Wyrwane z kontekstu: Mistrzyni ciętej riposty

Czasem wydaje się, że Pan Jezus robi wszystko, żeby odstręczyć Izraelitów. Nie dość, że ciągle „drze koty” z faryzeuszami i saduceuszami, to jeszcze zdaje się nie ukrywać swej przychylności do innowierców i pogan. A to uzdrowi córkę setnika, a to na świecącego w przypowieści przykładem miłosierdzia wybierze Samarytanina, to znów powie, że dla poszukiwań jednej zagubionej owieczki pasterz opuści całe stado…

 

Dziś znów słyszymy o wielkiej wierze poganki – kobiety kananejskiej. Na jej gwałtowne wołanie o uzdrowienie córki Mistrz reaguje milczeniem. Lecz nie odprawia jej, jak tego chcieliby uczniowie, tylko wystawia na próbę (dziś powiedzielibyśmy chyba, że ją „podpuszcza”): „Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom i rzucić psom”.

Jednak zdeterminowana kobieta nie daje się zbić z pantałyku i celnie ripostuje: „Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołu ich panów” (Mt 15,27).

I Jezus uczynił cud. Uzdrowił córkę kobiety kananejskiej. Lecz nie omieszkał przy tej okazji zaznaczyć, że stało się to dzięki wielkości jej wiary, nie dzięki mistrzowskiej ripoście.

 

A jaki stąd morał dla Ciebie?

Nie gorsz się i nie frustruj, gdy widzisz, że Bóg bywa łaskaw dla innowierców.

Lepiej przyjrzyj się, czy nie prześcignęli cię w sile swej wiary.