Wyrwane z kontekstu: Zawód – apostoł

Rozesłanie apostołów. Wstęp do Chrystusowego kapłaństwa.

Używając dzisiejszego słownictwa, mówilibyśmy o praktykach.

Studenci, późniejsi nauczyciele, wędrują do szkół po swój pierwszy kontakt z uczniami, pierwsze dydaktyczne doświadczenia.

Podobnie klerycy opuszczają na cały rok seminarium, by skosztować prozy parafialnego życia. Pod troskliwym okiem proboszcza, a także swych starszych kolegów – wikariuszy rozpoznają obszar swego kapłańskiego posłannictwa.

Cały rok. Jakżeby inaczej; czyż można nauczyć się duszpasterzowania z teorii, w zacisznych salach wykładowych?

Ten system przygotowania adeptów kapłańskiej służby nieprzypadkowo kojarzy się z rozesłaniem apostołów.

W każdej dyscyplinie przychodzi kiedyś czas samodzielności. Nie jest ona łatwa dla młodych, często nieśmiałych chłopców (cwaniaków i tupeciarzy do seminarium raczej nie ciągnie).

Stają przed ołtarzem, czując na sobie ciekawe spojrzenia setek oczu.

Mają głosić homilię, a tu sucha krtań i pustka w głowie.

Mają zaintonować pieśń, a tu organista podaje trudną tonację.

Przyzwyczajeni do monotonii seminaryjnego rygoru trafiają w wir normalnego życia. Spotykają się z radością i smutkiem, ze śmiechem szczęścia i rozpaczą. Tempo zdarzeń tego świata wydaje im się zawrotne.

Przyjmujmy ich z życzliwością. Pomóżmy w tak trudnych, pierwszych krokach.

Przecież kto ich przyjmuje, Jego przyjmuje.