Wiersze z Powstania Warszawskiego

Wiersze powstańcze z korespondencji nadesłanej do Redakcji

PANIE

Kto mnie wyprowadził
Z płomieni
I z pod kul
Mordowanej Warszawy

Kto uratował od głodu
I strasznego lęku.

Kto mnie uczył miłości
Do spalonych murów
Do ruin mego miasta.
————————————

STARE MIASTO

Nie żal mi głodu, udręki
Śmierci codziennej i strachu
Płonących dachów
Ruin kamienic
Krwi na każdym bruku..

Żal mi tych dzieci
Zal mi tych chłopców prawdziwych.
Tych świętych dziewcząt.
Żal mi Polaków.

Co życie oddali….

Czy za swołocz ?
Co depcze dziś święte kamienie !
Czy za zniewolenie ?

Czy za gnidy ?
Co gnębią me miasto !
Czy za upodlenie ?

Kwiat ginął warszawskiej młodzieży
Bo wierzył ! Bo wierzył !

A zdrajcy knuli, zdradzali.
I spiskowali !
Hitler ! Roosevelt ! Churchill !
 

I Stalin !