Wyrwane z kontekstu: Wszyscy jesteśmy apostołami

Taki testament zostawił Mistrz z Nazaretu swoim uczniom – apostołom. Dotyczy on jednak wszystkich, którzy czują się członkami Jego Kościoła. Bo Kościół Chrystusowy jest Kościołem Apostolskim.

Wszyscy jesteśmy apostołami.

Wszyscy mamy obowiązek głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu!

 

Ewangelii – czyli Dobrej Nowiny.

Nie oznacza to, ze masz łazić po mieście z Pismem Świętym pod pachą i nagabywać przechodniów na lekturę. Dobrą Nowinę winniśmy głosić przede wszystkim czynem, własnym przykładem uczciwego, bogobojnego życia, wymaganiem od siebie nawet jeśli inni od nas nie wymagają – nawet jeśli inni pokpiwają sobie z nas, pokazują palcami, nazywają naiwniakami, oszołomami moherami, ciemnogrodem czy jak tam jeszcze. Tak po prawdzie to czynią oni tak bo ironią chcą zadławić własny lęk wyłażący natrętnie co czas jakiś pod presją pytania „a może oni mają rację, może te zaświaty z niebem i piekłem nie są tylko bajeczką dla naiwniaków?”

 

Masz więc głosić Ewangelie wszelkiemu stworzeniu.

Wszelkiemu – czy to znaczy, że także psu, kotu, mrówkom? Absurd!

Niezupełnie absurd. Gdybyś to głoszenie traktował dosłownie jako czytanie Biblii to i owszem. Ale w świetle powiedzianego wyżej wszelkie stworzenie także może być podmiotem apostołowania. Taka postawa cechowała św. Franciszka, który pałał szczególną miłością do Przyrody. Jej piękno potrafi odczuć każdy człowiek, ale wierzący powinien dostrzegać w niej także obecność Boga. Głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu oznacza (w świetle wzoru św. Franciszka) patrzenie na stworzony świat poprzez pryzmat miłości; dostrzeganie w nim nie tylko śladów Stwórcy, ale i śladów odkupienia.

 

I Ty możesz być apostołem.

I Ty powinieneś być apostołem!