W obronie liberalizmu.

Jak komuś powiem, że jestem liberałem – to zaraz myśli, że tak jak WCz. poseł Palikot, lubię wymachiwać ludziom przed oczyma gumowym wackiem. Nic więc dziwnego, że pomysł połączenia czegoś takiego z konserwatyzmem uważany jest przez niektórych za wielce podejrzany.

 

Otóż – z tego miejsca – chcę jednoznacznie oznajmić, że nie lubię i – tym bardziej – nie zamierzam niczym przed nikim wymachiwać. I że nie na takich działaniach polega istota liberalizmu.

 

Sednem libelalizmu nie jest bowiem wolność, rozumiana jako prawo do czegokolwiek. Jest nim natomiast szacunek dla autonomicznej władzy każdego człowieka nad swoim własnym życiem, czyli wolność od wszelkich form przymusu. Z tego wynika, że liberalizm nie jest w swej istocie przyzwoleniem na jakiekolwiek zachowania, ale bardzo silnym ograniczeniem – nie dopuszcza bowiem działań naruszających autonomię żadnego innego człowieka.

 

Z tą autonomią wiąże się nierozerwalnie pojęcie odpowiedzialności. Jeśli bowiem czlowiek sam, z nieprzymuszonej, wolnej woli decyduje się na jakieś działanie – naturalnym jest że powinien czerpać z tego działania korzyści, jak i odpowiadać za ewentualne szkody. Niedopuszczalne jest przerzucanie odpowiedzialności na osoby trzecie. Z drugiej strony, osoby, których nie można uznać za zdolne do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za swoje działania – powinny podlegać ograniczeniom wolności – na przykład władzy rodzicielskiej.

 

Tak sformuowany liberalizm można w sposób naturalny połączyć z konserwatyzmem. Konserwatywny liberalizm jest po prostu sumą ograniczeń wynikających z liberalizmu i konserwatyzmu. 

 

P.S. Powyższy tekst wynikiem procesów myślowych autora i jako taki może nie pokrywać się z oficjalnymi publikacjami. Autor zastrzega sobie prawo do myślenia i wypisywania głupot.