Wyciszanie

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Po tragicznej śmierci gen. Sławomira Petelickiego opublikował Pan Profesor specjalne oświadczenie, że jest Pan zdrowy, nie ma żadnych kłopotów natury osobistej lub finansowej i nie zamierza popełniać samobójstwa. Dlaczego?

PROF. ROMUALD SZEREMIETIEW: – To była moja bardzo osobista – wynikająca z własnych doświadczeń – odpowiedź na komentarze pojawiające się po tym tragicznym i tajemniczym zdarzeniu. Przyznaję, że jestem bardzo poruszony i trudno mi uwierzyć, że ktoś taki jak on wyszedł do garażu po wodę i po prostu się zastrzelił. To zupełnie nie pasuje do Petelickiego…

– Dlaczego nie pasuje?

– Dlatego, że znając dość dobrze jego sytuację rodzinną, wiem, jak bardzo był zapatrzony w swoją żonę, jak bardzo był dumny ze swoich dzieci… Jestem pewien, że nie zdecydowałby się ot tak odejść – bez słowa, nie zostawiając najbliższym żadnego listu, nie wyjaśniając niczego.
Z żoną Agnieszką.

– W mediach pojawiły się najrozmaitsze spekulacje, uzasadniające ewentualność samobójstwa, np. choroba Alzheimera, depresja…

– To doszukiwanie się uzasadnień i wytłumaczeń samobójstwa za wszelką cenę jest po prostu nieprzyzwoite… Człowiek, który dowodził jednostką specjalną, był nie tylko przeszkolonym dowódcą komandosów, a jeszcze dawniej pracował w wywiadzie, który całe życie musiał działać w warunkach ekstremalnych, pokonywać stres, nie zabija się sam, tak po prostu… Trudno mi naprawdę uwierzyć w to "samobójstwo", stąd też i moje oświadczenie.

– Pana oświadczenie jest sygnałem, że czuje się Pan w jakiś sposób zagrożony?

– Jakkolwiek dziwne by się to komuś wydało, odwołuję się do tego, co mnie w życiu spotkało. W 2000 r. zgłosili się do mnie oficerowie WSI z informacją, że został powołany tajny zespół pod kierownictwem zastępcy szefa WSI ds. kontrwywiadu – płk. Kazimierza Mochola. Zespół ten miał za zadanie przygotować warunki do pozbawienia mnie stanowiska i odsunięcia od przetargów na zakup broni dla polskiej armii. Wtedy zlekceważyłem ostrzeżenie, nie potraktowałem go poważnie. I od lipca 2001 r. przez następne 9 lat chodziłem po prokuraturach i sądach, zanim zostałem uniewinniony.

– Faktem jest, że skutecznie Pana odsunięto, pozbawiono wpływu na bieg spraw w polskiej armii, ale nie uciszono…

– Ciąg dalszy był taki, że gdy już zapadły wyroki uniewinniające, zgłosił się do mnie ktoś dla mnie bardzo wiarygodny z informacją, że w pewnej grupie rozważano, czy po uniewinnieniu nie będę „szczekał” i – czy nie należałoby mnie uciszyć na zawsze.

 – Kiedy to było?

– Ponad rok temu. Ten mój rozmówca nie wiedział, czy taka decyzja zapadła, czy nie.

– Przestraszył się Pan?

– Podobno diabeł najbardziej cieszy się, gdy uda mu się wmówić człowiekowi, że go nie ma. Tak też jest ze spiskami – nie ulega wątpliwości, że one istnieją. Działają całe instytucje państwowe, które zajmują się spiskowaniem – to są m.in. różnego rodzaju tajne służby. A czymże jest przestępczość zorganizowana, jeśli nie spiskiem? Istnieją zatem także i jacyś spiskowcy. Wmawianie, że ich nie ma, to stwarzanie spiskowcom warunków do działania. W interesie spiskowców jest wmówienie nam, że spisków nie ma.

– Nie ma ich, gdy dobrze funkcjonujące państwo potrafi je skutecznie ukrócić.

– Dobrze funkcjonujące państwo tak, ale państwo polskie jest dziś areną zmagań sprzecznych interesów politycznych, przedmiotem gry między światowymi mocarstwami, które mają swoje plany i swoje ekspozytury. W każdym opracowaniu dotyczącym tajnych służb podkreśla się znaczenie tzw. agentów wpływu, którzy kształtują opinie, wpływają na decyzje polityczne władz danego państwa. Być może także te „samobójstwa”, a przynajmniej niektóre z nich, znalazły się w czyimś planie działania, w orbicie jakichś obcych interesów.

– Tymczasem w Polsce problemem jest to, że państwo nie potrafi zapewnić bezpieczeństwa ani byłym wojskowym, ani odsuniętym na margines członkom własnych służb specjalnych. Czy dużo przesady jest w publicystycznym stwierdzeniu, że każdy, kto posiada „specjalną wiedzę”, może czuć się w jakiś sposób zagrożony?

– Może nie każdy, ale cała ta sytuacja jest wysoce niepokojąca. Normalne państwo stara się takich ludzi ochraniać w dobrze pojętym własnym interesie i wykorzystywać tę ich wiedzę. A u nas sytuacja jest często taka, że państwo tych ludzi „wypluwa”, bo po prostu mu zawadzają. Zupełnie nie bierze się pod uwagę tego, że człowiek mający jakąś cenną wiedzę, znalazłszy się w trudnej życiowo sytuacji, może ją spożytkować w sposób wręcz niekorzystny dla państwa. Może być nawet i tak, że ci odrzuceni zasilą wiedzą i umiejętnościami świat przestępczy.

Generał wspierał żołnierzy oskarżonych o popełnienie zbrodni wojennej w Afganistanie.

– A w optymistycznym wariancie ta wiedza się po prostu marnuje?

– Tak, to wiem na własnym przykładzie. Zajmując przez kilka lat stanowisko w MON, odpowiadałem także za tajne sprawy w kwestii modernizacji armii, a poza tym byłem też narodowym dyrektorem ds. uzbrojenia w NATO. Uczestniczyłem więc w tajnych posiedzeniach dotyczących np. nowych systemów uzbrojenia, procesów badawczych Sojuszu itp. Miałem zatem wiedzę unikalną i cenną dla państwa. Cóż z tego, skoro ludzie kierujący państwem nie widzą potrzeby zagospodarowania ludzi takich jak ja.

– I po prostu wyciszono Pana…

– W dobie Internetu nie da się człowiekowi zamknąć ust, ale można go przemilczać i ignorować. Po moim oświadczeniu rozdzwoniły się telefony i wiele redakcji chce moich opinii na te „zamachowe” tematy. Tymczasem od lat publikuję teksty o stanie armii i obronności państwa i na ogół nie wzbudzały one większego zainteresowania. Teraz dowiaduję się, że swoim oświadczeniem chcę powrócić na scenę, tak jakbym dotąd milczał. Z drugiej jednak strony wolę przypominać o sobie właśnie przez to specjalne oświadczenie, że nie zamierzam zostać samobójcą, niż w taki sposób, jak to się stało w przypadku gen. Sławomira Petelickiego, którego zdaje się „wyciszano”.
 

Oświadczenie prof. Romualda Szeremietiewa

Oświadczam:

W ubiegłym roku otrzymałem z poważnego źródła wiadomość, że w pewnym wpływowym gronie rozważano kwestię „uciszenia mnie na zawsze”. Nie było pewności, czy decyzja w tej sprawie zapadła. Okoliczności przekazania tej informacji nie pozwalały na jej ujawnianie. Nie mogąc dowieść prawdziwości informacji, zostałbym uznany za cierpiącego na manię prześladowczą lub oskarżony o pomawianie niewinnych ludzi. Śmierć gen. Petelickiego zmusiła mnie do zabrania głosu. W związku z tym oświadczam, że jestem zdrowy, nie mam żadnych kłopotów natury osobistej lub finansowej i nie zamierzam popełniać samobójstwa. Romuald Szeremietiew 18.06.2012

Niedziela nr 27/2012