Wróg dnia: Kazik Staszewski

Są dwa sposoby, aby stać się wrogiem Ideowych Prawicowców. Pierwszy jest oczywisty – działać na szkodę Polski, zwłaszcza w ramach PO i SLD. Drugi, coraz częstszy to… krytykowanie Platformy Obywatelskiej. Wiele razy przekonał się o tym Paweł Kukiz, wczoraj zaś "antybohaterem dnia" stał się dla kilku osób Kazik Staszewski.

Od razu napiszę, że wywiadu z Kazikiem, od którego cała afera się zaczęła, nie czytałem. Że mógł tam powiedzieć kilka rzeczy "nie po linii" – mogę uwierzyć.Ale to nie o nie blogerzy i komentatorzy mają pretensje, a o to, że Kazik dotąd popierał PO. Niech się więc teraz wypcha.

Piękna to bezkompromisowość, choć krótkowzroczna. Jeśli każemy się wypchać wszystkim, którzy z różnych względów w roku 2005 czy 2007, a może nawet i 2010 zagłosowali na PO, teraz zaś zaczynają widzieć, że niekoniecznie było to dobre posunięcie, to może się okazać, że choć zachwieje się ich wiara w Platformę, to już nie w stereotyp, który każe tym ludziom bać się szeroko pojętej prawicy. A wtedy zostaną nam znów moralne jedynie zwycięstwa i prawo do pisania w gronie przekonanych "A nie mówiłem". To też przyjemne i dlatego nie wątpię, że wielu osobom taka wizja jest niestraszna. Niemniej jednak chyba większość z nas zgodzi się, że sprawy zaszły trochę zbyt daleko, by sobie na taki luksus bez końca pozwalać. Pisałem o tym sporo w niedomkniętym cyklu "Do użytku wewnętrznego". To jedna strona medalu.

Jest jeszcze druga. To kwestia prostackiej manipulacji "Dziennika" i tego, jak idiotycznie zajmujący się sprawą blogerzy dali się "rozprowadzić". Gdy zobaczyłem tytuł "Kolejny celebryta odcina się od PO" kliknąłem w link i bardzo rozbawiło mnie, że mowa jest o Kaziku. Pomyślałem – i nawet gdzieś napisałem – że w tym tempie za dwa lata to samo napiszą o Pawle Kukizie. Rzecz
bowiem w tym, że Kazik poparł Platformę w roku 2007, lecz już kilka miesięcy później o rządzie wypowiadał się bardzo krytycznie, mówiąc wprost, że uległ histerii. W maju 2008 pisał dla wp.pl:

(…)wobec w miarę przytomnie brzmiących zapowiedzi sprzed sześciu miesięcy marazm jest aż nadto widoczny.

No marazm nie do końca. Nasz rząd uznał przecież Kosowo, co jest dla mnie bodaj największym wstydem polityki zagranicznej ostatniego dziewiętnastolecia. Wycofano się z idei podatku liniowego i utrzymano kryminalny w swej istocie podatek od lokat i zysków. Minister sprawiedliwości większość swojej energii poświęca abyśmy za usługi prawnicze bulili coraz więcej, a mamy ponoć najmniej adwokatów na 1000 mieszkańców w Europie (poza tą przysłowiową Albanią zdaje się). Ziobro był doprawdy okej chcąc otworzyć korporacje prawnicze na szarych kandydatów (w tym przypadku jak ulał pasuje powiedzenie chyba amerykańskie – popieraj sprawy a nie ludzi). O grzebaniu w systemie ochrony zdrowia nie wspomnę, bo to jedynie o pomstę do nieba wyje. A swoją drogą czy pamiętacie państwo jak pani Kopacz pięknie solidaryzowała się z pielęgniarkami w tzw. białym miasteczku by po objęciu teki ministra zdrowia zupełnie przejąć język i argumentację drugiej strony?