Wprowadzenie prawa w szkołach jest niezbędne, bo władzę mają zbrodniarze

W następnym odcinku wzór pozwu przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody i zadośćuczynienie finansowe. Należy się tego wszystkiego uczyć, rozpowszechniać i dążyć do postawienia zbrodniarzy przed Trybunałem Stanu. Trzeba domagać się wprowadzenia lekcji prawa w szkołach – przecież to takie niezbędne i korzystne społecznie – któż powie nie.

 

 

 

 

Wprowadzenie prawa w szkołach jest niezbędne bo władzę mają zbrodniarze

 

Prawa człowieka – koncepcja, według której każdemu człowiekowi przysługują pewne prawa, których źródłem obowiązywania jest przyrodzona godność ludzka. Prawa te mają charakter:

• powszechny – obowiązują na całym świecie i przysługują każdemu człowiekowi
• przyrodzony – przysługują każdemu od chwili urodzenia
• niezbywalny – nie można się ich zrzec
• nienaruszalny – istnieją niezależnie od władzy i nie mogą być przez nią dowolnie regulowane
• naturalny – obowiązują niezależnie od ich potwierdzenia przez władzę państwową
• niepodzielny – wszystkie stanowią integralną i współzależną całość

Międzynarodowa encyklopedia prawa publicznego podaje, że prawami człowieka są te wolności, środki ochrony oraz świadczenia, których respektowania właśnie jako praw, zgodnie ze współcześnie akceptowanymi wolnościami, wszyscy ludzie powinni móc domagać się od społeczeństwa, w którym żyją. Prawo jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo innego człowieka.

Artykuł 1. Powszechnej deklaracji praw człowieka:

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_cz%C5%82owieka

 

Prawa człowieka to podstawowe normy przysługujące każdemu z nas wynikające z samego faktu bycia człowiekiem np.: prawo do życia, wolność słowa, wolność zrzeszania się, czy prawo do edukacji. Prawa człowieka są takie same dla wszystkich ludzi bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, wyznanie, pochodzenie etniczne, społeczne, narodowe czy przekonania polityczne. Prawa człowieka są niepodzielne i powszechne dla wszystkich ludzi. Są fundamentem demokracji, społeczeństwa obywatelskiego, wolności, sprawiedliwości oraz pokoju.

http://amnesty.org.pl/prawa-czlowieka.html

 

Marek Nowicki, Czym są prawa człowieka?

Wiedza o prawach człowieka jest dyscypliną lokującą się gdzieś pomiędzy filozofią, a zwłaszcza etyką, licznymi gałęziami prawa i naukami politycznymi. W swym współczesnym kształcie powstała ona po II wojnie światowej, choć korzeni jej można poszukiwać w starożytności, średniowieczu, a zwłaszcza w myśli Oświecenia. Prawa człowieka nie były przedmiotem badań ani nauczania w świecie komunistycznym, choć sama ta zbitka słów, opatrzona przymiotnikiem „socjalistyczne”, zaczęła pojawiać się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, zaciemniając i celowo rozmywając nośne, napływające z Zachodu idee, określane u nas mianem „burżuazyjnych praw człowieka”. W latach dziewięćdziesiątych nastąpiło w Polsce szybkie upowszechnienie koncepcji praw człowieka, nie sposób jednak w kilka lat odrobić półwiekowego opóźnienia w rozwoju świadomości społecznej, zwłaszcza, że i inne pośrednio tylko z prawami człowieka związane terminy, jak demokracja, lewica, prawica itp., których sens wypaczyła najpierw PRL-owska ideologia, a później politycy okresu transformacji ustrojowej, budzą liczne nieporozumienia.

Prof. Wiktor Osiatyński, Historia i filozofia praw człowieka

Prawa człowieka to jedno z najmłodszych pojęć w słowniku polityki i społeczeństw. Od pewnego czasu są jednak niepowtarzalną wartością społeczną i polityczną. Stały się ważnym kryterium oceny działalności władz, a nawet konstytucji i przepisów prawa. Prawa człowieka są uzasadnieniem ruchów opozycyjnych i rewolucyjnych. Bywają programowym celem rządów. Są istotnym elementem polityki międzynarodowej. Prawa człowieka są to powszechne prawa moralne o charakterze podstawowym, przynależne każdej jednostce w jej kontaktach z państwem. Pojęcie praw człowieka opiera się na trzech tezach: po pierwsze, że każda władza jest ograniczona; po drugie, że każda jednostka posiada sferę autonomii, do której nie ma dostępu żadna władza; po trzecie, że każda jednostka może się domagać od państwa ochrony jej praw.

http://www.hfhr.pl/publikacje/czym-sa-prawa-czlowieka/

 

Prawa człowieka w Polsce – prawa człowieka ustanowione są w rozdziale II Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (1997) i gwarantowane przez liczne konwencje międzynarodowe. Mimo to, międzynarodowe organizacje zajmujące się ich ochroną zgłaszały ich naruszenia, dokonywane zwłaszcza przez szeroko pojęte służby bezpieczeństwa.

Polska konstytucja zapewnia poszanowanie praw człowieka oraz praw obywatelskich:

• Art. 30. Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

• prawo do wolności (art. 31)
• równości wobec prawa oraz zakaz dyskryminacji (art. 32)
• równość wobec prawa ze względu na płeć (art. 33)
• prawo do posiadania obywatelstwa polskiego – dla potomków obywateli polskich (art. 34)
• wolność zachowania tożsamości i języka mniejszości narodowych (art. 35)
• prawo obywateli do opieki poza granicami kraju (art. 36)
• prawną ochronę życia (art. 38)
• wolność od poddawania eksperymentom naukowym bez zgody (art. 39)
• wolność od tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania oraz karania i stosowania kar cielesnych (art. 40)
• wolność i nietykalność osobista (art. 41)
• prawo do obrony (art. 42)
• prawo do rzetelnego procesu (art. 45)
• prawo do prywatności (art. 47)
• prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami (art. 48)
• prawo do nienaruszalności mieszkania (art. 50)
• prawo do ochrony danych osobowych (art. 51)
• wolność poruszania się po kraju, wyjazdu i powrotu (art. 52)
• wolność wyznania i poglądów (art. 53-54)
• wolność do gromadzenia i zrzeszania się (art. 57-59)
• prawo do równego dostępu do służby publicznej (art. 60)
• prawo do informacji publicznej (art.61)
• prawo wyborcze, rozumiane jako czynne prawo wyborcze dla obywateli (art. 62)
• prawo petycji (art. 63)

ZBIÓR ZASAD ETYKI ZAWODOWEJ SĘDZIÓW

Zbór Zasad Etycznych Prokuratora

 

Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka – zbiorcza nazwa dla dwóch umów międzynarodowych uchwalonych przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 16 grudnia 1966 roku:

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych

Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych

Szerzej:

• Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948 r.) (Universal Declaration of Human Rights)
• Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka (1966 r.) (The International Covenants on Human Rights)
• Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (1950 r.) (The European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms)
• Europejska Karta Socjalna (1961 r.) (The European Social Charter)
• Amerykańska Deklaracja Praw i Obowiązków Mężczyzn (1948 r.) (The American Declaration of the Rights and Duties of Men)
• Amerykańska Konwencja Praw Człowieka (1969 r.) (The American Convention on Human Rights)
• Afrykańska Karta Praw Człowieka (1981 r.) (The African Charter on Human and Peoples’ Rights)
• Arabska Karta Praw Człowieka (1994 r.) (The Arab Charter of Human Rights)

Prawo międzynarodowe

• Art. 11 ust. 1 Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stanowi, że:Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestępstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki jego wina nie zostanie mu udowodniona zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym miał wszystkie gwarancje konieczne dla swojej obrony;
• art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych przewiduje, że:Każda osoba oskarżona o popełnienie przestępstwa ma prawo być uważana za niewinną aż do udowodnienia jej winy zgodnie z ustawą;
• art. 6 ust. 2 Europejska Konwencja Praw Człowieka potwierdza, że:Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

 

Prawda materialna

Art. 2 § 2 KPK

Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Swobodna a dowolna ocena dowodów

Komentarz do art. 7 KPK

Art. 7 KPK formułuje jedną z podstawowych zasad procesu karnego, nazywaną zasadą swobodnej oceny dowodów.

Zgodnie z tym przepisem każdy organ tego postępowania, a zatem zarówno sąd, jak i prokurator lub inny organ postępowania przygotowawczego, zobowiązany jest oceniać wszystkie zebrane w sprawie dowody nie tylko przy wykorzystaniu wiedzy oraz doświadczenia życiowego, ale przede wszystkim zasad logiki (prawidłowego rozumowania). Jako że zasada swobodnej oceny dowodów odnosi się do „organów postępowania”, to powinna być stosowana na każdym jego etapie, od wszczęcia postępowania przygotowawczego aż do wyrokowania, w tym także w postępowaniach incydentalnych.

Sformułowanie przez ustawodawcę zasady swobodnej oceny dowodów nie jest tożsame z dowolnością tej oceny. Nie dość bowiem, że powinna się ona opierać o wszechstronną analizę wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów (doświadczenie życiowe, wiedza oraz zasady logicznego myślenia), to następnie konieczne jest jej przekonywujące uzasadnienie, w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną (pamiętać należy, iż – co do zasady – postępowanie sądowe jest dwuinstancyjne, a zatem z założenia każda decyzja procesowa podlega zaskarżeniu). W efekcie tak przeprowadzonej oceny dowodów sąd, prokurator lub inny organ zobowiązane są dokonać ustaleń faktycznych na podstawie tych dowodów, które uznali za wiarygodne, nie zaś tych, którym odmówili wiary. W przeciwnym razie, dokonane przez nich ustalenia faktyczne nie mogą korzystać z ochrony o której mowa w art. 7 KPK (fakty ustalane są bowiem na podstawie określonych dowodów, nie zaś odwrotnie).

Swobodne przekonanie sędziowskie (lub innego organu postępowania), wynikające z treści art. 7 KPK, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, gdy zostało powzięte na podstawie wszystkich ujawnionych dowodów i przy respektowaniu zasad logiki, doświadczenia życiowego oraz wiedzy, a następnie poprawnie uzasadnione. Wnioskując zatem a contrario, jeżeli orzeczenie:

– zostało wydane w oparciu o jedynie część dowodów lub też na podstawie dowodów szczątkowych lub nieujawnionych w toku postępowania,

– nie uwzględnia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

– nie stanowi efektu uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (podejrzanego),

– pomija zasady logicznego, prawidłowego rozumowania,

– nie zostało przekonywująco uzasadnione,

wówczas, jako błędne i oparte o dowolną ocenę dowodów, nie może się ostać.

W takim wypadku sąd odwoławczy obowiązany jest, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej, uchylić takie orzeczenie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania, a jeśli pozwalają na to zebrane w sprawie dowody, orzec odmiennie co do istoty sprawy (np. uniewinnić oskarżonego, który został skazany przez sąd I instancji) – w kwestii uprawnień sądu odwoławczego porównaj art. 437, 439 i 440 KPK.

Określona w art. 7 KPK zasada swobodnej oceny dowodów jest ściśle powiązana z innymi przepisami KPK, a przede wszystkim z:

– art. 2 § 2 (zasada prawdy materialnej),

– art. 4 (zasada obiektywizmu),

– art. 5 § 2 (zasada in dubio pro reo),

– art. 8 (zasada samodzielności jurysdykcyjnej),

– art. 410 (zasada bezpośredniości).

 

Art. 233. § 1. KPC (Swobodna ocena dowodów przez sąd)

Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Podobne rozumowanie oceny dowodów zawarte jest w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Standardy pozwalające na swobodną ocenę dowodów, która nie jest oceną dowolną. Istnieje zawsze obowiązek ustalenia prawdy obiektywnej. Istotna jest rzetelność i prawdziwość dokumentów. Nie może być oceny dowolnej lub domniemanej.

*

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WsiSW:

http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2012.315.01.0057.01.POL

Zawarte w niej są min odpowiedzi co do praw pokrzywdzonego i pozycji procesowej w postępowaniu karnym. Seremet & Co od trzech lat ukrywają przed TZW. opinią społeczną, że ten akt prawa międzynarodowego jest wiążący i nadrzędny w stosunku do krajowych regulacji – przyznał to już w 1992 r. TK w wyroku K 14/91, OTK – 1992, cz.1, poz. 7 i zostało zapisane w Konstytucji:

Art. 7.

Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Art. 9.

Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Art. 91.

1. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy.
2. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
3. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

 

 

Koordynator Grupy Lokalnej Amnesty International Jelenia Góra

Grzegorz Niedźwiecki

cdn.

W następnym odcinku wzór pozwu przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody i zadośćuczynienie finansowe. Należy się tego wszystkiego uczyć, rozpowszechniać i dążyć do postawienia zbrodniarzy przed Trybunałem Stanu. Trzeba piętnować zło i kategorycznie się temu przeciwstawiać. To kaci powinni zbankrutować psychicznie i fizycznie od wydłużonej pracy. Nie ma więźniów politycznych. Są niesłusznie skazani. Trzeba obnażać katów i wzruszać sfingowane procesy, wyroki wydane bez przyczyny. Amnestię to wprowadził Hitler jak brakowało mu żołnierzy. Amnestia to nie uniewinnienie. Trzeba składać masowe skargi, wnioski, zażalenia, odwołania, sprzeciwy i zawiadomienia do wszelkich organów, to się nauczą psychopaci szacunku do uczciwego człowieka. Takiej stalinowskiej patologii władzy, takiej imitacji obrońców, takiego barbarzyństwa wymiaru niesprawiedliwości nie było nawet w PRL. Trzeba jednoczyć się i nagłaśniać zło w mediach. Trzeba domagać się wprowadzenia lekcji prawa w szkołach – przecież to takie niezbędne i korzystne społecznie – któż powie nie.