Wychowanie dziecka

Na pytanie, co to jest wychowanie, można w literaturze wyszukać różnorodne odpowiedzi. Na naszym blogu (prace magisterskie z pedagogiki) prezentujemy bardzo wiele teorii. Według Wincentego Okonia wychowanie to świadomie organizowana działalność społeczna oparta na stosunku wychowawczym między wychowankiem w wychowawcą, której zadaniem jest wywołanie zamierzonych przeróbek w osobowości wychowanka. Najogólniej wychowanie określa J. Tarnowski, jako to całokształt sposobności i procesów pomagających istocie ludzkiej, szczególnie poprzez interakcję, rozwijając swoje człowieczeństwo. Wychowanie to instrument, za pomocą którego społeczeństwo zachowuje ciągłość kulturalną i przygotowuje swoich członków do czynnego uczestnictwa w kulturze. Jest to proces społeczny gdyż rozgrywa się w grupach dzieci i młodzieży. Grupy takie rozwijają spersonalizowane spersonalizowane, autonomiczne, spontaniczne życie społeczne. Nauczyciel jest zaś odpowiedzialny nie tylko za postęp indywidualnego ucznia, lecz […]

Na pytanie, co to jest wychowanie, można w literaturze wyszukać różnorodne odpowiedzi. Na naszym blogu (prace magisterskie z pedagogiki) prezentujemy bardzo wiele teorii. Według Wincentego Okonia wychowanie to świadomie organizowana działalność społeczna oparta na stosunku wychowawczym między wychowankiem w wychowawcą, której zadaniem jest wywołanie zamierzonych przeróbek w osobowości wychowanka.

Najogólniej wychowanie określa J. Tarnowski, jako to całokształt sposobności i procesów pomagających istocie ludzkiej, szczególnie poprzez interakcję, rozwijając swoje człowieczeństwo. Wychowanie to instrument, za pomocą którego społeczeństwo zachowuje ciągłość kulturalną i przygotowuje swoich członków do czynnego uczestnictwa w kulturze. Jest to proces społeczny gdyż rozgrywa się w grupach dzieci i młodzieży. Grupy takie rozwijają spersonalizowane spersonalizowane, autonomiczne, spontaniczne życie społeczne. Nauczyciel jest zaś odpowiedzialny nie tylko za postęp indywidualnego ucznia, lecz również za stosunki panujące w grupach szkolnych.

Dziecko zaczyna chodzić do szkoły w siódmym roku życia. W tym wieku posiada ono już pewien zasób edukacji, którą sobie przyswoiło pod wpływem domowego otoczenia. Wiedza taka przeważnie pozostaje w pewnej współzależności od tego, kim są rodzice dziecka, od ich stanu posiadania i możliwości inwestycyjnych. Z chwilą osiągnięcia przez dziecko dojrzałości szkolnej i podjęcia poprzez nie roli ucznia poszerza się i wzbogaca jego środowisko wychowawcze, a ponadto zmieniają się jakościowo formy oddziaływań pedagogicznych, jakim podlega.

Wychowanie według H. Radlińskiej (autorki publikującej bardzo znane prace z pedagogiki) polega na pielęgnowaniu rozwoju, na uczeniu sztuki wynajdowania i wyboru wartości istniejących, a ponadto czynienia z nich narzędzi swojego trudu, na wzbogaceniu edukacji, na wyrabianiu sprawności w kierowaniu sobą i wykonywaniu pracy.

Cechą wychowania jest samorzutny postęp wychowanków i powiązane z tym ich wrastanie w środowisko. Słusznie podkreśla się że za nikogo nie można się rozwijać, a tylko ochraniać postęp przed zaburzeniami i wspomagać go, przypominając równocześnie, iż istoty ludzkie zakorzenią się w glebie społecznej całkiem inaczej niż rośliny w kuli ziemskiej, niełatwo powiedzieć, co odnajdą i co przyswoją.