Utopia? Nie, dziękuję. Już mieliśmy.

„Definicją szaleństwa jest robienie czegoś w kółko, za każdym razem spodziewając się innych rezultatów.”

Wikipedia:
Utopia – projekt lub przedstawienie idealnego ustroju politycznego, funkcjonującego na zasadach sprawiedliwości, solidarności i równości.
Potocznie utopia to mrzonka, coś niemożliwego do zrealizowania.

Nie można nie odnieść wrażenia że „gdzieś już się to wcześniej widziało”.

Proszę zauważyć że w definicji utopii nie wspomina się w ogóle o wolności. Dzieje się tak nie bez powodu. Otóż w państwie o idealnej „sprawiedliwości, solidarności i równości” wolność jest nie tyle zbędna co jej istnienie jest niemożliwe. Oczywiście tak rozumiana utopia wyklucza jakikolwiek indywidualizm (np. ktoś nie chce się solidaryzować z innymi, bądź chce żyć skromniej lub dostatniej niż pozostali) co pociąga za sobą konieczność istnienia systemu kompleksowej indoktrynacji każdego człowieka od najmłodszych lat, który wyplewi z jego umysłu „niepotrzebne” skłonności. Dążenie ku utopii prowadzi więc do chyba najbardziej beznadziejnej formy zniewolenia czyli niewoli z której zniewolony człowiek sobie nawet nie zdaje sprawy, bądź jej najhaniebniejszej postaci w której człowiek świadomie nie chce sobie zdać z niej sprawy usprawiedliwiając to najróżniejszymi sloganami (typu: postęp, sprawiedliwość społeczna itp.) i podporządkowuje się jej bezkrytycznie, często z aprobatą, a w ekstremalnych przypadkach nazywa to upodlenie nowymi formami „wolności”.

Wielokrotnie przedstawiając mym oponentom podczas dyskusji „swoje racje” (jak to oni nazywali), oskarżany byłem o proponowanie jakiejś utopii w której wszyscy będą szczęśliwi, piękni, zdrowi i bogaci. Tymczasem ja mówiłem tylko o wolności. Wolność bowiem wszystkie te problemy do walki z którymi powołano państwo opiekuńcze, rozwiąże co najmniej równie dobrze, a biorąc pod uwagę to czego nas uczy historia – znacznie lepiej. Jednak tego typu argumenty odbijały się jak od ściany, a do dziś pamiętam słowa koleżanki: „Jak by było za dużo wolności to by się zrobił mess”.

Socjalizm w najróżniejszych swoich postaciach rzeczywiście rozwiązywał wiele problemów tyle że w bardzo oryginalny sposób. Jeśli za rządów któregoś z wybitniejszych przedstawicieli tego nurtu z głodu (nie dlatego że nie mieli jedzenia tylko że im je odebrano w ramach dążenia do "równości") umarło dajmy na to 10 milionów ludzi, to wynika z tego że te oraz pozostałe ich problemy również znikły wraz z ich doczesnymi szczątkami pochowanymi w zbiorowym grobie przy niezastąpionej pomocy spychaczy. Pomimo że wolności za dużo nie było to i tak zrobił się mess… To może ten mess od tego nie zależy, albo zależy inaczej…?

Wolny człowiek ma prawo umrzeć z głodu i nikt nie ma obowiązku go nakarmić. Ale to nie on chodził głodny tylko ten nieszczęśnik którego państwo poczuwało się w obowiązku żywić. Oczywiście jak to zawsze bywa w takich przypadkach, karmienie ludzi przybierało ostatecznie formę konfiskowania im żywności. Swoją drogą takie nazewnictwo stanowiące dokładną odwrotność stanu rzeczywistego jest niezwykle charakterystyczną cechą tego typu ustrojów (inne przykłady: „bezpłatna opieka zdrowotna” oznacza w praktyce płatny brak opieki zdrowotnej; istnienie Ministerstwa Gospodarki w rezultacie doprowadza jedynie do trwonienia potencjału gospodarczego narodu; Ministerstwo Edukacji Narodowej sprawia (przypuszczam celowość) że poziom edukacji systematycznie się obniża; Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej powoduje bezrobocie i tzw. „problemy społeczne”).

Nie ma żadnych wątpliwości że pojęcie utopii stanowi podwaliny dla większości ultra-lewicowych ideologii, które łączy to, że ostateczny rezultat ich realizacji jest daleki od zaplanowanego i możemy go nazwać (korzystając z terminów literackich) antyutopią bądź dystopią, która to w odróżnieniu od utopii jest jak najbardziej możliwa do zrealizowania i ku zgubie wielu zrealizowana została wielokrotnie. I wbrew temu co się uważa, w praktyce dystopia nie jest przeciwieństwem utopii tylko naturalną jej konsekwencją w momencie gdy zderza się ona z rzeczywistością. Co więcej nawet w teorii niektóre wizje utopijnego świata powodują dreszcze u wielu, gdyż sprawiedliwy i równy świat może wiązać się z wykluczeniem z życia takich nieodłącznych jego elementów jak ryzyko, strach, smak zwycięstwa, porażki itd.

Doświadczenie pokazało że wszystkie dotychczasowe próby utworzenia ustroju o charakterze utopijnym skończyły się powstaniem dystopii przy których „Rok 1984” czy „Nowy Wspaniały Świat” to bajki dla dzieci na dobranoc. A poprzez robienie w kółko tego samego oczekując innych rezultatów Albert Einstein definiuje szaleństwo.