WCIĄŻ SIĘ SZARPIĄ O SUKNO PO RZECZPOSPOLITEJ

     WCIĄŻ SIĘ SZARPIĄ O SUKNO PO RZECZPOSPOLITEJ     wciąż się szarpią o sukno po Rzeczpospolitej bez cienia zawstydzenia dumy i litości choć niewiele zostało z domu i Ojczyzny choć tyle już wyrwali że bieleją kości   wciąż się szarpią jak hieny nad padliną prawdy bo wciąż im się nowa stypa i requiem śni bo jeszcze pośród złotych lśni czerwona gwiazda bo jeszcze ich odurza słodki zapach krwi   ciągle się we mnie tłucze sygnaturka trwogi jeszcze mnie polskie krzyże mej wierności uczą choć od stacji do stacji z chichotem i drwiną obłudnicy jak padlinę Twoje imię włóczą            

WCIĄŻ SIĘ SZARPIĄ O SUKNO PO RZECZPOSPOLITEJ

wciąż się szarpią o sukno po Rzeczpospolitej

bez cienia zawstydzenia dumy i litości

choć niewiele zostało z domu i Ojczyzny

choć tyle już wyrwali że bieleją kości

wciąż się szarpią jak hieny nad padliną prawdy

bo wciąż im się nowa stypa i requiem śni

bo jeszcze pośród złotych lśni czerwona gwiazda

bo jeszcze ich odurza słodki zapach krwi

ciągle się we mnie tłucze sygnaturka trwogi

jeszcze mnie polskie krzyże mej wierności uczą

choć od stacji do stacji z chichotem i drwiną

obłudnicy jak padlinę Twoje imię włóczą