Wyrwane z kontekstu: Dwa oblicza troski

Czas narodzin to czas radości dla najbliższych. Oczywiście, mam na myśli społeczności normalne, a nie patologiczne – takie, w których dopuszcza się np. pomysły, aby ukręcić główkę płodowi ze względu na warunki społeczne, a kobiety-czubki lansowane na autorytety moralne chełpią się ilością dokonanych aborcji.

 

Radość jest naturalną reakcją na cud nowego istnienia, którego tajemnicy nie są w stanie zgłębić najtęższe umysły świata.

Towarzyszką radości, tej autentycznej, głębokiej a nie jakiegoś płytkiego „cieszenia się” jest zawsze troska.

Dlatego gdy serca rodziców napawa radość z przyjścia na świat potomka, troska także pojawia się w ich umysłach.

To ona każe dziecko pielęgnować, tulić gdy płacze, strzec przed zagrożeniami płynącymi z zewnętrznego świata.

To ona każe podejmować działania na rzecz zapewnienia dziecku pomyślnej przyszłości, a więc dobrego wychowania, wykształcenia i wyboru zawodu dającego zarówno radość i satysfakcję, jak też materialną stabilizację i godziwą pozycję społeczną.

 

U źródeł tej troski zawsze leży pytanie kimże będzie to dziecię?

Stawiając je, drodzy rodzice, pomyślcie o św. Janie Chrzcicielu.

Zapewne żadne z was nie chciałoby, aby życie waszego dziecka pobiegło takim samym torem co życie owego pustynnego proroka.

Nie marzy się wam taki standard życia waszego dziecka, w którym codzienne menu składa się z szarańczy i miodu, ubiorem jest nie garnitur od Armaniego, lecz skóra wielbłądzia, a domem nie jest wypasiona willa tylko jakaś pustynna jaskinia.

Nie marzy się wam taki scenariusz życia waszego dziecka, w którym pełni ono funkcję dziwaka, oszołoma, bezskutecznie wołającego na puszczy.

A już najbardziej nie marzy się wam taki koniec, jaki spotkał wielkiego proroka.

 

I ja takiego końca waszym pociechom nie życzę.

Mimo wszystko zauważę jednak nieśmiało, że to on, Jan Chrzciciel, w którym pokora żyła w symbiozie z odwagą, pozostał w pamięci po wsze czasy jako prostujący ścieżki Pańskie.

A prochy wszystkich współczesnych mu, mających za menu frykasy, noszących wykwintne stroje, mieszkających w wypasionych pałacach wiatr historii rozproszył na pustyni zapomnienia.