrwały po dzień dzisiejszy, jest u muzułmanów podział na Szyitów i Summitow.

Wśród Muzułmanów, wkrótce po śmierci Mahomeda , doszło do rozłamu na Sunnitów i Szyitow. ChociażIslam jest jeden, niepodzielny i muzułmanie tworzą jedną globalną wspólnotę (ummę) ludzi żyjących zgodnie z nakazami Koranu i tradycji Proroka, jednak między muzułmanami doszło do podziału w związku ze sporem o to, kto ma po śmierci Mahometa sprawować władzę wśród wyznawców islamu. Część z nich była zdania, że następca Proroka powinien wywodzić się z jego rodziny i dlatego popierała Alego ibn Abi Taliba, kuzyna i zięcia Mahometa. Dali oni początek odłamowi zwanemu szyizmem, którego przedstawiciele zamieszkują obecnie Iran, południowy Irak, a jako mniejszość są obecni w Libanie, Syrii, Turcji, Jemenie i Pakistanie. Irańczycy przyjęli tę wersję islamu, ponieważ bliższa im była szyicka koncepcja przekazywania władzy w rodzinie.

Ponieważ tylko Ali był kalifem, czwartym z Kalifów Sprawiedliwych, natomiast jego potomkowie już nie sprawowali tej funkcji, szyici byli zawsze w opozycji do panującej władzy sunnickiej i podlegali prześladowaniom. Z tego powodu rozwinęli praktykę takiji, czyli ukrywania swoich właściwych przekonań religijnych i udawania, że uznają panujące wyznanie. Szczególną czcią szyici otaczają Alego i jego synów, Al-Hasana i Al-Husajna, którego dzień męczeńskiej śmierci, Aszura, jest ich najważniejszym świętem. Czczą także innych imamów, następców Alego, Wierzą, że ostatni z imamów nie umarł, lecz pozostaje w ukryciu i powróci jako mahdi. 

Cechą charakterystyczną szyizmu jest także skłonność do mistycyzmu. Właśnie w jego łonie narodziły się różne odłamy ruchu sufich, które przez sunnitów uważane są za heretyckie. W szyizmie, inaczej niż w sunnizmie, istnieje zinstytucjonalizowana hierarchia duchownych, z których najważniejsi nazywani są ajatollahami. Sunnici, „ludzie tradycji i wspólnoty” swoją nazwę biorą od sunny, czyli tradycji Proroka, przykładu jego życia i nauczania. W sunnizmie rozwinęły się różne szkoły myślenia, oparte na różnych sposobach muzułmańskiego życia, skodyfikowanych przez odmienne szkoły prawne w początkach islamu. Te różne tradycje zgadzają się ze sobą zasadniczych sprawach dogmatycznych.

Źródło: Agata S. Nalborczyk- internet

Asasyni jest to fanatyczna islamska sekta, której władze zorganizowane są na kształt piramidy. Organizację taką kopiowały wszystkie późniejsze tajne stowarzyszenia, zwłaszcza terrorystów i skrytobójców. Założycielem tej sekty był Hasan bin Sabah, który był zmuszony do ucieczki z rodzimej Persji. Znalazł się w Egipcie gdzie studiował organizację i obrzędy w Dar ul Hikmar (Domu Wiedzy) czyli Wielkiej Loży Kairu. W organizacji, którą założył, członkowie- stosowali taktykę zwaną takijaco znaczy ostrożność. Polegała ona na możliwości wyparcia się swojej wiary w chwilach zagrożenia i przejścia do wyznawania jej w ukryciu. Miał on nieograniczoną władzę nad swoimi wyznawcami. Nazywano go „strasznym starcem z gór”. Według zapisów, wybierał na fedainów (zabójców) młodych chłopaków w wieku od 12 do 20 lat.

Asasyni wywodzili swe pochodzenie od proroka Mahometa i byli odgałęzieniem islamskich sekt Hakima, Fatimy, batini i szyitów. Ich pierwowzorem była sekta batini, założona w 872r. przez Abdullaha ibn Maymun. Powziął on postanowienie obalenia wszelkich religii nie wyłączając izmaelitów, których był członkiem. Zamierzał on droga skomplikowanych inicjacji ujawnić,, że religie to tylko oszustwo i absurd. Po latach rozłamów w łonie izmaelitów jego zwolennicy zorganizowali się w „stowarzyszenie mądrości”, a to po czasie w Wielka Lożę Kairu. Z niej wywodził się Hasan bin Sabah, który w r. 1094, zdobywszy wraz ze swymi zwolennikami, górska twierdzę Alamut w Iranie, stworzył sektę asasynów. Jej doktryna głosiła, że „nic nie jest prawdziwe, i wszystko jest dozwolone”. Asasyni wierzyli, ze istnieje tylko jeden Bóg, a wszelkie stworzenie, łącznie z ludzkością, jest częścią uniwersalnej całości.

Metoda pozyskiwania przyszłych zabójców stosowana przez Hasana była iście niezwykła. Młodych uczono sztuki zabijania, a przygotowywanie do bycia mordercą odbywało się w następujący sposób: Po przeprowadzonym treningu młodzi mogli dostać się do ogrodu: "[Starzec] kazał podawać im napój z opium, po którym natychmiast usypiali. Następnie kazał ich przenosić we śnie do tego ogrodu i obudzić. Obudzeni młodzieńcy, sądzili że są w raju. Damy i dziewice cały dzień spędzały z nimi, grając i śpiewając, i oddając się wszelakim rozkoszom; czynili z nimi wedle swej woli. Tak tedy owi młodzieńcy mieli wszystko, czego dusza zapragnie, i z własnej woli nigdy by z tego ogrodu nie wyszli".Następnie młodzieńcom podawano znów opium i sprowadzano spowrotem. Po przebudzeniu byli wzywani przez Starca: "Starzec zapytywał, skądby przybywali, oni zaś odpowiadali, że z raju. I opowiadali, że zaprawdę raj ten jest taki właśnie, jakim go przyobiecał Mahomet naszym przodkom. I mówili o wszystkim, co się tam znajduje (…). Zaś inni, którzy tam nie byli, słuchając ich, pałali pragnieniem dostania się do tego raju i gotowi byli na śmierć, aby tylko tam mogli pójść i wzdychali do dnia, kiedy tam wejdą". Dzięki temu Starzec mógł wysłać ich na misję: "I tak, gdy Starzec chciał zabić jakiegoś panującego lub innego człowieka, wybierał kilku spośród swych asasynów i wysyłał ich tam, dokąd chciał, wmawiając w nich, że pragnie wysłać ich do raju (…) I ci, którzy taki rozkaz otrzymali od Starca, czynili to chętniej niż cokolwiek innego i wyruszali (…) gotowi umrzeć wraz z wrogami władcy, gardząc doczesnym życiem. Z tego powodu nad całą okolicą władał strachem i grozą jak tyran. W ten sposób nie uszedł śmierci żaden człowiek, jeśli sobie tego Starzec z Gór życzył". Tyle mówi legenda spisana przez Marco Polo.

w XIX wiecznym tomiku poezji spisana jest taka historia o Alaodinie, przywódcy asasynów: "Gdy Henryk, zięć króla Jerozolimy przejeżdzał przez Syrię, przechwalająć się swoją potęgą, na spotkanie wyszedł mu szach asasynów, który spytał księcia: Czy twoi podwładni są ci tak oddani jak moi? I nie czekając na odpowiedź, skinął dłonią, a wówczas odziani w biel młodzi mężczyźni, którzy stali na pobliskiej wieży, bez chwili namysłu rzucili się w przepaść"

–       Potęga asasynów osiągnęła swój szczyt w XII wieku. W jej posiadaniu były wówczas liczne twierdze w Persji i Iraku, a ich wpływy sięgały nawet do Indii. Jako Wielki Mistrz Hassan stworzył hierarchicznie rządzoną organizację, składającą się z praktykantów, uczniów, i mistrzów. Niektórzy autorzy są zdania, że od ismaelitów krzyżowcy zapożyczyli idee które doprowadziły do pojawienia się wszystkich poźniejszych europejskich tajnych stowarzyszeń religijnych i świeckich. Szczególnie bliskie związki łączyły asasynów z Templariuszami, gdyż wspólnie uczestniczyli w wyprawie i obleganiu Damaszku. Z tego zbliżenia templariusze wynieśli wiele z starożytnej wiedzy a i rozeznanie jeśli chodzi o hierarchię władzy muzułmańskiej.

Hasan, stary czlowiek z gór został zamordowany przez własnego syna Mahometa, którego otruł z kolei jego syn. W 1250 r Nobgołowie zdobyli ostatnia twierdzę Asasynów, likwidując tę zbrodniczą sektę. Jednak według niektórych badaczy, pewne grupy Asasynów działaja na Bliskim Wschodzie po dzień dzisiejszy. Masoneria, której wzorce organizacyjne powstały w tamtych dawnych czasach, z inspiracji między innymi tej organizacji, w dzisiejszym świecie muzułmańskim nie jest akceptowana. Większość muzułmanów ma negatywny stosunek do masonerii. Utożsamiają ją oni z kulturą Zachodu. Dawniej przynależność do niej karana była śmiercią. Obecnie zdarzają się zamachy na masonów w krajach arabskich i Turcji. Mimo to do masonerii należą liberalni muzułmanie. Składają oni masońską przysięgę nie na Biblię, lecz na Koran. Do masonerii należał Kemal Atatürk, który przyczynił się do laicyzacji Turcji. Obok masonerii funkcjonuje nadal na Bliskim Wschodzie owa zbrodnicza sekta Asasynów.

 Źródło: 1. Jim Marrs: „Oni rzadza światem” Warszawa 2005r.

2. W.B Bartlett, Asasyni, Warszawa 2004

3. Teksty pod hasłem „Asasyni” w internecie.

4. Agata S. Nalborczyk- internet