WIERZYŃSKI

siedzę z Wierzyńskim w cichy wieczór…

siedzę z Wierzyńskim w cichy wieczór

tak jakby ciągle z nami był

rozmawiam z Nim a On rytmicznie

kołacze sercem w strunach żył

tęskni – więc biorę Go za rękę

ciepłą i mocną – męską dłoń

serce z kamienia cicho szepcze

słowo poety… to niezwykła broń…

wyciąga z kufra fotografie

suszone kwiaty – zapach ziół

gorzki urodzaj – krzyż i miecze

i cień nam kładzie się u czół

Nocna Ojczyzna – sen Chochołów

Czarny Polonez – Święty Boże !

rozmowa z księdzem o epoce

co szumi groźnie niczym morze

siedzę z Wierzyńskim w cichy wieczór

nad korcem naszych polskich słów

a nocna świeca w Imię Ojca

krzyżem nam łączy cienie głów

siódmą podkowę wezmę z sobą

aby ostatnią zagrać z ról

gdy przyjdzie piąta pora roku

 na polskie szczęście… los… i ból…